แต่งกับคนเลว

“คุณบริสุทธิ์รึเปล่า?”
“แต่ผมค่อยข้างมั่นใจว่าคุณยังซิงอยู่ เพราะถ้าไม่ซิงผมไม่เลือกมาเป็นแม่พันธุ์หรอก”
นี่คือคำพูดของว่าที่สามีในอนาคตอันใกล้นี้ของเธอจริงหรือ? ภริยาหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายเพราะรับไม่ได้กับคำพูดแสนระคายหูของเขา หญิงสาวด่าเขาเสียงสั่น พร้อมกับยกแก้วน้ำที่วางอยู่ตรงหน้าสาดใส่เขาด้วยความโกรธที่เกินระงับได้ไหว
“คนเลว!”
////////////
“เค้าบอกว่าผู้หญิงมีมารยาหลายร้อยเล่มเกวียน คุณไม่คิดจะงัดมาใช้กับผมสักเล่มบ้างรึไง” ถามพร้อมกับรัดอ้อมแขนแน่นเข้าไปอีกนิด
“ไม่จำเป็น ปล่อยฉันนะ!” ภริยาพยายามแกะลำแขนแข็งแรงออกจากเอวบางของตนเอง แต่ยิ่งพยายามมากเท่าไหร่แต่มันก็ไร้ผล มันเป็นการกระทำที่ไร้ประโยชน์สิ้นดีเพราะถ้าเขาไม่เป็นคนรามือไปเองเธอไม่มีทางหลุดออกมาจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้นได้
“ไม่มีสักเล่มรึไง...ทำไมไม่เหมือนพี่สาวคุณเลย เลือกงัดมันออกมาใช้กับผมสักเล่มซิ...เผื่อผมจะติดใจ”
คำพูดที่กระซิบอยู่ข้างหู ทำให้หญิงสาวหยุดดิ้นโดยอัตโนมัติ
“คุณพูดเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องมารยาหญิงไง...คุณไม่คิดจะงัดมันมาใช้กับผมบ้างรึไง” ภัสดาพูดเรื่อยๆ จมูกโด่งแอบสูดดมความหอมละมุนจากร่างบางเข้าปอดอย่างชื่นฉ่ำใจ กลิ่นอ่อนๆ ของนวลเนื้อสาวชวนให้หลงใหล ต่างกับสาวอื่นที่ชอบปะพรมน้ำหอมราคาแพงที่พวกเธอคิดว่ามันหอมยั่วยวนชวนให้หลงใหล แต่สำหรับเขามันเป็นกลิ่นหอมที่ชวนเอียนมากกว่า
“ไม่มีทาง...ปล่อยฉันนะ คนเลว!” ภริยาสั่งเสียงสั่น เพราะรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาจนห้ามตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
“ก็เลวจริงนี่ ผมไม่เคยบอกสักครั้งว่าผมเป็นคนดี...” เขาบอกก่อนจะหมุนร่างบางเข้าหา แล้วกดจุมพิตลงบนปากระเรื่อหนักๆ บดเคล้าอย่างเอาแต่ใจ

***สูดลมหายใจ แล้วอ่านให้สนุก***
ถ้ามีความผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยด้วยจ้าาาา