เล่ห์ลับสลับใจ

‘อะไรของพี่คะ จู่ๆ ก็เปลี่ยนใจ แล้วไหนบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษาพิมพ์ ตกลงจะไม่คุยแล้วหรือคะ’
‘คุยแน่แต่เอาไว้คุยทีหลังละกัน’
เอ่ยจบเจ้าของห้องก็จัดการลากคนตัวเล็กกว่าตรงไปยังเตียงได้อย่างง่ายดาย แต่แล้วคนที่นานๆ จะใส่รองเท้าส้นสูง อีกทั้งยังถูกลากจนต้องซอยเท้าถี่เพื่อให้ก้าวทันคนขายาว สุดท้ายก็สะดุดและล้มใส่คนที่หยุดตรงหน้าเตียง พาให้สองหนุ่มสาวนอนทับกันอยู่บนเตียง
‘ว้าย!’
‘เฮ้ย’
แม้จะเจ็บที่ถูกล้มทับ แต่ทรวงอกนุ่มๆ ที่มาโดนตัวเขาก็ทำให้ภูมิพัฒน์ถึงกับสะดุ้งเฮือกทันที
พิมฐาที่รู้สึกตกใจมากก็รีบเท้าแขนหมายจะพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แต่กลับถูกคนใต้ร่างพลิกตัวกลับขึ้นมาคร่อมทับอยู่ด้านบน แถมยังตรึงข้อมือของเธอเอาไว้กับเตียงอีกต่างหาก
‘พี่พัฒน์!’
หญิงสาวร้องเรียกเขาเสียงดังเพราะคิดว่ากำลังถูกชายหนุ่มแกล้งเล่น จนภูมิพัฒน์ต้องรีบปราม
‘อย่าร้องเสียงดังสิพิมพ์ เดี๋ยวห้องอื่นได้ยินแล้วจะเข้าใจผิดนะว่า...’
ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรต่อแต่หญิงสาวก็เข้าใจได้ในทันที และวินาทีนั้นพิมฐารู้สึกว่าใบหน้าของตนถึงกับร้อนฉ่าขึ้นมา


พระองค์ชายก้มลงกระซิบข้างหู
‘เจ้าธำมรงค์วงน้อย แม่ชมพู่แก้มแดงของข้า ไยโตมาถึงขี้ใจน้อยนัก’
พระองค์ชายทรงกล่าวเย้า และไม่เพียงแค่ตรัสแต่พระหัตถ์ยังเชยคางของนางให้เงยขึ้นมาสบสายพระเนตรด้วย
‘ทรงจำเรื่องที่สวนได้’ เนตราร้องถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
‘เราจำได้มิเคยลืม รวมถึงจูบแรกของเราสองคนด้วย’
ตรัสจบก็ก้มลงไปจุมพิตนางอย่างอ่อนหวานอ้อยอิ่ง จนสาวเจ้าผู้อ่อนวัยและด้อยประสบการณ์ถึงกับขาอ่อนจากความวาบหวามที่ได้รับ และเมื่อเห็นว่าสาวเจ้ายืนเองไม่ไหวแล้ว พระองค์ชายก็ทรงโอบอุ้มนางขึ้นมา แต่แล้วเนตราก็แย้มยิ้มได้เพียงแค่ครู่เดียวเพราะจู่ๆ นางก็ถูกโยนโครมลงไปในน้ำตกใส
‘ทรงแกล้งข้า’
เมื่อผุดขึ้นมาจากน้ำได้ก็โวยวายเสียงดัง แต่แล้วคนที่กระโดดน้ำตามลงไปกลับพุ่งเข้าไปสวมกอดนางเอาไว้อย่างแนบแน่น
‘เรามิได้แกล้งเจ้า แต่เรากำลังจะรักเจ้าต่างหาก เนตรา’