ราคีพระจันทร์

“จำเอาไว้นะสิตางค์ นี่คือการตีตราจองของฉัน” เขาเหยียดตัวขึ้นตรง หลังจากก้มลงไปชิมความหวานจนพอใจ และในขณะที่ออกคำสั่งอยู่นี่ มือของเขาก็ช่วยขยับ จับ แต่ง เครื่องแต่งงานของเจ้าสาวคนงามให้เข้าที่ ช่ำชองเสียจนน่าอัศจรรย์ใจ

“สีหน้า ท่าทางอย่างนี้ คงชอบล่ะสิ” เขาเอ่ยถามเสียงทุ้มเมื่อเห็นว่าเธอยังคงยืนนิ่งงันอยู่กับที่ และได้ผลเมื่อเสียงของเขาทำให้เธอหลุดจากภวังค์ ทันใดนั้นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเธอก็เจิดจ้าด้วยความโกรธ ข้อมือเล็กตวัดขึ้นสูง หมายจะจู่โจมใบหน้าครึ้มไรหนวดของเขา

“ตบเลยสิ ถ้าเธอคิดว่าจะตบฉันได้ฟรีๆ” ราเมศโน้มใบหน้าลงมาลงมาเล็กน้อยเพื่อให้เธอทำร้ายเขาได้สะดวก ทว่าสิตางค์กลับชะงักงันไป เพราะสายตาของเขานั้นบ่งบอกว่า เขาจะจัดการกับเธออย่างเด็ดขาดแน่ หากเธอแตะเขาแม้แต่ปลายก้อย

“คนสารเลว อ้อนเกลียดคุณ!”

“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ แต่เอ…ถ้าว่าที่สามีเธอได้เห็นรอยสัมผัสของฉันบนตัวของเธอ เธอจะอธิบายกับเขาอย่างไรหรือสิตางค์”

“รอย รอยอะไร” สิตางค์ทำหน้างุนงง เพราะเมื่อครู่ เธอมัวแต่ตกอยู่ในภวังค์ จึงไม่ทันเห็นว่า ราเมศทำอะไรบนเนินอกอวบอิ่ม ขาวผ่องของเธอบ้าง

“ที่หน้าอกของเธออย่างไรล่ะ ดูสิ ว่าฉันทำอะไรเอาไว้”

จบคำของเขา สิตางค์ก็หันหลัง เดินเข้ามุม เพื่อสำรวจเนินอกของตนทันที แล้วเธอก็ต้องนิ่วหน้า กับรอยแดงๆ ที่ปรากฏเด่นชัด สักพักไออุ่นของราเมศก็โอบรอบกายเธอ เมื่อเขาขยับเข้ามาใกล้และกอดเธอจากด้านหลัง

“อุ๊ย! คุณราม ปล่อยอ้อนนะ”

“ได้เวลาแล้วล่ะ ป่านนี้ทุกคนคงรอเจ้าสาวลงไปร่วมงาน แต่แปลกนะทำไมเจ้าบ่าวของเธอถึงไม่มารับลงไปด้วยกันนะ” เขาขบเม้มใบหูขาวผ่องของเธอเบาๆ แล้วตามด้วยการสูดกลิ่นกายหอมที่ไหล่เนียน ก่อนจะหมุนเธอมาเผชิญหน้า แล้วจึงผละออกอย่างง่ายดาย

“ออกไปเสีย ออกไปมีความสุขเสียให้พอ เพราะต่อไปในอนาคตอันใกล้นี้ เธออาจจะไม่ได้เข้าใกล้คำว่าความสุขอีกเลย”