วางหัวใจไว้บนก้อนดิน

"นายดิน" หนุ่มหล่อชาวไร่ที่เชียงรายจะทำยังไง
เมื่ออยู่ๆ ก็มีสาวสวยมาดคุณหนูจาก กทม.มาพักอยู่ในไร่
เขาจะรับมือไหวไหม เมื่อ "ข้าวหอม" มาทำให้หัวใจปั่นป่วนตั้งแต่วันแรก

---------------------------------------------------------------

จากเด็กวัยรุ่นอายุ 15 ที่เกือบเสียผู้เสียคน จนถูกพ่อส่งจาก กทม. ให้ไปอยู่ไกลถึงเชียงราย

แต่เขากลับกลายเป็นเกษตรกรที่พยายามพลิกฟื้นผืนดินให้เกิดประโยชน์และมีคุณค่า

เพื่อพิสูจน์ตัวเองและพิสูจน์ให้ใครๆ เห็นว่าอาชีพเกษตรกรรมก็สามารถสร้างรายได้ให้กับทุกคนได้

ทั้งที่เขามีทางเลือก แต่ "บดินทร์" กลับไม่ยอมไปจากเชียงราย

แต่แล้วชีวิตเงียบๆ เรียบๆ กับงานในไร่ที่หนักหนาสาหัสในแต่ละวันก็มีสีสันขึ้น

เมื่อหญิงสาวคนหนึ่งก้าวเข้ามาใน "ไร่หอมไอดิน" บดินทร์จะรับมืออย่างไร

กับคุณหนูคนสวยอย่าง "ชญาดา" ที่มาสร้างความปั่นป่วนให้กับเขา

จนชีวิตเรียบๆ ต้องมีอันจบลงนับแต่นั้น

---------------------------------------------------------------

เขาคว้าข้อมือหญิงสาวไว้เมื่อได้ยินเธอบอกว่ามืด ซึ่งน่าจะหมายถึงกำลังกลัวด้วยเช่นกัน ระหว่างทางที่เดินไปริมธารต้องผ่านแปลงเกษตรซึ่งเป็นพื้นที่สูงๆ ต่ำๆ ไม่ราบเรียบและเป็นช่วงที่ไม่มีแสงไฟเหมือนอย่างโซนด้านหน้าหรือบ้านพัก บดินทร์จึงต้องหยิบไฟฉายออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตเพื่อส่องนำทาง กระทั่งไปถึงริมแม่น้ำในช่วงเวลาฟ้าเริ่มสาง
เสียงน้ำไหลเซาะผสานกับเสียงนกกาเริ่มออกหากินในยามเช้า สองหนุ่มสาวมายืนอยู่ริมตลิ่งที่ลาดเอียงลงสู่ลำธารใสสะอาด แต่ตอนนี้เต็มไปด้วยไอหมอกบางๆ ปกคลุมอยู่เหนือผิวน้ำ อิงแอบกับขุนเขาสูงตระหง่านมีสายหมอกลอยอ้อยอิ่งระอยู่ตามยอดเขา
ไม่นานนักแสงสีทองจึงทาทาบไปทั้งแผ่นฟ้าและทิวเขา ดวงตะวันสีส้มค่อยๆ ลอยขึ้นพ้นเหลี่ยมเขาที่อยู่ใกล้จนรู้สึกว่าแทบจะเอื้อมถึง
“สวยมากเลย” ชญาดาเงยหน้าขึ้นบอกคนข้างๆ ที่ตอนนี้เริ่มมองเห็นหน้ากันชัดเจนมากขึ้น
“ครับ”
ชญาดายิ้มค้างขณะสบตากับชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองมา ตอนนี้เขาเลิกสนใจพระอาทิตย์ที่ลอยพ้นขอบฟ้าไปแล้ว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่มองมานั้นเหมือนกำลังจะบอกอะไรบางอย่าง
...ท่ามกลางสายน้ำ ไอหมอก และขุนเขา
“คงมีคนบอกคุณมาเยอะแล้ว”
“บอกอะไร” ชญาดามองเขาแบบงงๆ
“บอกรัก...” เขาตอบเสียงเบาคล้ายกำลังลังเล ไม่แน่ใจว่าควรเอ่ยออกไปดีไหม
“อะไรนะ”
“แล้วถ้าพี่...จะบอกอีกคน จะเป็นไรไหม”
ชญาดาได้แต่ยืนงง จึงไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธใดๆ เขายังยืนมองเธอนิ่งนาน ไม่ใช่รอคำตอบ แต่เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรอยู่
บดินทร์ยื่นมือมาจับไหล่บอบบางทั้งสองข้าง ดวงตาโตดำขลับบนใบหน้าสวยอ่อนหวานยังมองสบตากับเขาด้วยความประหม่าและไม่แน่ใจ
“ข้าวหอม...”
ชญาดายืนนิ่งค้างเหมือนหุ่น แต่ใจเต้นแรงเหมือนมีใครมาตีกลองรัวๆ อยู่ในนั้น ขณะริมฝีปากอ่อนนุ่มถูกสัมผัสเพียงแผ่วเบาราวกับผีเสื้อที่โฉบลงบนกลีบดอกไม้...อบอุ่น อ่อนหวาน และเนิ่นนาน
ในความรู้สึกของเธอราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ทุกสรรพเสียงเงียบงัน แม้นแม่น้ำคำก็ยังหยุดไหล
บดินทร์ขยับริมฝีปากออกห่าง แล้วมองเห็นว่าดวงหน้าสวยหวานกลายเป็นสีชมพูขึ้นมาทันตา ดวงตาดำขลับไม่กล้าสบตากับเขาอีก
“ข้าวหอม...”
เขาเรียกเสียงแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงกระซิบบอกสิ่งที่อยู่ในใจมานาน...