ซ่อน(เร้น)รัก

ความลับกว่ายี่สิบปีในใจเขา ในที่สุดก็ถูจุดให้ระเบิดออกมา
ความร้อนแรงนี้ ก็ไม่อาจหยุดได้

“ถ้าแน่ใจว่าทำเป็น ก็ เอา สิ”
พายุจ้องมองหญิงสาว สูดลมหายใจเข้าลึก เขาหลับตาลงช้าๆ
มีนาอมยิ้ม เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงยอมแพ้เหมือนทุกที แต่ความคิดนั้นถูกปัดหายไปแทบจะทันทีที่ดวงตาคู่นั้นเปิดลืมขึ้นอีกครั้ง
ยังไม่ทันได้เตรียมใจ ข้อมือทั้งสองก็ถูกพายุจับขึ้นไปยึดตรึงไว้เหนือศีรษะ เขาเอื้อมหยิบเนกไทที่วางทิ้งอยู่ใกล้ๆ แล้วเอามามัดข้อมือของมีนาเอาไว้ ไม่แน่นจนทำให้เจ็บ แต่ก็ไม่สามารถหลุดเป็นอิสระได้เช่นกัน
“กลัวแล้วสิ ฉันให้โอกาสเธอหนีแล้วใช่ไหมมีนา แต่เธอเองที่ไม่ไป”
หัวใจมีนาเต้นแรง แต่เธอยังไม่ยอมรับ
“คิดจะขู่ให้กลัวเหรอ อ่อนหัดไปแล้วนายพายุ! ”