หนีรัก แวมไพร์ร้าย

เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาถึงตรงนี้ได้ยังไง รู้แค่ตอนนี้กำลังตกอยู่ใต้อาณัติของผู้ชายปากว่าตาขยิบที่คร่อมทับเธอพร้อมกับส่งยิ้มระทดระทวยมาให้
“น่าจะบอกให้น้องชายฉันยื้อเวลาไว้ได้อีกซักหน่อย” เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นพร้อมกับกดเบอร์อย่างรวดเร็ว และในทันทีที่ปลายสายกดรับ “ขอครึ่งชั่วโมง อย่าเพิ่งให้น้องสาวของโมไนยเข้ามา”
“เดโอ!” โมไนยร้องลั่น แต่ไม่ทันไรเขาก็วางสายพร้อมกับโยนโทรศัพท์ไปไกลตัว
“ฉันน่าจะทำแบบนี้กับเธอตั้งนานแล้วโมไนย...” เขาก้มลงจูบหนักๆ บนต้นคอของเธอ พร้อมด้วยฉุดยื้อกางเกงที่เธอสวมอยู่ให้หลุดออก “อย่างน้อยๆ เธอก็เป็นของฉัน ก่อนที่จะเป็นของคนอื่น”