พรหมลิขิตรักขบวนสุดท้าย

เขาเปรียบดั่งรถด่วนขบวนสุดท้ายของเธอในวันที่เข้าตาจนและใจอ่อนแอ...(เรื่องนี้พระเอกมีลูกติด)
“นี่” อยู่ ๆคนที่นิ่งให้ชายหนุ่มเกาหลังให้ก็เอ่ยขึ้นราวกับไม่อยากให้เกิดความเงียบขึ้น
“หือ”
“ดูชำนาญนะย่ะ อย่าบอกนะว่าปกตินายกล่อมลูกนายแบบนี้น่ะ”
“รู้ด้วย เก่งจัง”
“แน่นอนเราเก่ง” แน่นอนว่าอาภาตอบรับคำว่าเก่งอย่างไม่เคอะเขิน ด้วยว่าเธอนั้นหลงตัวเองขนาดหนัก
“หลงตัวเองเหอะ”
“หลงตัวเองที่ไหนกัน ก็เราเก่งจริง ๆ นิ”
“ครับ เก่งครับ เก่งที่สุดเลย”
“แน่นอน” แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายประชดอย่างหมั่นไส้แต่อาภาก็ยังคงรับคำชมอย่างไม่สะทกสะท้าน
“ยังจะหลงตัวเองอีก”
“ชิ ไม่ให้หลงตัวเองแล้วจะให้เราไปหลงใครได้เล่า”
“หลงเราก็ได้นะ”