เยื่อใยปรารถนา

ความรักและผูกพันตั้งแต่เด็กของภัคและวารุณอร แม้จะต้องห่างไกลกันไปเพราะความเข้าใจผิด แต่เยื่อใยความรู้สึกที่ไม่เคยตัดได้ขาดนั้นก็ชักนำทั้งคู่ให้หวนกลับมาเจอกันอีกครั้ง
* * *
“นอนหลับเถอะนะคนดี” ภัคกอดร่างน้อยเปล่าเปลือยไว้กับอก ลูบหลังลูบไหล่กล่อมให้เจ้าหล่อนพักผ่อนเสีย เขารู้ว่าเธอเหนื่อยล้าทั้งกายและใจมานาน
วารุณอรส่ายหน้า
ร่องรอยดื้อดึงในดวงหน้าและแววตาคล้ายเด็กน้อยทำให้ภัคปล่อยเสียงหัวเราะเบา ๆ ออกมา
“ทำไมล่ะ”
เธอส่ายหน้าอีก ไม่ยอมตอบ
“แต่พี่คิดว่าพี่รู้นะ”
วารุณอรขมวดคิ้ว เงยหน้าขึ้นสบตาเขาเหมือนอยากรู้ว่าเขาล่วงรู้ความคิดเธอจริงหรือ
“น้องอีฟกลัวว่าพี่จะหายไปถ้าหากเผลอหลับใช่หรือเปล่า”
แก้มแดงซ่านที่ปรากฏขึ้นในสายตาของชายหนุ่มบอกว่าภัคเดาถูก นั่นเดาไม่ยากเลย วารุณอรขาดคนรักคนข้างกายที่เข้าใจเธอมานาน เมื่อมีเขาเข้ามาอีกครั้ง เธอจึงไม่อยากสูญเสียไปอีกแล้ว
“แต่ยังไงพี่ภัคก็ต้องกลับ และเราไม่ควรพบกันอีก” เสียงเศร้าเอ่ยขึ้น แต่ก็เต็มไปด้วยความจริงจัง
“อย่าพูดอีกเลย น้องอีฟต้องนอนพักผ่อนได้แล้ว ตื่นขึ้นมาเช้าวันพรุ่งนี้จะได้สดชื่นสดใส นอนเถอะ...พรุ่งนี้ก็วันใหม่แล้ว” ภัคปลอบ จากจูบหน้าผากเลื่อนมาจูบข้างแก้มและเปลือกตา กล่อมให้หญิงสาวหลับไปในรอยจูบของเขา
ใช่...พรุ่งนี้ก็วันใหม่แล้ว
วารุณอรหลับตาลง ความเหนื่อยอ่อนรบเร้าให้เธอพักผ่อน อย่างน้อยวันนี้เธอก็ได้อยู่กับคนที่เธอรัก พรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้เถอะ