ชายาป่วนวัง ซูหวังเฟย

ไม่รู้ว่าฟ้าชังหรือสวรรค์แกล้งจึงได้ส่งวิญญาณของ สิรตา ลงมาจุติยังร่างของ ซูลี่อิง ที่เพิ่งสิ้นใจจากตระกูลซู ไปได้ไม่นาน แม้นางจะพบว่าการใช้ชีวิตอยู่ในร่างของคุณหนูซูลี่อิงผู้นี้ช่างแสนสุขสบายและมีพร้อมทุกอย่างอย่างที่นางไม่เคยได้พบเจอในชาติก่อน แต่มันก็สุขได้ไม่นานนัก เมื่อจู่ๆฮ่องเต้ก็ทรงมีพระบรมราชโองการฟ้าผ่าเฟ้นหาชายาเอกให้ องค์ชายสามหานเหวินเซียวหรืออ๋องเซียว ผู้ได้ชายาว่า "อ๋องปีศาจแห่งวังหลวง" แบบไม่ทันได้ตั้งตัว
ดูเอาเถิด อุตส่าห์หนีงานแต่งจากภพก่อนมาได้ ดันต้องมาเจอวัฒนธรรมคลุมถุงชนในภพใหม่อีก ก็เอาสิ จะได้รู้กันไปว่าระหว่างชายาตัวป่วนกับท่านอ๋องปีศาจใครจะเป็นฝ่ายเอ่ยคำว่า "หย่า" ก่อนกัน
...........................................................
อ๋องหนุ่มยืนมองชายาตัวแสบของตนอยู่ครู่ก่อนจะตัดสินใจหยิบชามข้าวกับตะเกียบในมือของนางออกแล้วค่อยๆช้อนร่างเปราะบางของนางขึ้นอุ้ม เขาคิดว่านางจะตัวหนักกว่านี้เสียอีก
ทว่าไม่ทันจะได้ออกเดินกลับไปที่ห้องนอน ลี่อิงก็ลืมตาขึ้นคล้ายกับรู้ตัว พริบตาที่นางเห็นว่าเขากำลังอุ้มนางอยู่ก็ตกใจคิดว่าเขาจะพานางไปทำปู้ยี่ปู้ย่ำที่ห้องนอน นางรึอุตส่าห์คิดว่าพอท้องอิ่มจะได้คิดหาวิธีเอาตัวรอดจากคืนเข้าหอ ที่ไหนได้ดันมานั่งหลับไปทั้งอย่างนี้ซะงั้น บ้าจริงๆเลยโว้ย!!
"ท่านอ๋อง!! ปล่อยหม่อมฉันลงนะเพคะ!!" นางดิ้นสุดแรงหมายจะให้เขาปล่อยนางลงซะ แต่กลับกลายเป็นว่าเขายิ่งกอดรัดนางแน่นขึ้นไปอีก
"นี่!! เจ้าจะดิ้นทำไมกันอยู่เฉยๆสิ!!" เหวินเซียวชักหงุดหงิดกับนางมากขึ้นทุกที
"ไม่!! ปล่อยหม่อมฉันลงเดี๋ยวนี้!!"
"อ๊ะ!! ซูลี่อิง หยุดดิ้น!!"
ตูม!! ซ่า!!
และแล้วร่างสองร่างก็หงายหลังลงอ่างน้ำไปอย่างไม่เป็นท่า อย่าถามว่าเปียกหรือไม่ ควรถามว่ามีส่วนใดบ้างที่ไม่เปียกจะดีกว่า
เสียงน้ำในถังกระเซ็นออกมาดังไปทั่วห้องอาบน้ำก่อนจะเงียบเสียงลง เส้นเลือดบนขมับขวาของเหวินเซียวเต้นตุบๆ หากลูกน้องและเหล่าทหารใต้อาณัติคนอื่นๆมาเห็นภาพนี้เขาคงไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปวางไว้ที่ใด ฝีมือเพลงยุทธ์หรือก็ล้ำเลิศ แต่กลับต้องมาพลาดท่าเพราะเจ้าเด็กงี่เง่าในอ้อมแขนตนเอง น่าอายเสียจริง