หัสดินxรฐา

หากเธอคือกองไฟ เขาก็คือแมลงเม่าผู้โง่เขลา
**************************************
‘คุณชื่อหินเหรอ’
หญิงสาวถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ รถประจำตำแหน่งของพ่อ นายทหารที่สวมชุดทหารเต็มยศทำให้เธออดมองด้วยความชื่นชมไม่ได้ เธอเจอทหารมาก็เยอะ แต่ไม่เคยเจอใครแล้ว…ถูกใจจังๆ แบบนี้มาก่อนเลย
เธอชอบผิวคร้ามแดดออกแทนของเขา
เธอชอบใบหน้าคมคายที่ดูจะไร้อารมณ์แต่แววตากลับร้าย เขาเป็นพวกรักแรง เกลียดแรง
และชอบความเป็นสุภาพชนที่ฉาบไว้เหมือนเปลือก
‘หัสดิน ชนารดี’
หญิงสาวหลุดขำกับชื่อและนามสกุลของตรงหน้า ขยับเข้าไปใกล้อีก กลิ่นน้ำหอมที่กระจายออกมาทำให้เธอคล้ายกับเพิ่งหัดดื่มเหล้าครั้งแรก
เธอชอบเขา ชอบแบบสาวน้อยเจอไอดอลในดวงใจ ชอบแบบไร้เหตุผล ชอบและกลายเป็นความรู้สึกอยากเอาชนะ
ถ้าให้พูดกันแบบภาษาชาวบ้าน
เธออยากได้เขา และต้องได้ด้วย
มือขาวถูกยื่นออกไปเหมือนขอเช็กแฮนด์ ตาคมหลุบมองลงมาเล็กน้อย…แอบเห็นนะว่าเขายิ้มที่มุมปากเหมือนตลก
‘รฐา’
‘รฐา คีติกา’ เขาเอ่ยชื่อของเธอพร้อมนามสกุลไม่ตกหล่น มือหนายื่นออกมาจับมือเล็กก่อนจะดึงจนเธอขยับไปชิดอกแกร่ง กลิ่นน้ำหอมของผู้ชายแทบมอมเมาให้เธอขาดสติ
ลมหายใจร้อนเป่ารดที่หน้าผาก หัวใจของเขาเต้นมั่นคง หูแว่วได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์แล่นผ่านหลังไป ไม่แปลกที่รถจะขับมาใกล้ เพราะที่นี่เป็นแค่ถนนเลนเล็กๆ หน้าบ้านพักของนายทหาร
เขาปล่อยเธอ…แบบอ้อยอิ่ง ทิ้งรอยสัมผัสที่หลังมือขาว หญิงสาวตัวสั่นกับสัมผัสนั้น
‘ยินดีที่ได้รู้จัก’ เสียงทุ้มเอ่ยต่อเนิบนาบเป็นจังหวะน่าฟัง หญิงสาวไม่ได้ตอบ เพียงหลุบมองมือข้างซ้าย นิ้วที่ยังมีรอยแหวน สีผิวที่ต่างกันบอกเธอว่าเขาใส่แหวนวงนั้นมานาน และคงเพิ่งถอด
เขาน่าจะกำลังโสด
‘ไปเถอะ’ นายทหารผู้เป็นหัวหน้าเดินออกมาจากบ้าน เขายิ้มให้ลูกสาวแล้วขยับเข้ามาลูบหัวเล็กอ่อนโยน
‘น้องอุตส่าห์แวะมา เสียดายงานเข้ากะทันหัน’
‘ไม่เป็นไรค่ะ’ เธอตอบรับคำกล่าวของบิดาด้วยรอยยิ้ม ปรายตามองคนที่ลอบมองมาเล็กน้อย เขาเปิดประตูรถรอหัวหน้าแล้วสงบนิ่งไม่พูดไม่จา
‘ไว้พ่อกลับมาแล้วค่อยไปกินข้าวกัน’
‘ว่าไงว่าตามกันค่ะ’
หญิงสาวมองท้ายรถที่วิ่งจากไปเงียบๆ ร่างเล็กพลิกไปขึ้นรถสองประตูของตนเอง ก่อนจะออกรถไม่วายยิ้มออกมาเหมือนถูกใจ
เขารู้…รู้ว่าเธอจงใจสอดโทรศัพท์มือถือเครื่องสีขาวไว้กับกระเป๋ากางเกง และรู้ว่าเขาจะต้องมาหาเธอแน่
อย่างน้อยก็มาคืนโทรศัพท์น่ะนะ