ร้อยรัก (ฉบับเพื่อน)

โ ป ร ย

เมื่อคำว่ารักถูกขีดเส้นเอาไว้ว่าห้ามรักเพื่อน สิ่งที่สามารถทำได้คือยืนมองเขาอยู่ห่างๆ ทว่าวันหนึ่งนึกอยากถอยห่างเนื่องด้วยไม่อยากเจ็บ หล่อนกำลังเหนื่อยเกินไปแต่กลับกลายเป็นการดึงรั้งอีกฝ่ายให้เข้าหา และเขาที่ทำให้เธอใจสั่นไหวและก็เป็นเขา...ที่กำลังก้าวล้ำเส้น คำว่า ‘เพื่อนสนิท’ ที่คิดไม่ซื่อ
**************

“เห็นมั้ย ว่าแกตามผู้ชายไม่ทันหรอกเพลง” เขาพูดชิดเรียวปากอิ่มอย่างเอ็นดู
“นายคอยดูมั้ยล่ะ ว่าฉันตามผู้ชายทัน” หล่อนว่าแล้วผลักร่างของน่านนทีออก หล่อนเดินกลับเข้าไปหาเพื่อนๆ

“อะไรเข้าสิงยัยเพลงนั่น ทุกทีเห็นแต่แต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้ แต่วันนี้มันอ่อยถึงเนื้อถึงตัวเลยว่ะ”
ไพรัชเห็นแล้วยังน้ำลายไหลแต่ไม่กล้าเข้าไปใกล้ๆ แม้กระทั่งศรัณย์เองก็เลือกที่นั่งมองอย่างเงียบๆ
“เหมียว แกไปพาตัวเพลงกลับโต๊ะทีป่ะ” พิมพ์นาราทำท่าไม่กล้า ก่อนจะลุกขึ้นแต่ถูกร่างหนาของน่านนทีดึงไว้
“นั่งลงเหมียว ปล่อยมัน! คนมันคัน...อยากมีผัว”
พรวด แค่กๆๆ
สองเสียงประสานกัน เมื่อไพรัชและศรัณย์ที่กำลังยกเหล้าขึ้นดื่มทำใจไม่ทันกับคำตอบเพื่อนรัก ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วส่ายหน้า พวกมันจะรู้ตัวไหมว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่ มันชักจะเกินเลยคำว่าเพื่อนแล้ว
“น่าน ก็พูดไปนั่น” พิมพ์นารายิ้มออกมาแก้เก้อ หล่อนเขินน้อยๆ บางทีหล่อนคงจะเป็นแกะดำที่อยู่ในกลุ่มเพื่อน
วันเกิดแท้ๆ ยังต้องมานั่งห่วงหน้าพะวงหลังอีก...
“นั่งลง เดี๋ยวฉันไปตามเอง” ว่าแล้วก็ลุกออกไปทันที
“ฉันว่า งานเลี้ยงคืนนี้คงต้องจบแค่นี้แหละ”
พิมพ์นาราพูดเมื่อเห็นว่าน่านนทีลากร่างของเพลงพิณออกไปแล้ว ไพรัชและศรัณย์เห็นด้วย แต่ว่าทั้งสามคนยังไม่อยากกลับตอนนี้
ไพรัชมองเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นที่เพื่อนรักทั้งสองจะรู้ใจกัน
พิมพ์นาราเองก็ลุ้นว่าทั้งคู่จะไปได้ดีไหม
ศรัณย์คิดไม่ตกกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เพลงพิณเพิ่งขอร้องให้เขาทำบางสิ่งให้โดยไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้ไป เรื่องราวจะจบแบบไหน