หวานรักรสเสน่หา

“ไม่แต่งก็ไม่แต่ง งั้นขอปล้ำฟรีละกัน”
อย่างรวดเร็วที่เขาเข้าถึงตัวแบบที่กันภิรมย์จะระวังป้องกันก็ทำไม่ทันเสียแล้ว ก็เลยโดนกอดเต็มๆ อีกหน แถมด้วยระดมจูบไซ้ไปทั่วจนขนลูกซู่ซ่าไปทั้งกาย
หญิงสาวทั้งร้องทั้งปัดป้องพัลวัน แต่ก็ไม่เป็นผล คราวนี้เหมือนเขาจะเอาจริง และพละกำลังก็ใช่จะน้อยๆ เธอเหมือนตุ๊กตา สุดแต่เขาจะจับจะทำได้ตามใจชอบไปเลย แล้วเขาก็ลากเธอออกห่างจากตรงนั้นไปที่กลางห้อง ซึ่งมีพรมสีสวยทอลวดลายวิจิตรงามตาผืนใหญ่ ปูทับพรมพื้นห้องอีกที ผลักเธอลงนอนหงายแล้วตามติด
กันภิรมย์ใจสั่นแรง หวาดกลัวแทบตาย บอกตัวเองว่า ไม่รอดแน่เรา
“คุณนี่ ยิ่งพยศยิ่งยั่วใจชะมัดเลยให้ตาย...สวยๆ แบบนี้เก็บไว้ให้เหี่ยวแห้งหย่อนยานคาคานก็น่าเสียดายแย่”
ร่างบางสะดุ้ง เมื่อรู้สึกว่ากระดุมเม็ดบนสุดของเสื้อเชิ้ตที่สวมใส่ถูกแกะออกด้วยมือร้อนผ่าว
“หยุดนะ! ถ้าคุณแตะต้องฉัน คุณจะต้องเสียใจ”
“ถ้าหยุดสิผมถึงจะเสียใจ ทั้งขาวทั้งเนียนแบบนี้ คุณเองก็จะต้องเสียใจด้วยถ้าผมหยุดจริงๆ”
กันภิรมย์อยากจะร้องกรีดเหลือเกิน ทั้งสีหน้า สีตาและคำพูดของเขามันกวนอารมณ์เหลือหลาย