แก้วหม่นแสง

เพราะการกระทำของผู้ใหญ่ทำให้มโนมัยถูกหิรัณย์ตั้งแง่รังเกลียดและชิงชัง ยิ่งมีเหตุให้ต้องแต่งงานร่วมชีวิตกันเขาก็ยิ่งเกลียดเธอ และนับวันรอวันที่จะได้เป็นอิสระอีกครั้ง ในขณะที่เธอยิ่งนานวันก็ยิ่วหวั่นไหว ยิ่งหลงรักเขาโดยไม่รู้ตัว

“ทำไมล่ะ” เขาแกล้งถามเสียงซื่อ

“ก็เพราะว่า…เพราะว่าแก้วรักคุณจินไงคะ แก้วสูญเสียคนที่แก้วรักมามากแล้วแก้วไม่อยากสูญเสียใครไปอีกแม้แต่คนเดียว” มโนมัยนึกถึงพ่อ นึกถึงลุงด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ ถ้าทั้งสองยังอยู่เธอก็คงมีชีวิตที่ดีกว่าทุกวันนี้ เธอก็คงมีคนดูแลปกป้องและคุ้มครอง

“เธอรักฉัน จริงๆ หรือ”

“ค่ะแก้วรักคุณจิน รักตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้แต่แก้วก็รักไปแล้ว รักทั้งที่ไม่รู้ว่าคุณจินรู้สึกยังไงกับแก้วรักทั้งที่รู้ว่าคุณจินอาจจะเกลียดแก้ว รักทั้งที่มีคนเตือนว่าคุณจินเห็นแค่แก้วเป็นของเล่น”

เธอสะอื้นไห้จนเขาต้องปลอบโยนด้วยการใช้คำหวานหลอกล่ออยู่นานสัญญาว่าเมื่อไปถึงระยองจะพาไปที่นั่นที่นี่เป็นการไถ่โทษ และเขาแทบจะไม่รู้สึกอะไรกับคำว่ารักของเธอเลย เพราะมั่นใจว่าเธอกำลังหลอกลวงมากกว่าคนอะไรใจง่ายเหลือเกิน รักเขางั้นหรือไม่เชื่อเด็ดขาด หลอกเขาไม่ได้หรอก