Heartless หัวใจนี้การันตีว่าร้าย(รัก)นัก

“พี่ชายพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ” ทำไมเสียงฉันถึงได้สั่นขนาดนี้ รู้สึกเหมือนจะเป็นไข้ขึ้นมากลายๆ ถ้าเขายังไม่ถอยห่างออกไป ฉันต้องแย่แน่ๆ

“หึ…งั้นเหรอ” นอกจากร่างสูงไม่ยอมแพ้ต่อการต้อนฉันจนมุมแล้ว เขายังคงรุกฉันหนักข้อขึ้นด้วยรอยยิ้มที่กระชากวิญญาณฉันให้หลุดลอย “สงสัยคงต้องพิสูจน์หน่อยแล้วมั้ง”

จบคำพูดแต่เพียงเท่านั้นคนเอาแต่ใจก็เข้าครอบครองริมฝีปากกันโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว พี่เรโทร์พยายามทำให้ฉันตอบสนองเขาโดยการกดริมฝีปากร้อนจัดลงมาสัมผัสอย่างลึกซึ้งและหนักหน่วงในคราวเดียว จุมพิตแสนร้ายกาจ...กระชากกระชั้นพรากลมหายใจนั้นราวกับพายุคลั่งที่ทำให้ฉันต้องยอมจำนน

ทุกอย่างลงล็อกเมื่อฉันไม่มีเรี่ยวแรงต่อกรกับปีศาจเช่นเขาได้เลย...ร่างสูงคำรามเสียงหัวเราะในลำคอแผ่วเบาอย่างคนที่กำลังพอใจ เขี้ยวแหลมหยอกเย้าริมฝีปากบางของฉัน ก่อนริมฝีปากนุ่มหยุ่นนั้นจะบดคลึงลงมาประกบกับริมฝีปากฉันอย่างดูดดื่มและเย้ายวนใจเป็นที่สุด

เขากำลังควบคุมทุกสิ่งทุกอย่างให้เป็นไปอย่างใจคิด นำพาสติฉันให้ล่องลอยโดยกู่ไม่กลับอีกแล้ว ทว่าทั้งหมดนั้นฉันรู้ดี...เขาทำไปเพื่อทำให้ฉันตระหนักชัดว่าไม่ควรถือดีกับเขา

“…ก็รู้อยู่ว่าเธอต้องการฉัน” ทันทีที่เขาละริมฝีปากจากฉัน ร่างทั้งร่างที่มันทรยศกันก็พลันทรุดฮวบลงไปกองอยู่กับพื้นราวกับเรี่ยวแรงได้ถูกสูบไป

“ทะ...ทำไม ทำไมถึงได้...”

คนฉวยโอกาสย่อตัวลงนั่งตรงหน้าพลางเอื้อมมือมาฉวยคางฉันที่กำลังสั่นระริก ฉันมองสบตาเขาด้วยแววตาที่พร่ามัวไปด้วยหยาดน้ำใสซึ่งพร้อมจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ วูบหนึ่งที่สีหน้าของพี่เรโทร์ดูตกใจก่อนจะถูกแทนที่ด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างเก่า

“...บทเรียนแรกสำหรับเด็กดื้อที่ไม่ยอมเชื่อฟังฉัน” ดวงตามืดสนิทแลดูว่างเปล่าราวกับตุ๊กตาไร้ชีวิต ท่าทางเย็นชาผิดกับนาทีแรกของเขาราวกับมีดนับพันเล่มกรีดหัวใจฉันเป็นแผลเหวอะ “ถ้าไม่อยากโดนลงโทษ ทีหลังก็อย่าได้ขัดคำสั่งฉันอีก”