เสน่หาแสนรัก

‘ข้อแลกเปลี่ยนที่กลายเป็นพันธะสมรส...
ปิดปากเธอจนพูดไม่ออก...
เมื่อเขาพร้อมทำทุกอย่าง...
ให้ได้ครอบครองเธอคนนี้...’

การเต สหัชวยานั่งเก้าอี้บริหารแทนบิดาที่ล้มป่วย ขณะที่ภวัคร อภิญญากุลก้าวเข้ามาด้วยข้อเสนอแกมบังคับ ถ้าไม่ยอมหมั้นหมายกัน เขาก็จะไม่สอนงานแล้วยึดอำนาจบริหารในวยาบรรษัท ทั้งที่รู้ว่าเธอคบหาดูใจอยู่กับชยุติ คันธภัทร ลูกชายพันตรีชวาล เจ้าของบริษัทคันธชลแอดเวอร์ไทซ์

ทางหนึ่งคือคุณพ่อกับบริษัทที่ท่านรัก อีกทางหนึ่งคือชยุติกับความรัก การเตตัดสินใจยอมรับข้อแลกเปลี่ยน แต่ภวัครก็ไม่พอใจ เมื่อยอดปรารถนาของเขา คือได้ครอบครองเธอทั้งร่างกายและหัวใจ

ข้อแลกเปลี่ยนเชิงธุรกิจกลายเป็นพันธะสมรสที่ไม่มีใครปฏิเสธได้ แต่ในเวลาเดียวกัน ชยุติก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เพราะเขาจะชิงตัวสาวคนรักกลับคืนให้ได้!
............................................................................................................
“ถ้าไม่อยู่เฉยๆ ผมทำเลอะไม่รู้ด้วยนะ”

ชายหนุ่มขู่

การเตจะขัดขืนอะไรได้ นอกจากยอมให้อีกฝ่ายวาดเนื้อครีมไปตามรูปปากตนเอง ดวงตาสีน้ำตาลจ้องปอยผมที่ลุ่ยลงมาปรกหน้าผากกว้าง ก่อนจะไล่สายตาต่ำลงสู่สันจมูกโด่งไปจนสุดคางผ่า ดูเขาตั้งใจทาปากให้เธอเหมือนกับกำลังทำงานชิ้นสำคัญ หัวคิ้วเข้มๆ ขมวดมุ่นเป็นปมเชียว หญิงสาวยกมุมปากสูงอย่างอดไม่ได้

รอยยิ้มของเธอทำให้ลิปสติกเลอะเป็นปื้นเล็กๆ เปื้อนขอบปากล่าง ภวัครใช้นิ้วโป้งปาดก่อนจะหลุบเปลือกตามองกลีบปากสีสวยยั่วยวนใจ

“เม้มปาก”

ชายหนุ่มสั่ง

การเตทำตามทันที แต่การมองกลีบปากคู่นั้นเคลื่อนไหวกลับส่งผลต่อชายหนุ่มมากกว่าที่คาดไว้หลายเท่า เขารีบละสายตาไปมองดวงตาคู่โตสีน้ำตาลก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้ หากมันก็ไม่ช่วยทำให้อะไรดีขึ้น นอกจากกระตุ้นเพลิงปรารถนาจนลุกโชน

“อย่า...อย่ามองผมแบบนั้น”

มือใหญ่ยกขึ้นปิดลูกตาคู่นั้นเสีย กิริยาของเขาทำให้การเตกะพริบตาปริบๆ อย่างงุนงง

แม้ภวัครตั้งใจรั้งตัวเองสุดความสามารถ เขาก็ไม่วายทิ้งเสียงกระซิบอย่างจงใจแกล้งภรรยา

“เอาไว้กลับบ้านก่อนนะครับ ผมจะขอชิมว่ากุหลาบดอกนี้มันจะหวานขนาดไหน”

ชายหนุ่มคลายมือออกแล้วผละไปนั่งฝั่งตัวเองดีๆ

อ่ะ อะไรนะ....ชิม!
............................................................................................................
เธอเคยคิดว่าการทำตามหน้าที่ แต่งงานแล้วก็หย่าจะเป็นเรื่องง่าย แต่ตอนนี้ คิดถึงบทสนทนาจากผู้หวังดีทีไรก็อดรู้สึกแปลกๆ ไมได้ทุกที ราวกับว่าเธอหวงเขา ไม่อยากให้เขาเป็นของคนอื่น

รอยยิ้มเหยียดหยันตัวเองปรากฏบนดวงหน้านวล แต่เธอตั้งใจไว้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตามเมื่อวันนั้นมาถึง เธอจะปล่อยเขาไป แต่จะไม่ยอมให้เขาพรากลูกไปจากเธอเด็ดขาด ลูกน้อย...

หญิงสาวแตะมือบนหน้าท้อง

“ปวดท้องหรือครับ”

เสียงทุ้มที่เต็มไปด้วยความห่วงใยดังขึ้นจากประตู

แค่เงยหน้ามอง ร่างสูงในชุดสูทสีเข้มก็มายืนข้างตัวเสียแล้ว ภวัครคุกเข่าลง มือใหญ่กุมทับไปบนหลังมือภรรยา ขณะที่นัยน์ตาคมมองอย่างสำรวจ แววกังวลผสมร้อนใจสะท้อนอยู่ในแววตาทำให้หญิงสาวตาร้อนผ่าว ทำไมเธอถึงอ่อนไหวเหลือเกิน

“เป็นอะไรครับ บอกผมซิ”