คอยรัก

“พอแล้วค่ะคุณท่าน”
“แต่ฉันยังไม่พอ”
ติณณภพกล่าว มุมปากยิ้มกรุ้มกริ่ม มาลาวดีเขินหนัก หัวใจเต้นรัว สามีเธอบทจะหวานก็หวานจนไม่หยุดพัก หากปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ใต้ดำนาจเขาแบบนี้ไปเรื่อยๆ เห็นทีว่าวันนี้คงจะไม่ได้ลุกจากที่นอนกันแล้ว
“คุณท่านไม่หิวหรือไม่คะ นี่ก็สายแล้ว ฉันลงไปเตรียมอาหารให้นะคะ”
หญิงสาวออกตัวบ่ายเบี่ยง แต่ติณณภพรู้ทัน เขากอดเธอไว้แน่นพลางเคลื่อนหน้าเข้าใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจมาลาวดีที่กำลังเต้นแรง
“ฉันยังไม่หิว...”
“ปกติคุณท่านรับอาหารเช้าแต่เช้านี่คะ”
“แต่วันนี้ฉันไม่หิว”
“ถึงไม่หิวก็รีบตื่นเถอะค่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นขี้ปากบ่าวไพร่เอาได้”
“ฉันไม่สนใจใครขี้ปากคนอื่น ฉันแค่อยากจะกอดเมียฉัน มาลาวดี ฉันมองเธอมาตั้งนาน กว่าจะได้แต่งงานก็ยากลำบาก แต่งงานแล้วก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับเธอให้มากหน่อย มาลาวดีฉันอยากได้ลูกสักคน เธอช่วยคลอดลูกให้ฉันได้ไหม”