หนี้รักในกรงไฟ

ไฟใดเล่าจะร้อนเท่าไฟแห่งความผิดในใจ
+++++++++++++++++++++++++
“ไม่ได้นะสมูทตี ไปกวนพี่ชายขับรถไม่ได้นะ” ชลิตาบอกพลางจะเอื้อมไปรั้งตัวแมวอ้วนออกมา แต่ดูเหมือนมันจะไม่ยอม “เดี๋ยวเถอะ มานี่เลยนะ พี่เขาไม่ใช่พี่ลูกโป่งนะ จะได้ไปคลอเคลียแบบนั้น เดี๋ยวก็โดนดุหรอก”

“ใครดุ” ดูเหมือนคำว่า ‘พี่ลูกโป่ง’ จะทำให้กวินเกิดอาการฉุนโดยไม่รู้ตัว “เธอเห็นฉันเป็นคนดุงั้นเหรอ”

การไม่ตอบของชลิตาถูกตีความไปว่า ‘ใช่’

“เปล่าค่ะ เบลล์แค่กลัวว่าสมูทตีจะไปกวนพี่ชายขับรถน่ะค่ะ เบลล์ไม่รู้ว่าพี่ชายชอบแมวมั้ย สมูทตียิ่งดื้อๆ อยู่ เบลล์เป็นเจ้าของก็เลย...”

“ฉันเป็นคนพาสมูทตีมาเอง ถ้าไม่ชอบแมวก็คงไม่พามาตั้งแต่แรก”

ดูเหมือนกวินจะรู้ตัวว่าทำเสียงดุก็ตอนเห็นสีหน้าจ๋อยๆ ของชลิตา เธอสบตาเขาพร้อมกับขอโทษเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าเงียบไป

‘แกทำบ้าอะไรวะกวิน’

คนพี่กำลังนึกโทษตัวเอง แทบอยากเอาหัวโขกพวงมาลัยรถในสิ่งที่ทำเมื่อครู่ แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้ดีนอกจากวางมาดขรึมขับรถไปเงียบๆ โดยไม่รู้ตัวว่านั่นยิ่งทำให้เขาดูดุไปกันใหญ่ มันทำให้เด็กสาวที่แอบชำเลืองมองเขาอยู่ตลอดการเดินทางยิ่งเข้าใจผิด คิดว่าถูกโกรธ

‘ทำยังไงดีล่ะเบลล์ ขอโทษอีกทีดีมั้ยนะ’

ระหว่างที่ถามตัวเองอยู่นั้น ท้องเจ้ากรรมก็ทำขายหน้า ส่งเสียงร้อง ‘จ๊อก’ มันไม่ได้ดังมาก แต่ด้วยบรรยากาศในรถเงียบสงัดจึงเป็นเสียงเดียวที่ชัดที่สุด

‘ท้องร้องทำไมตอนนี้ ขายหน้าที่สุด’

เด็กสาวแทบอยากหายตัวไปจากตรงนี้ เธอรู้สึกหน้าร้อนผ่าว อายอย่างที่ไม่เคยอายมาก่อน ในขณะที่อีกฝ่ายเหลือบมองเด็กสาวที่หลับตาปี๋อย่างนึกขันปนเอ็นดู ใบหน้าคมมีรอยยิ้ม

“หยิบตะกร้าที่เบาะหลังมาให้หน่อยสิ” เจ้าของรถหันหน้ามาบอกน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าตอนแรกมาก “หิวไม่ใช่เหรอ งั้นก็เอื้อมไปหยิบมา ในนั้นมีของกิน เรามาแบ่งกัน”

เด็กสาวเลิกคิ้วประหลาดใจเมื่อเห็นรอยยิ้มน้อยๆ บนใบหน้าคม เธอสัมผัสได้ถึงความใจดีของพี่ชาย รู้ว่าที่เขาพูดอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้เธออาย

“แซนด์วิช น่ากินจัง” ชลิตาทำตาโตเมื่อเปิดกล่องอาหารที่เพิ่งหยิบมาจากตะกร้า

“งั้นก็กินซะสิ” กวินละสายตาจากถนนทันเห็นเด็กสาวกลืนน้ำลาย “ไม่ต้องเกรงใจ เพราะฉันไม่ได้ให้เธอกินหมด ครึ่งหนึ่งนั่นเป็นของฉัน ไม่ต้องมองหน้า หยิบส่งมาชิ้นหนึ่ง ฉันก็หิวจะแย่”

ชลิตาส่งกล่องแซนด์วิชให้กวินหยิบเข้าปากไปชิ้นหนึ่ง ในขณะที่เธอได้แต่มอง

“ทำไมไม่กินล่ะ กลัวฉันวางยารึไง หรือกลัวไม่สะอาด...ไม่อร่อย”

“เปล่าค่ะ” เด็กสาวรีบปฏิเสธ “แซนด์วิชน่ากินมากเลย แต่เบลล์กินอาหารสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ค่ะ เบลล์แพ้อาหาร ส่วนใหญ่ขนมปังทำจากแป้งสาลี เบลล์จะกินไม่ได้”

ทั้งที่ชลิตาพูดด้วยรอยยิ้ม แต่กวินกลับรู้สึกเจ็บแปลบในใจอย่างบอกไม่ถูก

“เธอกินได้ ฉันทำมาเพื่อเธอ กินได้ไม่ต้องห่วง”
“คะ? ทำมาให้เบลล์?”

“ฉันหมายถึง ฉันกำลังฝึกทำอาหารสำหรับคนแพ้อาหารอยู่ ฉันเคยคุยกับป้าพิมพ์ รู้ว่าเธอแพ้อะไรบ้าง ในนี้ไม่มีสิ่งที่เธอแพ้หรอก กินได้ หรือไม่เชื่อ จะให้พูดออกมามั้ยว่าเธอแพ้อะไร”

ชลิตายิ้ม ไม่พูดอะไร เธอหยิบแซนด์วิชไปชิม ลิ้นสัมผัสรสอาหาร แล้วอยู่ๆ น้ำตาก็เอ่อคลอ

“อร่อยจังค่ะ” เธอหันมาบอก
“อร่อยจนน้ำตาไหลเลยเหรอ”

คำพูดเย้านั้นทำให้เด็กสาวรีบเช็ดน้ำตา “แต่อร่อยจริงๆ นะคะ รสชาติเหมือนแซนด์วิชที่เบลล์เคยกินตอนเด็ก แม่จะทำแซนด์วิชใส่กระเป๋าให้เบลล์ไปกินที่โรงเรียนเสมอ แต่พอไม่มีแม่ เบลล์ก็ไม่เคยได้กิน...เพราะไม่มีใครทำให้อีกแล้ว”

“กินซะ ถ้าชอบไว้จะทำให้กินใหม่” กวินบอกในความเงียบ “น้ำสมูทตีในกระบอกนั้นก็กินได้ ไม่ได้ใส่นมวัวที่เธอแพ้”

ชลิตามองดูสตรอว์เบอร์รีสมูทตีอย่างตื้นตัน พยายามจะไม่ร้องไห้ แต่แล้วน้ำตาก็ไหล เธอไม่อยากให้พี่ชายข้างๆ เห็นจึงก้มหน้าดูดน้ำหวานจากหลอดกลบเกลื่อน

“อร่อยมั้ย” เขาถาม เด็กสาวพยักหน้า “ถ้าชอบจะทำให้กินอีก”

นั่นคือสิ่งที่อยากบอกมาโดยตลอด มันคือสัญญาที่เคยให้ไว้แก่เพื่อน สัญญาว่าจะอยู่ดูแลน้อง มีชีวิตอยู่เพื่อน้อง เป็นเชฟที่เกิดมาเพื่อปรุงอาหารสุดพิเศษให้เด็กสาวที่นั่งอยู่เคียงข้างเขาในวันนี้ได้กิน