อริรักในเพลิงทราย

“ฝ่าบาท”
“ยังจำผมได้หรือฟาร่าห์ คุณยังจำสามีที่คุณทิ้งมาอย่างไม่ไยดีได้อีกหรือ”
“ฝ่าบาทต้องการอะไร” หญิงสาวขยับถอยหนีด้วยความหวาดหวั่น กับสายพระเนตรกระด้างกร้าวที่ทอดมา
“คุณทำกับผมอย่างนี้ได้ยังไง ใจคอคุณจะพรากลูกไปจากผมอย่างนั้นหรือ” เจ้าชายอัลมาสตวาดลั่นด้วยพระทัยแหลกยับ จำได้ไม่ลืมกับวินาทีที่ทรงทราบว่าเธอท้อง ภาพของเธอทุกภาพไม่ต่างจากน้ำกรดที่สาดรดพระทัยให้เจ็บปวดจนแทบขาด
“เขาเป็นลูกของหม่อมฉันคนเดียว” ในที่สุดสิ่งที่เธอกลัวก็เกิดขึ้นจนได้ เจ้าชายอัลมาสกำลังจะพรากลูกไปจากเธอ
“หึ...คุณทำลูกคนเดียวได้ที่ไหนฟาร่าห์ ฝีมือผมทั้งนั้น” ตรัสเยาะพร้อมกับสาวพระบาทเข้าไปใกล้พระชายา
“ถอยออกไปนะ...เราหย่ากันแล้ว ฝ่าบาทไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับหม่อมฉัน”
“หย่าหรือ...เราไม่เคยหย่ากันเลยพระชายาที่รัก...ใบหย่าของคุณผมฉีกมันทิ้ง แล้วก็เผามันไม่ให้เหลือซาก ตั้งแต่วันที่ท่านนายพล พ่อของเราเอามาให้ผมแล้ว นี่ทุกคนรวมหัวกันหลอกคุณหรือ...ว่าผมยอมหย่ากับคุณง่ายๆ” ฟาร่าห์ตกตะลึงกับสิ่งที่ได้รู้
“ไม่จริงคุณพ่อบอกหม่อมฉันว่าฝ่าบาทยอมหย่าแต่โดยดี องค์กษัตริย์ยังตรัสขอให้เก็บเรื่องนี้ไว้ก่อน รออีกสักพักค่อยประกาศว่าเราหย่ากันแล้ว”
“บ้าจริง...” เจ้าชายอัลมาสสบถ นึกเคืองพระบิดานักหนาที่กลั้นแกล้งพระองค์แบบนี้
“คุณถูกหลอกแล้ว ผมไม่เคยเซ็นใบหย่าและไม่มีวันจะเซ็นด้วย เราต้องอยู่ด้วยกันไปจนตาย”