ทาสเสน่หาวิวาห์ซาตาน

“ปล่อยมุกไปเถอะค่ะ อยู่กันไปก็เท่านั้น เราสองคนไม่เคยมีใจให้กันเลย”
มุกตาภาเว้าวอนด้วยน้ำตาที่ไหลลงมาเจิ่งนองดวงหน้าหวาน
“จำใส่หัวเธอไว้นะมุกตาภา เธอเป็นสมบัติของฉันตั้งแต่วันที่เราแต่งงานกันแล้ว...
เป็นผู้หญิงของฉัน และจะไปจากฉันได้ก็ต่อเมื่อฉันเบื่อหรือเฉดหัวทิ้งไปเท่านั้น...”
อิศม์เดชคำรามอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ


เพราะรักเป็นพิษจากภรรยาเก่า...อิศม์เดช ธรรมภิบาล...
หนุ่มอ่อนโยนขี้เล่นจึงผันตัวไปเป็นนายเหมืองที่ทั้ง โหด ทั้งเถื่อน ทั้งเย็นชา และไร้รักในหัวใจ...
เพราะผิดหวังช้ำรักจากคนรักเก่า...มุกตาภา ดิถีภิรมณ์...
สาวสวยจิตใจดี จึงไม่คิดมีใจให้ชายใดได้อีก รวมทั้งผู้ชายที่เธอตกลงแต่งงานด้วย
เพื่อหนีวงจรรักสามเส้าของตัวเองไปไกลถึงเหมืองหินปูนทางภาคใต้
เมื่อคนชอกช้ำรักสองคนต้องมาแต่งงานโดยปราศจากรักไม่พอ เจ้าบ่าวที่เข้าใจว่าเจ้าสาวตัวเองเป็น
‘เมียน้อย’ ยังตั้งท่ารังเกียจและไม่คิดจะแตะต้องกายสาวแสนสกปรกและเต็มไปด้วยราคีของเธออีกด้วย
ทว่ายิ่งอยู่ใกล้... เขากลับโดนไฟเสน่หาของเธอแผดเผาเสียจนต้องยอมกลืนน้ำลายตัวเอง...
แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อ คนเกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง...
เกิดเปลี่ยนใจเป็น... คนรักตัว หลงไข่ คลั่งปลาไหล และอยากกินน้ำแกงหวานๆ
จากภรรยาตีทะเบียนจนเกินขอบเขตการห้ามใจ...
เพลิงรักที่ปะทุขึ้นภายใต้วังวนพิศวาสจะหลอมรวมพวกเขาเอาไว้ด้วยกันได้หรือไม่...
แล้วเธอจะยอมเป็นทาสรักทาสเสน่หาให้กับนายเหมืองหนุ่มผู้ไร้หัวใจโดยไร้ข้อแม้ใดๆ
หรือเธอจะยอมแพ้ต่ออุปสรรคขวากหนามอันหลายหลากที่เกิดขึ้นจากวิวาห์ซาตานครั้งนี้...กันแน่