ภรรยาไร้รัก

เขาบังคับเธอหย่า
โดยมีลูกๆ เป็นเครื่องต่อรอง
บังคับให้เธอไปอยู่ในที่ของเขาอย่างไร้รัก...
เธอจะทำอะไรได้นอกจาก อดทน อดทนและอดทน
พร้อมกับคำตราหน้าว่าเป็นเมียทรยศ...


เพียงฟ้าปากคอสั่น น้ำตาเริ่มไหลพรากลงมากลิ้งบนแก้ม เธออยากจะยกมือขึ้นฟาดหน้าหล่อเหลา แต่เรี่ยวแรงทั้งหมดคงไม่เพียงพอถ้าจะต่อกรกับเขา ก่อนเปลี่ยนเป็นพนมมือขึ้นไหว้เพื่อขอร้อง
“ได้โปรดอย่าทรมานฟ้าด้วยเรื่องของลูกเลยนะคะคุณติณ”
เธอยินยอมให้เขาลากไปตกนรกขุมไหนก็ได้ ขอเรื่องเดียว...อย่าทำเช่นนี้ อย่าเอาลูกมาต่อรอง พลางทรุดตัวลงกับพื้นประหนึ่งคนจนตรอก ไม่นานฝ่ามือใหญ่เชยดวงหน้าเปื้อนน้ำตาให้เงยขึ้นสบตากัน
“เธอคงจำวันที่พรากลูกไปจากฉันได้”
หญิงสาวพยักหน้า ถ้าเธอไม่ประสบอุบัติเหตุคงไม่ได้มาเจอกันอีก
“ดี ถ้าอย่างนั้นก็จงเรียนรู้ซะว่าฉันเจ็บแค่ไหน”
ติณภพบีบคางมนอย่างแรง เท่านี้ยังไม่เทียบเท่ากับความทรมานตลอดสามปีที่ผ่านมา แถมเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ยามได้ลูกหวนคืนสู่วงแขน แต่ไม่ใช่เพียงหนึ่ง กลับได้ถึง...สอง ถึงเวลาแล้วที่ผู้หญิงคนนี้ต้องเจ็บอย่างที่เขาเคยเผชิญ
“อย่าทำแบบนั้นกับฟ้าเลยนะคะคุณติณ อย่าพรากลูกของฟ้าไป” เพียงฟ้าวอนขอใจเจียนขาด
“ลูกของเธอคนเดียวหรือ ของฉันด้วยไม่ใช่หรือไง แต่ถ้าเธอไม่อยากเผชิญกับความรู้สึกแบบนั้น ฉันมีข้อเสนอ”
คนอย่างเขาจะไม่มัวอ้อมค้อมให้เสียเวลา และที่มาในวันนี้ก็ต้องการตกลงกันให้เรียบร้อย
“ไปอำเภอเพื่อ ‘หย่า’ กับฉันทุกอย่างจะได้จบ”
“...หย่า...”
สาวเจ้าประหนึ่งมีคนเอาก้อนหินมาขว้างใส่หน้าเพราะรู้สึกชาไปหมด หน้าอกด้านซ้ายรู้สึกเจ็บเมื่อถึงเวลาต้องปล่อยมือออกจากกัน แล้วจริงๆ ถึงเธอจะหอบลูกหนีไป แต่หัวใจยังอยู่กับเขาตลอดเวลา