เดินป่าใหญ่ในนิวซีแลนด์

ชายแก่จ้องกลับมาด้วยแววตาอันแสนเศร้า
คำตอบของเขายังคงงืมงำ
ตลอดเวลาเจ็ดสิบกว่าปีที่ผ่านมา
เขาทำงานเพื่อที่พักขนาดเล็กของตัวเอง
โฮสเทลนี้คือธุรกิจครอบครัวเพียงอย่างเดียวที่เขามี
ชีวิตของเขาเคยมีความสุข
แต่หลังจากที่ภรรยาของเขาป่วย
เขาก็ไม่ได้ไปไหนอีกเลยในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมานี้
โฮสเทล แมว และภรรยาเป็นสิ่งเดียวที่เขาเหลืออยู่
สิ่งที่เขามักจะพูดอยู่บ่อยๆ คือ
จงมองโลกในแง่บวกเข้าไว้
แต่แววตาของเขากลับดูแล้วทุกระทม
ขนาดนกที่ถูกขังในกรงยังต้องจมอยู่กับความโดดเดี่ยว
และนี่คือมนุษย์ที่ขังตัวเองไว้กับกรงใบนั้น
เขาจมอยู่ในกัปดับแห่งความเหงานี้มากกว่ายี่สิบปี
ความร้ายกาจของโลกใบนี้ทำให้เขาออกไปไหนไม่ได้
หรือว่าอันที่จริง
เขาต่างหากที่ลืมใช้ชีวิตเพื่อความสุขของตัวเอง
เรากำลังใช้ชีวิตเพื่อความสุขของคนอื่นอยู่
จนลืมไปเสียแล้วว่า
เมื่อเวลาเดินมาจนถึงคำว่าสายเกินไป
มันก็กลายเป็นคำว่า น่าเสียดาย ไปเสียแล้ว