ทอยxทัพย์ บริรัตย์xณดล

ทัพย์ x ทอย
มันเป็นเรื่องราวของผมกับ ‘เขา’
‘เขา’ ที่หมายถึงผู้ชาย
-ทัพย์-
********************************
“...มาหลับอะไรตรงนี้” เสียงนั้นมาพร้อมกับกลิ่นอายประจำตัวที่โคตรคุ้น กลิ่นของทัพย์ หมอหนุ่มสุดฮอตที่ไม่รู้ว่าตัวเองฮอต สมัยเรียนมหาวิทยาลัยผมสกัดกั้นชายหญิงออกจากเจ้าตัวมากมายแค่ไหนรู้ไหม
มีแฟนฮอตเหนื่อยแค่ไหนใครจะเข้าใจ
มือนุ่มเย็นแตะที่แก้มของผม ทัพย์ตบแก้มสากเบาๆ เหมือนปลุกแล้วเอ่ย
“มานอนอะไรตอนผีตากผ้าอ้อมแบบนี้วะคนเรา ตื่น”
มุมปากของผมคงยิ้มแน่ ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้หลงรักผู้ชายคนนี้ แถมยังเป็นผู้ชายแท้ด้วย ตะล่อมอยู่ตั้งสองปีถึงยอมตกลงเป็นแฟน คบกันสิบปีถึงกล้าขอคนตรงหน้าแต่งงาน และทัพย์ก็ตอบตกลงแบบมึนๆ งงๆ
“เราเป็นเจ้าหญิงนิทราต้องจูบถึงจะตื่น”
“กวนตีน” เสียงนั้นทำให้ผมยิ่งยิ้ม เจ็บแปลบที่แก้มสากเมื่อมือนุ่มเย็นตบแรงขึ้น
“ตื่นได้แล้ว ก่อนจะไปงานเลี้ยงรุ่นสาย”
ผมสอดแขนผ่านเอวบางของคนตัวผอม รั้งทัพย์มาเกยตักแล้วซุกหน้ากับซอกคอเย็นหอมละมุน
“เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดอย่ามาดม มากอด”
“คิดถึงทัพย์” คำนั้นก็เหมือนคำทักทายยามอีกฝ่ายกลับบ้าน ทัพย์อาจมีสีหน้าเบื่อหน่ายไม่เชื่อถือ แต่ก็ใช่ว่าจะรำคาญ
“รู้” คนตัวผอมตัวว่าเสียงแห้งแล้ง ผมกอดเขาแน่นทีหนึ่ง จูบที่แก้มนุ่มขาวแล้วผละออกในที่สุด
“เหนื่อยไหมคุณหมอ”
“กับมารับมือกับนายเหนื่อยกว่าเยอะ”
“ขี้บ่น” ผมงับฟันที่คางที่ทำให้ใบหน้าของทัพย์คมคายสมบูรณ์แบบ คนอะไรหล่อยันคาง
“จะไปอาบน้ำ ปล่อยได้แล้วไอ้หมาบ้า”
ผมยอมปล่อยคนขี้รำคาญในที่สุด เขาเป็นแฟนที่ประหลาดมาก คนอื่นอาจชอบที่ผมนัวเนียแต่ทัพย์ไม่ เขามีนิสัยขี้รำคาญและไม่เซ้าซี้ ขนาดแอบดูโทรศัพท์ผมเขายังไม่พูดแม้จะไม่ชอบใจอะไรบางอย่าง
“จุ๊บเราก่อน”
“อยากตายไหม?”
ผมขำกับท่าทางหงุดหงิดของคุณหมอคนเก่ง เมื่อเขาไม่ยอมจูบผมก่อน ผมทำเองได้ใจนักเลงพอ มือหนารั้งท้ายทอยขาวลงมาใกล้ จูบที่ปากสีสดนั้นเบาๆ สองสามทีแล้วปล่อย
“ชื่นใจ”


บอล x ดล
มีแค่มึง แค่มึงจริงๆ ที่ทำให้กูอยากลองก้าวข้ามเส้นแบ่งโง่ๆ นี้ไป
ถ้าไม่ใช่มึง กูไม่เอา และถ้าไม่ใช่มึง กูก็คงไม่รู้จักคำว่ารักที่แท้จริง
-ณดล-
*****************************
“มึงมาทำอะไรที่นี่วะ” ผมมองคนที่เงยหน้าพาตาแดงๆ ที่คงเพราะนอนไม่พอและกินเหล้าหนักจ้องตอบกลับมา
“...มาหามึง”
ควรจะดีใจใช่ไหววะ แต่ทำไมผมโกรธ
“ดึกขนาดนี้เนี่ยนะ”
“อือ”
“เมาขนาดนี้เนี่ยนะ”
“อือ”
“ไอ้เหี้...! มึงอยากให้กูโมโหใช่ไหมวะ”
มันตกใจกับท่าทางหงุดหงิดของผม คิดบ้าอะไรอยู่วะ แล้วนั่งตากยุงตรงนี้นานแค่ไหนแล้วเนี่ย ผมรู้ว่ามันเป็นผู้ชาย ดูแลตัวเองได้ แต่ความเป็นห่วงมันเกี่ยวกับเพศด้วยเหรอ ผมเป็นห่วงมัน ต่อให้มันจะสูงสองเมตรหรือหนักร้อยกิโล
“กูแค่...”
“...”
“อยากมาหามึง”
เออ แม่ง แล้วไอ้ความโกรธมันไม่ควรหายไปเพราะคำพูดเหมือนไม่ได้ตั้งใจอ้อนของมัน
“กูควรซาบซึ้งกับการมาของมึงไหมวะดล”
“...”
“ตีสามแล้วนะเว้ย”
“...”
“ถ้ามึงจะมาทำไมไม่โทรบอกกูก่อน”
“...”
“แล้วมึงมีอะไรจะพูดกับกู กูมีธุระต้องไปอีกไกล”
มันเงียบไปชั่วอึดใจก่อนจะกำมือแน่นแล้วเอ่ยเสียงเครียด
“กูอยากมาเคลียร์กับมึง”
“ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ได้ไหม กูต้องไปหาพี่บัวก่อน” ผมเดินตรงไปยังรถของตัวเอง คิดจะไปส่งมันที่คอนโดก่อนค่อยยิงยาวออกไปสระบุรี ผมรับรู้ได้ว่ามันเดินตามมา ดึงศอกผมไว้แน่นแล้วเอ่ยเสียงกระชาก
“มึงจะไปหาใครนะ”
“มึงจะอยากรู้ไปทำไม” ผมหมุนตัวกลับมามองหน้ามัน มันกำลังโมโห และโมโหมากด้วย
“ผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม คนที่อยู่กับมึงในร้านเหล้า”
ติต่างว่าเป็นพี่บัวก็แล้วกัน
“ใช่”
“กูไม่ให้มึงไป”
“ก็เหี้...ละ”
“กูไม่ให้มึงไป!”
“จะตะโกนทำไมวะ คนอื่นเขานอนกันหมดแล้วไหม” ผมถอนหายใจมองคนที่โกรธจนตัวสั่น ตาของมันแดงก่ำยิ่งกว่าเก่า ไฟในลานจอดรถทำให้ผมเห็นว่า ไอ้ดลมีสีหน้าสับสนผสมกับจะร้องไห้
“มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับมึงเลยดล กูจะไปไหนก็ได้ มึงกับกู...ไม่ได้เป็นอะไรกัน”
มันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
“แต่กูทนไม่ได้”
“...”
“กูทนให้มึงไปเอากับคนอื่นไม่ได้”
“นั่นเรื่องของกูนะดล กูจะเอากับใครก็ได้ มึงเป็นใคร มีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู”
มันนิ่งกว่าเก่า ตัวของมันสั่น ผมกลัว กลัวว่ามันจะปล่อยโฮ แต่มันไม่ได้ทำ เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาจริงจัง จริงจังเสียจนใจผมสั่น
มันเอาจริง...
ให้ตาย รอมาเป็นปีก็เพื่อวันนี้ วันที่มันมองผมด้วยสายที่บอกว่า ‘กูอยากได้มึง’ หรือ ‘มึงเป็นของกูคนเดียว’
“กูชอบมึง”
“...”
“ชอบจนอยากฆ่าผู้หญิงและผู้ชายทุกคนที่เคยได้มึง”
“...”
“มึงไม่เชื่อ?”
เพราะผมที่เงียบ มันเลยทำหน้าหงุดหงิดแล้วเดินเข้ามาชิด
...ชิดจนผมรับรู้ได้ว่าร่างกายของมันอบอุ่นและน่าขย้ำแค่ไหน สัดส่วนของร่างกายเราเบียดกัน ใกล้จนผมได้กลิ่นเหล้า น้ำหอม และความร้อนของส่วนนั้น
“กูอยากได้มึง...โคตรๆ”
มือขาวสอดเข้ามาในชายเสื้อยืดของผม ผมจับมือมันไว้แน่นเมื่อมันเลื่อนลงต่ำไปหาส่วนที่ตอนนี้กำลังตื่นตัวนิดๆ
“ให้กูจูบมึงก็ยังได้เลย”