SET ดวงใจเทพบุตร ( เทพบุตรร้ายคลั่งรัก + เทพบุตรร้ายล่ารัก )

คำโปรย เรื่อง เทพบุตรร้ายคลั่งรัก


เมื่อหัวใจอันแข็งแกร่งอ่อนไหวให้กับเด็กสาวในปกครอง จอมทัพ เมอร์ริสัน จำต้องสวมวิญญาณเป็นเทพบุตรร้ายเพื่อครอบครองเรือนร่างแสนหวานของ ปลายรุ้ง


-------------------------------------------


“คุณทัพเป็นผู้ใหญ่ซะเปล่าแต่ชอบรังแกเด็ก” ปลายรุ้งทำหน้ากระเง้ากระงอดหลังถูกเขาสำเร็จโทษอย่างเอาแต่ใจ
“ก็เด็กคนนี้น่ารังแก” ไม่พูดเปล่า จอมทัพหอมแก้มนวลเต็มฟอด กอดกระชับร่างน้อยอย่างหวงแหน ความรู้สึกอิ่มเอมแผ่ซ่านล้นอก รู้สึกเป็นผู้ชายเต็มตัวยามได้สวมกอดผู้หญิงคนนี้
แต่แล้วอารมณ์เปี่ยมสุขเป็นอันต้องพังทลายลง เมื่อมือถือของปลายรุ้งมีสายเรียกเข้าดังขึ้น ร่างบางทำท่าจะลุกไปหยิบหากก็ช้าไปกว่าคนตัวโตที่เดินลิ่วไปแบบไม่แคร์ว่าตัวเองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า สันกรามขบแน่น รายชื่อคนโทร. เข้ากระตุ้นอารมณ์หึงหวงให้ลุกพรือขึ้นมาอีกครั้ง
“ที่งานเลี้ยงยังไม่หนำใจใช่ไหม ถึงได้ให้เบอร์ติดต่อกับมัน!”
ตะคอกถามเสียงเข้ม ปลายรุ้งหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เธอพลาดที่ให้เบอร์โทรศัพท์กับริคคาโด ไม่คิดว่าเขาจะโทร.เข้ามาตอนนี้
นี่มันจังหวะนรกชัดๆ
“เงียบทำไม ตอบมาสิ!” ยิ่งเห็นหล่อนเงียบเขาก็ยิ่งโกรธ ปามือถือเจ้าปัญหาอัดกำแพงตกแตกกระจายเกลื่อนพื้น
“คุณทัพทำเกินไปแล้วนะคะ!” ปลายรุ้งปากคอสั่น สองมือกำหมัดแน่น “หึงหวงอะไรก็ช่วยมีขอบเขตบ้าง”
เสียงหวานต่อว่า จอมทัพแค่นเสียงหัวเราะ
“เธอเองก็ควรมีขอบเขตเหมือนกัน เตือนตัวเองให้หนักๆ ว่าอยู่ในฐานะอะไร อย่าริมีชู้หรือคิดนอกใจฉันเด็ดขาด!”
“คุณทัพพูดจาน่าเกลียด” ปลายรุ้งน้ำตาคลอ น้อยใจที่เขาพูดราวกับเธอเป็นผู้หญิงไร้ยางอาย
“น่าเกลียดตรงไหน? ผัวเตือนเมียให้รู้จักหักห้ามใจ จะได้รู้ว่าควรหรือไม่ควรทำสิ่งใด”
“แต่รุ้งยังไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น” ปลายรุ้งเถียง
“งั้นต้องรอให้ทำก่อนใช่ไหมถึงจะพูดได้” จอมทัพตีความไปอีกแบบ
“คุณทัพ!”
เธอเหนื่อยจะพูดกับคนบ้าอย่างเขาแล้วนะ
“จำไว้นะปลายรุ้ง คนอย่างไอ้จอมทัพไม่ใช่ผู้ชายที่เธอจะมาล้อเล่นกับความรู้สึก ถ้าคิดจะเอาเขามาสวมใส่บนหัวฉันล่ะก็…”
ชายหนุ่มแสยะยิ้มร้าย
“เธอได้ครางตายอยู่ใต้ร่างฉันแน่!!!”

-------------------------------------------





คำโปรย เรื่อง เทพบุตรร้ายล่ารัก




เมื่อ ‘รัก’ จึงต้อง ‘ล่า’ แล้วถ้าลองได้ ‘ล่า’ มันก็จำเป็นต้อง ‘ร้าย’






"ถอดเสื้อผ้าออก" เสียงเข้มเอ่ยนิ่ง แววตาเฉียบคมดุจใบมีดมองตรงมาที่เธออย่างไม่ลดละ
"อะไรนะ?" พราวน้ำฟ้าแทบลืมหายใจเมื่อได้ยินประโยคนั้น เธอกลืนก้อนแข็งๆ ที่วิ่งจุกเสียดลำคอกลับสู่ท้องอย่างกระทันหัน
"ถอด เสื้อ ผ้า ออก" ริคคาโดกล่าวทีละคำ ย้ำหนักแน่นในอารมณ์
"ถ้าต้องพูดซ้ำอีกรอบ สาบานต่อพระเจ้าว่าไอ้หมอนั่นจะไม่เหลือแม้แต่ซาก เพราะมันจะกลายเป็นอาหารเสือในป่าทันที!"
"คุณมันเลว!" พราวน้ำฟ้ากำหมัดแน่น เจ็บใจที่ทำอะไรคนชั่วช้าอย่างเขาไม่ได้
"ถอด!!!" คราวนี้ไม่พูดเปล่า ริคคาโดแสดงความร้ายกาจโดยการหยิบปืนจ่อไปที่ร่างบางอย่างข่มขู่ เขาเหยียดกายนอนทิ้งตัวบนโซฟา แววตาแข็งกร้าวเริ่มเพลิดเพลินตอนที่เห็นมือเล็กสั่นเทาถอดสายชุดนอนหลุดออกจากหัวไหล่กลมมนช้าๆ พราวน้ำฟ้าสั่นพร่าไปทั้งร่าง หยาดน้ำตาขังคลอแต่ปีศาจร้ายอย่างริคคาโดกลับไม่คิดสงสาร เขาหยัดกายลุกขึ้นยืน สาวเท้าเดินมาหยุดซ้อนแผ่นหลังของเธอ ก้มใบหน้าหล่อเถื่อนลงมาใกล้ๆ ใบหูเล็ก
"รู้ไหมว่าเธอทำฉันคลั่งมากแค่ไหน"
ลมหายใจร้อนเป่ารดสร้างความหวาดหวั่นต่อหญิงสาว พราวน้ำฟ้าพยายามระงับความกลัวและมีสติต่อสู้กับเขา
"การที่ต้องเห็นผู้หญิงของตัวเองลดตัวลงไปปกป้องชายอื่นต่อหน้าต่อตา เธอคิดว่ามีอะไรที่จะทำให้ฉันคลั่งได้มากกว่านี้อีกไหม" ทุกครั้งที่เขาเอ่ยคำว่า ‘คลั่ง’ ออกมา มันแสดงให้เห็นชัดว่าเขาโกรธมากจริงๆ
"แต่ไม่เป็นไร... ในเมื่อเธอกล้าอวดดี ฉันก็มีวิธีจัดการในแบบของฉัน"
ริคคาโดกรีดยิ้มร้ายแต่พราวน้ำฟ้าไม่มีทางเห็น เขาจับหัวไหล่มนทั้งสองข้างบังคับให้ร่างบางหันหน้าไปทางด้านซ้าย จากนั้นก็ยื่นมือจ่อรีโมตเล็กๆ ตรงไปที่กำแพงสีอิฐ เสียงระบบอิเล็กทรอนิกส์ดังเฉียดแก้มใส พราวน้ำฟ้าแปลกใจ แต่เพียงเสี้ยววินาที… ความแปลกใจที่มีก็เปลี่ยนเป็นความหวาดกลัวและสะพรึงขวัญขั้นสุด เมื่อกำแพงสีอิฐที่เห็นอยู่ทุกวันค่อยๆ แยกออกจากกันอย่างช้าๆ
"คุณ!" ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือตู้ใส่อุปกรณ์เล่นสวาทครบครัน!
"ยินดีต้อนรับสู่ นรก ของฉัน!"