พยัคฆ์ร้อนสอนรัก

“คุณเห็นโขดหินตรงนั้นไหม”
เธอมองตามมือเขาที่ชี้ไปก็เห็นโขดหินที่อยู่ห่างออกไปราว ๆ หนึ่งร้อยเมตรได้
“เราว่ายไปกลับกัน”
“พนันอีกหรือเปล่า” จอมขวัญหรี่ตาถามอย่างจับผิด เพราะหากเป็นแบบนั้นเธอจะไม่ยอมพนันกับกติกาบ้า ๆ ของเขาอีกแล้ว
“ไม่พนันก็ได้”
“แค่รอบเดียวพอนะ” ถามหยั่งเชิง พยัคฆ์พยักหน้า จากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็เริ่มออกตัวว่ายไปพร้อม ๆ กัน โดยมีเป้าหมายคือโขดหินด้านหน้า
ด้วยช่วงตัวที่ยาวกว่าพยัคฆ์จึงนำอยู่เกือบช่วงตัว แต่จอมขวัญที่คิดว่าไม่มีการพนันจึงไม่ได้เร่งรีบหมายเอาชนะ ไม่นานก็มาถึงโขดหินที่เป็นจุดกลับตัว ตอนนั้นเองที่จอมขวัญคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ
คนที่ว่ายนำหน้ามาตลอดหายไปดื้อ ๆ มองไปรอบตัวก็ไม่มีร่องรอยของเขานอกจากคลื่นทะเลเล็ก ๆ ที่มีอยู่เป็นระลอก
เขาหายไปไหน...
จอมขวัญคิดอย่างไม่สบายใจ กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา หากแต่ต่อมาก็ต้องตกใจ เมื่อมีบางอย่างฉุดขาของเธอ จนคนที่ไม่ทันตั้งตัวถูกดึงลงไปใต้น้ำเอาง่าย ๆ
หญิงสาวดิ้นอึกอัก กลั้นหายใจพร้อมทั้งพยายามจะสลัดสิ่งที่รัดขาออก มันหลุดออกไปแต่ก่อนที่เธอจะโผล่ขึ้นเหนือน้ำ ก็มีบางอย่างรัดเข้าที่ช่วงเอว และจอมขวัญเริ่มมั่นใจขึ้นเรื่อย ๆ แล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
ทันทีที่ผุดขึ้นมาเหนือน้ำได้ จอมขวัญก็หันกลับไปทุบตีคนที่กอดเอวเธออยู่ด้านหลัง พยัคฆ์ยิ้มร่าไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิดที่แกล้งเธอแบบนี้
“เล่นอะไรของคุณ” เธอต่อว่าเสียงเขียว แต่พยัคฆ์ก็ยังยิ้มอยู่ “ปล่อยฉันได้แล้ว!”
เมื่อนึกได้ว่าเขายังกอดเธออยู่จึงบอก แต่จบคำนั้นเขากลับรัดแขนที่กอดเธอแน่นขึ้น ซ้ำยังดึงให้เข้าไปแนบชิดตัวมากกว่าเดิม
น้ำทะเลเย็น ๆ อกแน่น ๆ บ่าแกร่งที่มือเธอยันไว้อยู่ทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงรัว หญิงสาวรู้ดีว่าไม่ใช่เพราะเหนื่อยหรือกลัว แต่เพราะมันกำลังหวั่นไหวกับคนหน้ามึนตรงหน้านี้มากกว่า
“ผมอาจจะจีบผู้หญิงไม่เก่งนะ แต่มั่นใจ ผมไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน”
เธอควรจะซาบซึ้งใจด้วยไหมที่ถูกเขาเอาเปรียบซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ จอมขวัญคิดพลางขึงตาใส่อย่างขุ่นเคือง แต่คนหน้ามึนก็ยังไม่ยี่หระ
“ปล่อยได้แล้ว เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก”
“เห็นก็ช่างสิ ผมไม่แคร์” พยัคฆ์ตอบพลางไหวไหล่ ท่าทียโสนั้นช่างน่าหมั่นไส้นัก
“คุณไม่แคร์ แต่ฉันแคร์!”
เธอทุบไหล่เขาไปอีกที ก่อนจะนิ่งไปเมื่อสายตาที่มองมามันเต็มไปด้วยความนัยจนเธอต้องรีบหลบสายตาด้วยความอึดอัดระคนขัดเขิน
“ขวัญ ผมจูบคุณได้ไหม”
“คุณ...อื้อ”
จอมขวัญเพิ่งรู้ซึ้งก็ตอนนี้ว่าเขาไม่ได้ขอ แค่บอกให้เธอรู้ เพราะตอนนี้ริมฝีปากของเธอถูกประกบจูบอย่างเร่าร้อนยิ่งกว่าครั้งที่แล้วเสียอีก เธอพยายามจะดันเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะพยัคฆ์ยิ่งกอดรัดเธอแน่นขึ้นจนต้องจิกเล็บลงกับไหล่แกร่ง
หากแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ริมฝีปากร้อนผละออกไป กลับกันพยัคฆ์ยิ่งจูบเธอแนบแน่นยิ่งขึ้น เขาผละออกเพียงแค่ให้เธอได้สูดหายใจ ก่อนจะโน้มลงจูบอีกครั้งอย่างย่ามใจ ลิ้นอุ่นซอกซอนเข้าหาอย่างหาญกล้า ดูดดึงทั้งความหวานและสติสัมปชัญญะของเธอให้หายไปทีละนิด จากท่าทีแข็งขืนจึงค่อย ๆ อ่อนลง ยอมคล้อยตามและจูบตอบเขาไปโดยไม่รู้ตัว
จอมขวัญเพิ่มแรงจิกที่ไหล่ของเขามากขึ้นจนพยัคฆ์เริ่มรู้สึกเจ็บ เขาจึงยอมผละจูบออกไปแต่ก็ไม่วายเลื่อนริมฝีปากร้ายไปที่ลำคอระหง ดูดเม้มจนหญิงสาวเป็นฝ่ายเจ็บเสียเองก่อนจะยอมปล่อย...
เมื่อหลุดออกมาจากพันธนาการของเสือร้ายได้จอมขวัญก็หอบฮัก ใบหน้าแดงก่ำทั้งขัดเขินทั้งโกรธที่ถูกรังแก แต่สิ่งหนึ่งที่เธอตระหนักรู้ได้...
ทำไมถึงไม่รังเกียจสัมผัสนั้นเลย
“ผมขอโทษที่เอาแต่ใจ”
พยัคฆ์บอกออกมาเสียงพร่าเพราะความร้อนที่ปะทุขึ้นมาตามอารมณ์ปรารถนา เมื่อเห็นนัยน์ตาคู่สวยแดงก่ำ เขาเองก็พยายามต่อสู้กับความต้องการของตัวเองเช่นกัน แต่ก็ไม่รู้ทำไม...อยู่ใกล้เธอแล้วเขาก็ไม่อาจควบคุมมันได้ คล้ายน้ำมันกับไฟที่พร้อมจะแผดเผากันและกัน
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะรังแกคุณนะ แต่ผมชอบคุณ คุณก็น่าจะรู้ มัน...ควบคุมไม่ได้จริง ๆ”