เงาร้อน ซ่อนรัก

เราจะรักและคิดถึงใครคนหนึ่งได้นานแค่ไหน? ได้ทุกวัน ได้ตลอดไปหรือจนกว่าจะมีใครสักคนเข้ามาแทนที่ให้คิดถึงมากกว่าคนเก่า กาลเวลาไม่อาจย้อนคืน แต่กาลเวลากลับหลงลืมบางสิ่งบางอย่างไว้ ทิ้งไว้ให้คิดถึงอย่างเดียวดาย
เวลาแสนเศร้าผ่านไปอย่างอ้อยอิ่ง เชื่องช้า ทุกๆจังหวะการเต้นของหัวใจคล้ายกับว่ามันแผ่วเบาลงทุกที ความอาลัยในคนที่รักมันเป็นแบบนี้เอง ยากเหลือเกินกว่าที่จะบังคับจิตใจให้เข้มแข็งและก้าวข้ามความรู้สึกอาดูรนั้นได้

“ผมไม่ให้คุณทิ้งผมหรอกเอวีน” หมอฟร้านซ์ยืนอยู่ข้างเตียงกว้าง ฝ่ามือหนาค่อยๆปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากกายช้าๆ สายตาของเขาสำรวจร่างอวบอิ่มบนเตียงกว้าง สายตาคมคู่นั้นราวกับกำลังปลดเปลื้องเนื้อผ้าบางเบาออกจากเรือนร่างของเธอทีละชิ้นอย่างช้าๆ สายตาของเขาตรวจตราเรือนร่างของเธอทุกสัดส่วน ทุกสัดส่วนจริงๆ
“ค คุณหมอ” อนาวิการู้สึกริมฝีปากแห้งผาก แค่ดวงตาของหมอฟร้านซ์จ้องมองมาเธอก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง แล้วไหนจะร่างสมส่วนที่ค่อยๆเปลือยเปล่านั้นอีกเล่า เขากำลังหลอกล่อเธอด้วยประสบการณ์ที่เหนือกว่า
“คุณจะทิ้งผมไหมเอวีน” ร่างสูงทิ้งตัวลงมากักตัวเธอไว้ใต้วงแขน ท่าทางของเขาไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับความหนาวสักนิด ข้างนอกหน้าต่างนั่นหิมะกำลังโปรยปราย แต่ข้างในห้องนอนนี้คุณหมอเจ้าเล่ห์กำลังเปลือยเปล่าโชว์เรือนร่างสมส่วนอวดสายตาเธออย่างไม่รู้จักคำว่าหนาว
“ฉ ฉัน” อนาวิกาเริ่มตะกุกตะกัก รู้สึกร้อนวูบวาบรู้สึกร้อนๆหนาวๆรู้สึกหวามไหว โอ๊ยเธอรู้สึกอะไรต่อมิอะไรผสมปนเปกันไปหมด แต่ที่แน่ๆเธอปรารถนาให้ร่างเปลือยของคนด้านบน...