สามีบังเอิญ

“ไม่ต้องแกล้งไม่รู้จักผม เพราะผมจำเมียตัวเองได้แม่น ไม่มาผิดตัวผิดบ้านแน่นอน”
เมีย...ซ่งลู่หมิงกล้าใช้คำๆ นี้อย่างชัดถ้อยชัดคำ เมื่อการยืนยันเป็นลายลักษณ์อักษรจากสำเนาใบเกิดที่เขาได้มา คำนวณระยะเวลาไม่ผิดเพี้ยนจากคืนนั้นสักนิด
ดาริกาคือลูกสาวของเขา เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เต็มโดยไม่จำเป็นต้องตรวจดีเอ็นเอ
“ไม่ทราบว่าคุณเอาความมั่นใจมาจากไหนว่าฉันจะต้อนรับ”
“ไม่มี เลยมาในฐานะลูกค้าแทนฐานะสามีคุณไง”
ถ้าเขามั่นใจป่านนี้เขาคงมาพร้อมขบวนขันหมากแล้ว ซ่งลู่หมิงยิ้มแป้น มุมปากทั้งสองข้างฉีกกว้างจนจะถึงใบหู
“สามีคืออะไรเหรอคะคุณลุง”
ดาริกามายืนอยู่ด้านหลังมารดาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครทราบ เด็กน้อยชะโงกหน้าออกมาถามเสียงใส ใบหน้าเล็กๆ ระบายยิ้มเมื่อได้เห็นเพื่อนเล่นคนใหม่อย่างคุณลุงแปลกหน้า
“ยิหวา”
ดวงตาซ่งลู่หมิงเป็นประกายเจิดจ้า เขาอยากพุ่งเข้าไปสวมกอดร่างเล็กนั่นนัก
“ไม่ได้นะคะ คุณเข้ามาไม่ได้”
“เมื่อกี้คุณยังเชิญผมอยู่เลยนะ”
“ฉัน...” เธอเชิญเขาจริงๆ แต่ไม่ใช่เขา ไม่ใช่สิ เธอเชิญเขาไม่ใช่เขา เฮ้อ...แค่คิดดิษยายังปวดหัว “ฉันจะบอกคุณว่า...”
“ห้องเต็ม” ซ่งลู่หมิงช่วยต่อให้อย่างรู้ทัน
“ไม่ๆ ห้องไม่เต็มค่ะคุณลุง มามี้บอกว่าห้องวีไอพีของเรายังไม่มีคนอยู่ ถ้าคุณลุงมาอยู่ที่นี่กับเรา หนูจะยิ้มให้คุณลุงทุกวันเลยค่ะ”
มันใช่เวลามาทำหน้าที่ไหมดาริกา!!!
ดิษยาถลึงตาจนจะถลน พองแก้มจนป่องราวลูกโป่งจากอาการน้ำท่วมปาก กลืนไม่เข้าคายไม่ออก