สามีโดยเจตนา

“คุณจะกลับบ้านคุณเลยหรือเปล่า” เธอเช็ดมือแห้งสะอาดดีแล้วจึงเดินออกมาจากในครัว สอบถามคนบนโซฟา

“จะรีบไปไหน ผมไม่มีธุระต้องไปทำ” อีกฝ่ายย้อนถาม

“อ้าว? แล้วจะอยู่ทำไมอีกคะ” เจ้าหล่อนไม่เข้าใจ “ถ้าคุณกลับจะได้ลงไปด้วยกันเลย ฉันจะออกไปซื้อของด้วย”

“ซื้ออะไรที่ไหน”

หญิงสาวเม้มปาก ดึงเก้าอี้จากโต๊ะรับประทานอาหารซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับโซฟามานั่ง คุยเป็นงานเป็นการ

“เมื่อเช้าคุณไม่ได้ป้องกัน ฉันก็เลยคิดว่า...ควรจะเซฟตัวเองหน่อย” เจ้าหล่อนพูดไม่คล่องปากนัก บางช่วงเว้นไว้ให้เขาเดาเอาเอง

“อ้อ” ชายหนุ่มทำเสียงในคอ “คืนแรกผมก็ไม่ได้ป้องกัน”

มณิการ์พยักหน้า

“ค่ะ...ที่จริงฉันนับระยะปลอดภัย มันยังอยู่ในช่วงนั้น แต่ก็อยากป้องกันไว้หน่อย ไอ้ที่ผ่านไปแล้วช่างมันเถอะ แต่ของเมื่อเช้ายังพอทำอะไรได้บ้าง”

“คุณจะไปซื้อที่ไหน”

“ข้างๆ คอนโดฯ ห่างไปประมาณ 200 เมตรมีซูเปอร์มาร์เก็ต มีร้านขายยาอยู่ด้วย” เธอตอบ แล้วกระตุ้น “เก็บของสิคะ เดี๋ยวลงไปด้วยกันเลย”

กาณฑ์เม้มปาก จากนั้นเอนตัวลงนอนบนโซฟามือกุมหน้าผาก บอกเสียงอ่อนล้า

“ผมว่าผมคงติดไข้จากคุณนะ รู้สึกปวดหัวไงไม่รู้”

“ได้ไงคะ ก็ยังเห็นดีๆ”

“คุณจะมารู้ดีไปกว่าตัวผมได้ไง” คนป่วยทำหน้ายุ่ง “รู้สึกแปลกๆ มาตั้งแต่ลุกจากเตียงแล้ว ไม่อยากให้คุณไม่สบายใจเอง”

“พูดจริงหรือเปล่าเนี่ย” เธอหรี่ตาจ้อง

“ไม่เชื่อมาจับตัวดู ร้อนอยู่เลย”

คนฟังลังเล เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ยอมลุกเข้าไปพิสูจน์

“ไม่เห็นร้อน ก็ปกติดีนี่”

“จริงเหรอ” อีกฝ่ายเอ่ย ดึงมือนุ่มไปวางที่ข้างแก้ม “ตรงนี้ล่ะ”

“เหมือนกัน”

“แล้วตรงนี้” จุดนั้นคือใต้คอ

“เหมือนกันนั่นแหละ” เจ้าหล่อนเริ่มเหม็นขี้หน้าคนเจ้ามารยา ถึงตอนนี้ก็แน่ใจ ป่วยการเมืองชัดๆ

“เอ?...งั้นน่าจะร้อนอยู่ข้างในมั้ง ผมรู้สึกมันรุมๆ ปวดหัวด้วย”

หญิงสาวมองจ้อง

“จริงๆ” อีกฝ่ายชัก ‘ร้อนตัว’ ซึ่งไม่ใช่ร้อนเพราะป่วยไข้

“กลับไปนอนที่บ้านคุณไม่ดีเหรอ มีคนคอยดูแล”

“อ้าว แล้วคุณดูแลผมไม่ได้? ทีคุณป่วยผมยังดูแล พอผมป่วยมั่งก็ไล่กันเลย” เขาใช้สายตาตัดพ้อ แกมกล่าวหา

“ฉันแค่คิดว่ามันน่าจะสะดวกสบายกับคุณมากกว่ามานอนอยู่ในคอนโดฯแคบๆ นี่”

“ผมป่วยอยู่ แล้วคุณจะให้ขับรถกลับไปทั้งอย่างนี้เนี่ยนะ” อีกฝ่ายอ้าง “ถามหน่อย ถ้าผมไปเกิดอุบัติเหตุตายขึ้นมาคุณจะเสียใจมั้ย”

“ไม่ถึงขนาดนั้นมั้ย” เธอหน้านิ่ว หมั่นไส้คนคิดมากเกินเหตุ แล้วดู เล่นสมบทบาทจริงพ่อคุณ ไปให้สุดเลยนะ “บ้านคุณมีคนขับรถไม่ใช่เหรอ มาส่งเสื้อผ้าให้ได้ก็น่าจะมารับได้ ให้ฉันโทร.ตามให้เอามั้ย”

“คุณจะไปไหนก็ไปไป๊” กาณฑ์ไล่ส่งเอาดื้อๆ “ฟังคุณพูดมากแล้วผมยิ่งปวดหัว”

พูดจบพลิกหันหลังให้ เอาหมอนมาปิดหูเสียอย่างนั้น

“เอ๊า?!” นี่หาว่าเธอ ‘พูดมาก’ อีก มองเขาแล้วมณิการ์คันไม้คันมือเหลือเกิน