จอมใจภาคิน เล่ม 2 (จบ)

ภาคิน นักธุรกิจหนุ่มผู้ไม่เคยจริงจังกับความรัก โหด และเย็นชากับทุกสิ่ง แต่เมื่อเขาได้พบกับเธอ คุณหมอสาวร่างเล็กที่จิตใจแสนจะเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว หัวใจดวงนี้ มันก็เปลี่ยนไป...
เฌอมาวีร์ ศัลยแพทย์สาวผู้มีอดีตที่ไม่น่าจดจำ ชีวิตครอบครัวที่แตกแยกตั้งแต่เด็กทำให้ใจด้านชาไม่คิดที่จะมีความรักกับใครได้อีก...

...............................................................................................................................................................

“พรีม…”
เฌอมาวีร์ชะงักฝีเท้าหันไปมองคนที่เรียกพร้อมกับถือวิสาสะจับมือเธอไว้ด้วย “พี่เรย์?”
เรย์ หรือ ‘วริศ’ รุ่นพี่สายรหัสสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของเธอนั่นเอง
“ใช่พรีมจริงด้วย ไม่เจอกันตั้งนาน ไหนนั่งลงก่อนดิ๊” ไม่พูดเปล่าจัดการรั้งร่างบางของเฌอมาวีร์ให้นั่งลงข้างๆ ตนเสร็จสรรพ “สบายดีนะ”
“อื้อ” เฌอมาวีร์ตอบรุ่นพี่หนุ่มที่ไปเรียนต่อเฉพาะทางที่เมืองนอกเมื่อหลายปีก่อน พลางก้มหัวส่งยิ้มทักทายคนอื่นๆ ที่เหลือไปด้วยตามมารยาท
“ใครวะไอ้เรย์ แนะนำให้กูรู้จักด่วนๆ เลย” หนึ่งในสี่ที่ได้รับรอยยิ้มทักทายเมื่อครู่เสนอหน้าขึ้นมา
“ไม่แนะ ไม่นำอะไรทั้งนั้น คนนี้พวกมึงห้ามยุ่ง!”
“ไอ้ห่า โคตรกั๊ก!”
วริศปล่อยเบลอเพื่อนแล้วกลับมาสนใจเฌอมาวีร์ต่อ “สบายดีจริงดิ ไหนลองยิ้มให้ดูหน่อย”
“อะไรของพี่” เฌอมาวีร์ส่ายหัวแต่ก็ทำตามที่วริศขอ
“นั่นไง โคตรฝืน เป็นอะไร ทะเลาะกับแฟนมาเหรอ” วริศถามหยั่งเชิงว่าใช่อย่างที่คิดไหม เพราะก่อนหน้านี้เขาแอบมองเฌอมาวีร์มาสักพักแล้ว และจับตาดูจนรู้ว่า ‘โต๊ะ’ ไหนทำให้น้องเขามีสีหน้าอมทุกข์เช่นนี้
“ทะเลาะอะไร แล้วแฟนที่ไหน พี่เรย์มั่วแล้ว”
วริศแสร้งพยักหน้าอือๆ ออๆ แต่ในใจนี่ ‘จริงเร้อออออ’ ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมบอกเขาก็จะไม่เซ้าซี้ แค่ปรายตามองไปที่โต๊ะนั้น เขาก็ไม่ต้องไปเอาคำตอบจากที่ไหนแล้ว ไอ้หน้าหล่อแต่หน้าบอกบุญไม่รับนั่นกำลังโมโหได้ที่เลยทีเดียว
“โสดอยู่เหรอครับ สนใจเมคเฟรนกับพี่ไหม” เป็นคนเดิมที่พยายามทอดสะพานให้เฌอมาวีร์อยู่ไม่เลิก
คนโดนขายขนมจีบทำเพียงส่งยิ้มเนือยๆ ตอบกลับ ก่อนเอนตัวกระซิบข้างหูรุ่นพี่ “เพื่อนพี่เป็นไรมากปะ ของขาดเหรอ”
“ฮ่าๆ” วริศหัวเราะลั่น “ไอ้ห่าแบงค์ เลิกม่อน้องกูได้แล้ว เดี๋ยวมึงก็โดนดีหรอก” ประโยคหลังตั้งใจเตือนเพื่อนจริงๆ ดูท่าแล้ว ‘เจ้าที่’ ของเฌอมาวีร์ไม่เบาเลยทีเดียว
“โดนดีอาร้ายยย ไอ้แบงค์คนนี้ไม่กลัวหรอก ว่าไงครับ แลกเบอร์คุยกันก่อนก็ได้ หรือจะเป็นไลน์พี่ก็ไม่ติดนะ ได้หมดเอาที่น้องสะดวกเลย”
“มาเอาเบอร์รองเท้ากูนี่ ไอ้ห่า” วริศยกเท้าทำท่าถีบเพื่อนสนิทของตน “ว่าแต่จะไปไหน เข้าห้องน้ำเหรอ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง” ขืนให้เฌอมาวีร์นั่งนานกว่านี้ เพื่อนเขาอาจได้กลับบ้านสภาพไม่ครบสามสิบสอง
เฌอมาวีร์พยักหน้าหงึกๆ วริศคงเป็นห่วงเห็นเธอไปเข้าห้องน้ำคนเดียว หญิงสาวจึงไม่ขัดความหวังดีนั้น รู้ดีว่าหากเธอปฏิเสธ รุ่นพี่หนุ่มก็ทู่ซี้ตามไปอยู่ดี
“แขนหนักจะตาย จะมาเกี่ยวคอพรีมทำไมเนี่ย” เฌอมาวีร์โวยวาย เมื่ออยู่ดีๆ วริศก็พาดแขนหนักๆ มาคล้องคอเธอให้เดินไปด้วยกัน
“พี่มึนๆ ขอใช้พรีมเป็นหลักหน่อย” วริศลอบยิ้มตอบด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ โดยที่เฌอมาวีร์ไม่รู้เลยว่ารุ่นพี่หนุ่มตั้งใจยั่วโมโห ‘ใครบางคน’ ต่างหาก
“เหอะ พูดมาได้ ให้พรีมเนี่ยนะเป็นหลัก พรีมจำได้นะว่าพี่ชอบบูลลี่ว่าพรีมเตี้ยน่ะ” เฌอมาวีร์บ่นงุ้งงิ้งไม่เข้าใจ หากแต่ก็ขี้เกียจเถียงให้มากความ วริศก็ชอบแกล้งเธอเช่นนี้ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว