จอมใจคนเถื่อน

“ไม่นะ ไม่ใช่ คุณสิตาแค่มาดูตัวเท่านั้นเอง” น้ำรินเริ่มเนื้อตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัวที่ถาโถมเข้ามา
“อย่างนั้นเหรอ เธอคิดอย่างนั้นเหรอน้ำริน แต่ฉันว่าเธอรู้มากกว่านั้นนะ ว่ายังไงล่ะ!”
“ฉัน ฉันไม่รู้ค่ะ ปล่อยฉันนะคุณอิริค ไม่ อื้อ...” น้ำรินพูดได้แค่นั้นก็โดน
อิริคบดริมฝีปากหนาของเขาเข้ามาจูบริมฝีปากหวานของเธออย่างรวดเร็ว เขาใช้มือดันท้ายทอยของน้ำรินไม่ให้หันหนีจูบของเขาได้ ส่วนอีกมือก็กดเอวบางของเธอแน่น ทำให้อกสาวเบียดกับอกของเขา
“อื้อ...” น้ำรินร้องครางประท้วงเสียงอู้อี้ มือบางพยายามจิกทึ้งทุบตีไปทั่วแผ่นหลังของเขา แต่เขาก็ไม่สะดุ้งสะเทือนแต่อย่างใด กลับยิ่งได้ใจ จูบเธออย่างเร่าร้อนเอาแต่ใจ เขาพยายามส่งลิ้นร้อนชื้นเข้าไปสำรวจในโพรงปากของน้ำริน แต่เธอกัดฟันเอาไว้แน่น
“อ้าปากน้ำริน อ้าปาก” อิริคถอยห่างออกมานิดหน่อยแล้วสั่งเสียงพร่าชิดริมฝีปากของน้ำริน น้ำรินส่ายหน้าปฏิเสธ เท่านั้นละ อิริคจัดการบีบปลายคางมนของเธออย่างแรง ทำให้น้ำรินต้องยอมอ้าปาก แล้วอิริคก็ส่งลิ้นร้อนชื้นเข้าไปสำรวจในโพรงปากของน้ำรินจนได้ ชวนให้ขนในกายของน้ำรินลุกชูชัน กายสาวสะท้านเฮือก เธอพยายามเอาลิ้นดันลิ้นของเขาเอาไว้ กลับกลายเป็นว่าทำให้เขาได้จูบเธออย่างดูดดื่มมากขึ้น
“อื้อ...” น้ำรินพยายามดิ้นรนอย่างหนัก มือบางเริ่มจิกทึ้งเส้นผมด้านหลังของเขา ทำให้อิริคร้องครางออกมาเพราะความเจ็บนิดๆ เขาเลยขบกัดริมฝีปากบางเบาๆ ทำให้น้ำรินตกใจปล่อยมือทันที
“จะกัดให้ปากเจ่อเลย เอาสิ ดึงผมฉันอีกสิน้ำริน” อิริคบอกด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ความต้องการเริ่มถาโถมเข้ามา