Love You Boss รักสุดใจเจ้านายปากแข็ง

แค่เพียงได้ยินว่าเธอจะลาออก...
ไปแต่งงาน! ไปมีสามี! ไปมีลูก! เท่านั้นเอง...
สมองของบอสหนุ่มก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
“พี่จะไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้น!”
.............................................................................................................
จากอากาศที่เมื่อตอนหัวค่ำว่าหนาวมากแล้ว พอตกดึกหิมะยิ่งตกหนักแรงขึ้น จนทำให้หนาวมากกว่าเดิมเพิ่มอีกเป็นเท่าตัว วันวิวาห์กำลังนอนหลับสบายในบ้านพัก แต่จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังรัวขึ้น ในใจของหญิงสาวนั้นคิดว่าคนที่เคาะประตูเรียกเธอกลางดึกจะเป็นเจ้าหน้าที่ของสกีรีสอร์ท แต่หากว่าวันวิวาห์คิดผิดถนัดเพราะทันทีที่ประตูเปิดออก ศาสตราที่เมาเหล้าอย่างหนักกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งก็ดันประตูบุกเข้ามา
“คุณเสือ! คุณมาที่นี่ทำไม! กลับออกไปเดี๋ยวนี้นะ ถ้ามีอะไรก็เอาไว้คุยกันตอนเช้าก็แล้วกัน!”
คนตัวเล็กร้องขึ้นด้วยความรู้สึกตกใจกลัว เพราะตอนนี้ศาสตราดูน่ากลัวมากเหลือเกิน พร้อมกับพยายามออกแรงดันร่างใหญ่ออกไปให้พ้นประตู แต่ศาสตราก็เร็วกว่า เพราะนอกจากจะทำให้เขาออกไปจากบ้านพักของเธอไม่ได้แล้ว เขายังผลักเธอเข้ามาข้างในแล้วลงกลอนประตูอย่างแน่นหนา จนวันวิวาห์เบิกตาค้างมองอย่างตกใจกลัว
“หวาน...เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
เจ้าของเสียงเรียกพยายามระงับสติอารมณ์อย่างที่สุด ถึงแม้ว่าเขาจะดื่มไปอย่างหนักแต่คนคอทองแดงเสริมใยเหล็กอย่างเขา ไม่มีทางเมาง่ายๆ แน่ ศาสตราไม่ได้เมาเหล้าแต่อย่างใด แต่กำลังเมารักเต็มขั้น
“ฉันก็บอกแล้วไงว่ามีอะไรก็ไว้ค่อยคุยกันตอนเช้า ตอนนี้คุณเมามากแล้ว กลับไปนอนที่บ้านพักของคุณเถอะ”
“ไม่! พี่ไม่ได้เมา แล้วพี่ก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น! จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง!”
ความน้อยใจมันอัดแน่นเต็มอก ศาสตราจึงโวยวายระบายออกมาด้วยท่าทีที่ก้าวร้าวจนหน้ากลัว ยิ่งรักมาก เขาก็ยิ่งน้อยใจมาก ตอนนี้ศาสตราลืมเรื่องความเกลียดชังแต่หนหลังไปแล้ว หัวใจของเขากำลังร่ำร้องหาแต่ผู้หญิงตรงหน้า และพยายามอย่างที่สุดที่จะพูดกับเธอดีๆ
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว” วันวิวาห์เถียง แต่ก็ขยับถอยหนีร่างใหญ่ที่กำลังเดินย่างสามขุมมาหาเธอ
“เฮอะ! ทำไมจะไม่มี แล้วเรื่องที่พี่ถามเมื่อคืนล่ะ ว่าตอนนี้หวานคิดยังไงกับพี่กันแน่”
“คุณศาสตรา นี่คุณพูดจาไม่รู้เรื่องแล้ว ฉันว่าคุณกลับไปก่อนดีกว่า”
วันวิวาห์ลองพยายามหว่านล้อมอีกครั้ง แต่มันกลับไม่เป็นผลเสียจนนิดเดียว เพราะเขาเมามากจนเธอเริ่มจะหวั่นกลัว
“ไม่! หวานต้องตอบพี่มาก่อน”
คนเอาแต่ใจที่มีอารมณ์หึงหวงติดค้างอยู่อัดแน่นในอก ต้องการที่จะรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของวันวิวาห์ให้ได้ เพราะคำตอบของเธออาจจะทำให้เขาตัดสินใจเรื่องที่กำลังสับสนอยู่ได้ ศาสตราจะไม่สามารถเดินหน้ารุกต่อได้เลย หากว่าเขายังไม่รู้ว่าหญิงสาวคิดอย่างไรกับเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรักอีกฝ่ายไปแล้วเต็มหัวใจ แต่คนทิฐิมากและปากแข็งอย่างเขา ก็จะไม่ยอมเป็นฝ่ายเปิดใจบอกความรู้สึกออกมาก่อนแน่
“ฉันตอบก็ได้ ถ้าคุณอยากจะฟัง....เมื่อก่อนฉันยอมรับว่าฉันรักคุณ จนทำเรื่องโง่ๆ เอาไว้กับคุณตั้งมากมาย ฉันไม่โกรธคุณหรอกที่คุณเกลียดฉัน ฉันมันก็แค่ผู้หญิงร้ายกาจในสายตาคุณ...แต่เรื่องทุกอย่างมันก็ผ่านไปนานมากแล้ว ตอนนี้ฉัน เอ่อ ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณแล้ว ฉันก็ขอให้เรื่องทุกอย่างมันกลายเป็นอดีตไปเถอะ อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันงานเปิดตัว S-Tech แล้ว หลังจากนั้นเราก็คงจะไม่ได้พบกันอีก”
วันวิวาห์พูดเสียงสั่น เธอเองก็เริ่มโมโหน้อยใจบ้างเหมือนกัน นึกจะเกลียดเธอเขาก็เกลียดจนพูดจาด่าว่าเธออย่างไร้เยื่อไย นึกจะดีกับเธอตอนไหนเขาก็มา นี่เขาเห็นเธอเป็นอะไรกันเธอเองก็มีหัวใจ
แต่ฝ่ายศาสตราหลังจากที่ได้ยินหญิงสาวอธิบายทุกอย่างออกมาอย่างชัดเจน ซ้ำยังบอกว่าจะไม่ได้พบกันอีก ก็เกิดอาการสติแตกขึ้นมาทันที ตอนนี้เขาไม่รับรู้อะไรทั้งนั้นแล้ว นอกจากอยากจะจับร่างบางมาเขย่าถามอย่างแรงๆ
แต่ประโยคที่ออกจากปากคนที่กำลังสับสนน้อยใจ หาใช่สิ่งที่ตนอยากจะเอื้อนเอ่ย เขากลับเลือกที่จะขมขู่ตะคอกวันวิวาห์กลับไปอย่างโมโหเดือดดาล
“หวาน! นี่เธอจะไปไหน พี่ไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้น”
คราวนี้ศาสตราตะโกนออกมาดังลั่น เพื่อเป็นการยืนยันให้คนร่างบางได้รู้ว่า ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้น
“นี่คุณเสือ! คุณลืมไปแล้วหรือยังไงว่าคุณจะจ้างฉันแค่โปรเจคนี้เท่านั้น แล้วฉันก็ต้องลาออก คุณยังเป็นคนให้ฉันเซ็นระบุในเอกสารจ้างงาน ในวันแรกที่ฉันมาทำงานให้ที่สหกรุ๊ปเลย คุณลืมไปแล้วเหรอ”
วันวิวาห์พูดออกมาน้ำตาคลอ แต่ก็พยายามสะกดกลั้นมันไว้
จริงอย่างที่หญิงสาวบอก ตอนนี้ศาสตราลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย เขาเป็นคนบอกเธอเองว่าหลังจากที่จบโปรเจคนี้ เธอจะต้องลาออกไปให้พ้นบริษัทของเขาเอง ยิ่งคิดศาสตราก็ยิ่งปวดหัวใจ เขายอมรับว่าถ้าเป็นตอนนั้นเขาคงจะดีใจที่ไล่วันวิวาห์ไปได้ แต่มาตอนนี้เขาไม่อาจทำอย่างนั้นได้แล้ว
“ถ้าออกจากสหกรุ๊ปแล้วจะไปที่ไหน ไปทำอะไร”
ศาสตราลองหยั่งเชิงถามอกไป หวังใจเพื่อบางทีเธออาจจะเปลี่ยนใจ แต่คนฟังกลับเข้าใจไปคนละทาง
ด้านวันวิวาห์พูดถึงเรื่องสัญญาจ้างงานขึ้นมา ก็เพราะหวังให้เขาเปลี่ยนใจเรื่องสัญญา แล้วพูดรั้งเธอให้อยู่ต่อไปบ้าง แต่เปล่าเลย เขากลับถามเหมือนต้องการผลักไสเธอไปให้พ้นอีกครั้งแล้ว
“ก็คงกลับไปหางานทำที่อเมริกามั่งคะ หรือไม่ก็แต่งงานไปกับผู้ชายดีๆ สักคน อยู่บ้านเป็นแม่บ้านคอยดูแลลูกๆ ดูแลสามี” เสียงหวานพูดประชดออกไป
แค่พูดถึงว่าเธอจะกลับไปทำงานที่อเมริกา ศาสตราก็เริ่มเลือดขึ้นหน้าโมโหขึ้นมาอีกระลอก แล้วยังมาได้ยินว่าเธอจะออกไปแต่งงาน ไปมีสามี! ไปมีลูก! เท่านั้นสมองของชายหนุ่มก็ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น
“พี่จะไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้น!”
เสียงกร้าวคำรามจบ ร่างหนาใหญ่โตก็ถาโถมรวบร่างบาง กดให้นอนลงบนเตียงใหญ่อย่างรวดเร็วรุนแรงตามอารมณ์ แค่เห็นเธออยู่ใกล้ชิดกับไอ้ด็อกเตอร์นั่น เขาก็เจ็บใจจะแย่อยู่แล้ว และถ้าหากว่าเธอต้องแต่งงานไปเป็นกรรมสิทธิ์ของผู้ชายคนอื่น เขาคงต้องเป็นบ้าอย่างแน่นอน
“ปล่อย! ปล่อยฉันนะ! คุณศาสตรา ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่!”
เสียงหวานร้องโวยวายต่อต้านสุดชีวิต มือทั้งสองข้างออกแรงทุบตีไม่หยุด ร่างบางพยายามดิ้นเร่าถอยหนีออกให้พ้นอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขา แต่มันก็ทำได้ยากเหลือเกิน