วารสาร สมิอฺนา Vol.4.5

เห็นคนตาบอดแล้วนึกถึงใครไหม ไม่กี่วันก่อน เรากลับบ้านกับรถตู้ปรับอากาศ ขณะที่รอขึ้นกะไดรถนั้น ปรากฏชายคนหนึ่งข้างหน้า ท่าทางเหมือนคนปกติทั่วไป ไว้เครา แต่งตัวสะอาดสะอ้านดีแท้ ที่มือซ้ายถือเป้ใบใหญ่ สวยทีเดียว ส่วนมือขวาถือเหล็กพับได้อันหนึ่ง เราก็ไม่ได้เอะใจอะไร จนมีคนเข้ามาหาเขาแล้วพูดภาษามลายูว่า “คอๆ ยาเกาะฮฺนะ ยูตู กูแบอายอาดอ” เขาว่าค่อยๆก้าวนะ ตรงนั้นมีคูน้าอยู่ เราถึงได้รู้ว่าชายร่างบึกบึนสมบูรณ์ทุกอย่างข้างหน้านี้ ตาบอด…

ชายคนนี้หากดวงตาเขาบอดมาแต่เกิด เขาคงไม่เคยรู้เลยว่า เสื้อที่เขาใส่ทุกวันนั้นมันยังไง เป้สวยๆใบนั้น เค้าสัมผัสความสวยได้ไหม อะไรคือความสวย สังเกตคนในรถขณะรอให้ครบคน สายตาลุกลี้ลุกลน มองนู่นมองนี้ บางครั้ง เราก็ยากจะหลีกเลี่ยงกับภาพบางภาพที่ต้องเห็น(แต่อย่ามอง)

ข้างๆ เป็นวัยรุ่นมุสลิมคนหนึ่ง ยิปปี้น่าดู ผมยาวกางเกงยีนเสื้อยืด ถ้าไม่พูดมลายูคงไม่รู้ว่าเป็นมุสลิม ข้างหน้าก็เป็นผู้หญิงแต่งตัวเปรี๊ยวจี๊ด อีกคนกระโปรงสั้น แล้วดันมานั่งข้างเราอีก ทีคิดจะเปลี่ยนที่นั่งก็สายไปแล้ว เต็ม!! _*_ จะไม่ให้รับรู้ได้ ก็ต้องปิดตาเท่านั้นแหละ