วิวาห์ตัวแทน

เธอ... แต่งงานแทนน้องสาว
ส่วนเขา... แต่งงานแทนพี่ชาย

การแต่งงานที่เริ่มต้นจากความจำเป็นก็ต้องจบลงเมื่อหมดความจำเป็น

ทุกอย่างควรกลับสู่สภาวะปกติ
หากว่า… 5 ปีต่อมาเขาไม่ได้พบเธออีกครั้ง
พร้อมความลับอันน่าตกใจที่ถูกซุกซ่อนไว้หลายปี

“เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใคร” เขาถามเสียงห้วน ไม่มีหางเสียง ไม่มีความอ่อนโยนในกระแสเสียงนั้นเลย หากกลอยใจก็เลือกจะเงียบ หลบสายตาพร้อมดันร่างเล็กที่จับจูงมือกันไว้ไปด้านหลัง

วงหน้ากลมแป้นกับแก้มพองกลมโผล่หน้าออกมามอง ดวงตาใสแจ๋วคู่นั้น หากมองผิวเผินจะเหมือนหญิงสาวตรงหน้าของเขาไม่ผิดเพี้ยน ทว่าเมื่อ ‘วาคิน’ เพ่งมองอย่างดีแล้ว เขาก็ต้องขมวดคิ้วแน่น

“ตอบฉันมากลอยใจ เธอมากับเด็กที่ไหน!” เขาตวาดออกไปเสียงดังลั่น ใบหน้าเขียวคล้ำ แววตาวาวโรจน์เพ่งมองคนตรงหน้าอย่างหาเรื่อง

กลอยใจสะดุ้งสุดตัว ตกใจจนปากคอสั่น

หากคนที่ซ้อนหลังมารดาของแกอยู่นั้นกลับไม่ได้หวาดหวั่นแต่ประการใด

ร่างเล็กค่อยๆ เดินออกมา มือสองข้างเท้าสะเอวจ้องมอง ‘อสูร’ ตัวใหญ่ตรงหน้าเขม็ง ตากลมเม็ดลำไยที่เคยใสแจ๋วมีความขุ่นข้องหมองใจอยู่ในนั้นก่อนปากเล็กๆ จะขยับเอ่ย ด้วยวาจาฉะฉานจนน่าตกใจ

“อย่ามาดุคุณแม่ขาของหนูนะเจ้าอสูรร้าย” ไม่เพียงเถียงกลับ แต่ร่างกะจ้อยร่อยยังถลาเข้าไป ออกแรงเท่ามดงานผลักคนตรงหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ

‘อสูร’ ที่ถูกผลักไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหน หากย่อกายลง สองมือรวบจับไหล่เล็กเอาไว้ ตาคมคู่ดุสีเทาเข้มจ้องมองตากลมเม็ดลำไยใสแจ๋วสีเดียวกันเขม็ง สำรวจดวงหน้ากลมแป้น จมูกรั้น ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่ถอดแบบผู้หญิงที่เจ้าตัวเล็กกางปีกปกป้องราวคนคนเดียวกัน ก่อนเงยหน้าขึ้น ขบกรามแน่น เมื่อร่างที่เขารวบจับกำลังแผลงฤทธิ์อีกรอบ

“เจ้าอสูรร้ายปล่อยเจ้าหญิงนีน่านะ”

เขาไม่ได้ฟังเสียงแจ้วๆ ของคนตัวน้อยหากเงยหน้ามองคนที่เจ้าตัวแสบเรียกขายเต็มปากเต็มคำว่า 'คุณแม่ขา' ที่กำลังตาแดงก่ำ ยืนนิ่ง ทำอะไรไม่ถูกตรงหน้าด้วยแววตาอ่านยาก

วาคินอยากจะหัวเราะให้ตัวโยนหากการหัวเราะของเขาไม่ใช่ความดีใจ

“เด็กนี่ตาสีเดียวกับฉันเลยนะ บังเอิญจริงๆ”