พิศวาสในอุ้งมือ

สิบปีก่อน หลุยส์ โบการ์ด ทิ้งเด็กหญิงคนหนึ่งเอาไว้ที่ปราสาทภายใต้การดูแลของปู่ จนกระทั่งถึงวันที่เธอเติบโตพ้นวัยเด็ก เขาจึงตัดสินใจกลับมาเพื่อถีบคำว่าพี่ชายให้กระเด็นไปไกล แล้วแทนที่มันด้วยคำว่า สามี!


“ปล่อยนะ ไอรีนเจ็บ”
“แล้วที่ตบพี่ พี่ไม่เจ็บงั้นหรือ” หลุยส์ยอมคลายแรงที่พันธนาการเธอ เพราะไม่อยากให้ผิวขาวๆ เป็นรอยแดง ซึ่งเขาเองนั่นแหละจะรู้สึกไม่ดี
“ก็พี่หลุยส์นิสัยไม่ดี กิริยาก้าวร้าว พูดจาไม่น่าฟังด้วย”
“เหรอ” หลุยส์หัวเราะเบาๆ แล้วก็เงียบลง เมื่อเห็นกำไลที่อยู่บนข้อมือเล็กของเธอ “กำไลวงนี้ ใส่มันติดตัวตลอดนะ ห้ามถอดเด็ดขาด ให้มันเตือนใจไอรีน ว่าไอรีนคือของพี่”
“ไอรีนจะถอดมันทิ้ง จะขว้างลงทะเลสาบ ให้มันจมลึกลงไป หาเท่าไรก็หาไม่เจอ”
“ถ้าไอรีนทำจริง พี่จะไม่มาให้เห็นหน้าอีกเลย คราวนี้ไม่ใช่แค่สิบปีแน่ แต่เป็นตลอดชีวิต แม้กระทั่งงานศพก็จะไม่ให้เข้าร่วม”
“…พี่หลุยส์” นัยน์ตากลมเต็มไปด้วยอารมณ์ตัดพ้อ เขาขู่เธอเช่นนี้ ไม่รู้หรือไรว่าการรอคอยนั้นมันแสนทรมานแค่ไหน อยากให้เธอตายทั้งเป็นหรือไร
“ไอรีนปวดหัว อยากกลับห้องค่ะ”
“สัญญากับพี่ก่อน ว่าไอรีนจะไม่รับหมั้นใคร และไม่ถอดกำไลข้อมือที่พี่ให้เด็ดขาด” หลุยส์รู้ดีว่า อัยวรินทร์เป็นคนที่รักษาสัญญา ดังนั้นตราบใดที่เธอยังไม่เอ่ยคำว่าสัญญาออกมาเขาก็ไม่วางใจ ว่าสิ่งที่ตนเองพยายามพูดมาทั้งหมด มันได้ผลหรือไม่
“ค่ะ” อัยวรินทร์รับคำเบาๆ เมื่อใจป่วย ร่างกายที่ป่วยอยู่ก่อนหน้า ถึงแม้จะทานยาเข้าไป ก็ดูท่าว่าจะกำเริบขึ้นมาหนักกว่าเดิมเสียอีก
“ค่ะ อะไร”
“ไอรีนสัญญาค่ะ” เธอยอมเอ่ยถ้อยคำที่เขาต้องการได้ยินออกมา สองมือดันแผงอกของเขาด้วยแรงอันน้อยนิด “ไอรีนจะกลับห้อง ลุกจากตัวไอรีนเถอะค่ะ ไอรีนหนัก”
“ให้พี่ซับน้ำตาให้ก่อน แล้วค่อยกลับ”