เทหน้าตักรักนางมารร้าย (รีไรท์)

‘หลบไปปุ่น รีบไปขึ้นรถ ท่องเอาไว้ว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร’ นางฟ้าร่างจ้อยติดปีกสีขาวเจ้าเก่าในมโนสำนึกร้องเตือนด้วยเสียงกังวานใส

‘หลบให้โง่สิ! ตบมันกลับเลยแก เอาให้มันน่วมกว่าแกเมื่อกี้เลยนะ เหอะ! ทำเฉยๆ ไม่ได้หรอก นังนี่ต้องสนองคืนให้สาสม ตบแล้วต่อยจากนั้นก็เหยียบมันฝังดินเลยแก๊!’ จอมมารร่างจ้อยติดปีกสีดำบอกเสียงเหี้ยมเกรียม

‘นับหนึ่งถึงสิบนะปุ่น ถ้ายังไม่พอก็ต่อให้ถึงร้อย ใจเย็นๆ เจ็บแค่นิดเดียวเองยอมๆ ไปเถอะ เพื่อภาพพจน์นางเอกที่แสนดะ… ว้าย!’ นางฟ้าร่างจ้อยติดปีกสีขาวพูดยังไม่ทันจบประโยคก็ต้องร้องออกมาเพราะถูกคทาหัวกะโหลกของจอมมารร่างจ้อยติดปีกสีดำตีเข้าที่ศีรษะ

‘เจ็บแค่นิดเดียวเองยอมๆ ไปเถอะ แล้วร้องทำไมล่ะแก’ ว่าก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปโจมตีที่ปีกเล็กๆ สีขาวบริสุทธิ์บ้าง

และในจังหวะเดียวกับที่นางฟ้าถูกตีจนปีกหักมโนสำนึกฝ่ายดีก็ขาดผึง! ปุณยวีร์เบนหน้าหลบจนฝ่ายที่เงื้อมือออกสุดแขนกะจะตบเข้ามาเต็มแรงเสียการทรงตัวล้มลงเค้เก้บริเวณบันไดขึ้นลงรถบัสนั่นเอง