ดุจทรายใต้ตะวัน

ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองแล้วพินิจดวงหน้าคมสวยของสตรีซึ่งเป็นว่าที่คู่หมั้นอย่างพิจารณา ก่อนจะเหยียดริมฝีปากขึ้นสูงอย่างเย้ยหยัน

“ไม่นึกเลย ว่า...ผู้หญิงหน้าตาสวย ๆ ทั้งยังเป็นผู้ดีอย่างคุณจะหาผู้ชายในรัฐตัวเองไม่ได้ จนถึงขนาดถ่อมาจับผู้ชายถึงที่นี่!” คำพูดของชีคลีธสร้างความตกตะลึงให้แก่สตรีสูงศักดิ์เป็นอย่างมาก

“หมายความว่าอะไรคะ?” เธอถามย้ำราวกับไม่เชื่อหูว่าสิ่งที่ได้ยินจะหลุดออกมาจากปากของว่าที่คู่หมั้น

“ผมพูดดีเกินไปจนไม่เข้าใจสินะ ถ้าพูดสั้น ๆ ว่า...ส่ำส่อน เข้าใจไหม?”

ท่านราเนียแทบหยุดหายใจในวินาทีแรกที่ได้ยินอย่างชัดถ้อยชัดคำ ภายในหัวสับสนปนเปจนแยกไม่ถูกว่าควรตกใจหรือโกรธกับสิ่งที่ได้ยิน แต่แล้วก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

“นี่...ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเข้าใจนะ!”

“แล้วจะให้เข้าใจว่าอย่างไร...ในเมื่ออยู่ดี ๆ ก็มีคนประเคนคุณโดยที่ผมยังไม่ได้เรียกร้องอะไรสักคำ ถ้าไม่ได้คิดจับผู้ชายก็คงหวังสมบัติสินะ!”

ในตอนนี้ความโกรธเริ่มปะทุขึ้นในอกของหญิงสาวจนเกือบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แม้เธอจะเกิดมาในฐานะที่โดนดูถูกแต่ไม่เคยมีใครใช้คำหยาบคายแบบนี้มาก่อนในชีวิต

“ฉันไม่ได้หวังสมบัติ...คุณควรให้เกียรติฉันในฐานะว่าที่คู่หมั้น หรือ ธิดาของชีคนูมาน ซึ่งมีศักดิ์เป็นสหายของชีคยัสซิมบ้าง!”

“ไม่จำเป็น...หนึ่ง คือ ผมไม่ได้เต็มใจรับคุณเป็นคู่หมั้น สอง คือ ชีคนูมานเป็นสหายของท่านพ่อซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลยแม้แต่น้อย...จำใส่ใจเอาไว้ให้ดี!” พูดจบชายหนุ่มก็หมุนตัวเดินออกไปท่ามกลางความโมโหของท่านราเนียที่ไม่อาจโต้ตอบอะไรกลับไปได้ เนื่องจากเธอยังไม่สามารถตั้งตัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เพียงอย่างเดียวที่รับรู้ในตอนนี้...

นี่น่ะเหรอ...สุภาพบุรุษของผู้หญิงทั้งประเทศ โกหกพกลมสิ้นดี!