ทัณฑ์(รัก)ลวง

เมียน้อย...คือคำที่ณิชาถูกตราหน้าจากสังคม

แม้กระทั่งพิชญ์ ชายที่เธอมอบทั้งตัวและหัวใจให้ก็ยังมองเช่นนั้น
เขามองว่าณิชาเป็นผู้หญิงไร้ยางอายที่พยายามทำลายครอบครัวของพี่สาวและหลานชายสุดที่รัก

ถึงแม้ณิชาจะปฏิเสธเช่นไรก็ไม่มีใครเชื่อและรับฟัง เธอจึงทำได้แค่เดินจากไปพร้อมลูกในท้อง
และใช้ชีวิตอยู่กับลูกอย่างมีความสุขตามอัตภาพ

แต่แล้ววันหนึ่ง เรื่องวุ่นวายในอดีตก็ย้อนกลับมาหาเธออีกครั้ง
รวมถึงพ่อของลูกที่พยายามจะทวงสิทธิ์ในตัวลูกสาวตัวน้อยแก้วตาดวงใจหนึ่งเดียวของเธอ

------------------------------------------------------------------

“ยังจะปากแข็งอีกเหรอ ผมจะบอกให้คุณรู้ไว้นะ การที่ผมเข้ามาพัวพันกับคุณก็เพราะต้องการจะกันคุณออกจากครอบครัวของพี่สาวผม ผมไม่ได้พิศวาสคุณเลยแม้แต่นิดเดียว”

ถ้อยความของเขาทำให้หัวใจดวงน้อยบีบรัดด้วยความเจ็บปวด แววตาเธอขมขื่นกับสิ่งที่ได้ยิน

“ตะ...แต่ณิไม่ได้ทำ” ณิชาปฏิเสธปากคอสั่น

“ในเมื่อมีผมแล้วคุณยังไม่เลิกยุ่งกับผู้ชายคนอื่น เราก็เลิกกันเถอะ ผมพอแล้วกับผู้หญิงโกหกหลอกลวง” พิชญ์เองก็เจ็บปวดไม่แพ้กันเขาเดินหันหลังออกไปหาพี่สาวของตัวเองโดยไม่สนใจณิชาเลยแม้แต่น้อย

------------------------------------------------------------

“พี่พิชญ์คะ พี่พิชญ์” ณิชาเคาะกระจกจนเขายอมกดเลื่อนกระจกลง

“ณิมีเรื่องจะบอก ณิท้องนะคะลูกของเราได้อยู่ในท้องได้สามเดือนแล้ว” ณิชารีบพูดปากคอสั่นนี่เป็นครั้งแรกหลังจากเหตุการณ์ที่เขาใหญ่ที่เธอได้พูดประโยคยาว ๆ กับพิชญ์ มือเล็กยื่นซองผลตรวจการตั้งครรภ์ที่เปียกโชกไม่ต่างจากตัวเธอให้ผู้ชายตรงหน้า แต่เขากลับปาทิ้งอย่างไม่ไยดี

“ผมว่าแล้วคุณจะต้องใช้แผนนี้ มันไม่ได้ผลหรอกนะ ผลตรวจก็คงปลอมหรือต่อให้มีเด็กจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าเด็กนั่นจะใช่ลูกผมหรือเปล่า”

เปรี้ยง!!!

สิ้นคำพูดของเขาสายฟ้าก็ฟาดลงมาเสียงดังกึกก้อง หูของณิชาเหมือนดับไปชั่วขณะนาทีนี้หัวใจเธอแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี

“ลูกผมหรือว่าลูกพี่ดิศกันล่ะ ไปเอาผลตรวจดีเอ็นเอมาก็แล้วกันถ้าจะให้รับผิดชอบ” พิชญ์พูดได้หน้าตาเฉย เขาทั้งโกรธทั้งเกลียดที่เธอโกหก และนี่หล่อนก็เพิ่งส่งข้อความไปด่าพิมพิดาหลังจากที่ข่าวหลุดออกไปจนพี่สาวเขาเครียดจัดทำร้ายตัวเองอีกครั้งจนต้องนอนโรงพยาบาล

“ไม่ต้องตรวจแล้วค่ะ ต่อไปนี้เด็กในท้องจะเป็นลูกของฉันคนเดียว” น้ำตาร้อน ๆ ของเธอไหลปะปนไปกับสายฝนจนแยกไม่ออก

“เอาแหวนของคุณคืนไป” ณิชาถอดแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายส่งคืนให้

“เก็บไว้เถอะ แหวนนั่นผมได้มาเพราะมันราคาถูกและมีตำหนิ ขายยังไงก็ขายไม่ออกเพื่อนผมก็เลยให้มาฟรี ๆ ผมว่ามันก็เหมาะกับคุณดีนะ” พูดจบพิชญ์ก็เคลื่อนรถออกไปทิ้งให้ณิชาหมดแรงนั่งตากฝนอยู่ริมถนนโดยไม่หันมาเหลียวแล

“ณิไม่ได้ทำ...ไม่ได้ทำ” เสียงแผ่วเบาของณิชาคร่ำครวญหวนไห้ แต่ทว่ากลับไม่มีใครได้ยิน

-------------------------------------------------------

“พี่จะพาน้องพายพาณิกลับมาอยู่ด้วยกัน”

“อย่าเลยค่ะ น้องพายไม่ใช่ลูกของคุณ” ณิชาพูดด้วยแววตาที่เด็ดเดี่ยว เธอจะไม่ยอมให้ลูกกลับไปอยู่กับคนใจร้ายแน่นอน

“ถ้างั้นเรามาตรวจดีเอ็นเอกัน ถ้าน้องพายเป็นลูกพี่ ณิกับลูกต้องย้ายมาอยู่กับพี่เราต้องแต่งงานกัน” พิชญ์กำลังจะได้หัวใจที่หลุดลอยกลับคืนมาเขาจะต้องคว้าโอกาสนี้ไว้ให้ได้

“ห้ามตรวจค่ะ ฉันไม่อนุญาต”

“ถ้าไม่ตรวจพี่จะถือว่าณิยอมรับแล้วว่าน้องพายเป็นลูกของพี่” พิชญ์ตีขลุมหน้าตาเฉย

“หน้าด้าน” ณิชาบริภาษ “ก่อนนี้ฉันวิ่งตามคุณมาตลอด พยายามบอกว่าเรากำลังจะมีลูกด้วยกัน แต่คุณกลับเหยียบย่ำหัวใจของฉันทำร้ายหัวใจของลูก แล้วตอนนี้จะให้กลับไปคืนดีง่าย ๆ น่ะเหรอ ไม่มีทาง”

“พี่ขอโทษ” พิชญ์น้ำตาคลอ “พี่ยอมทุกอย่างขอแค่โอกาสที่จะกลับมาเป็นครอบครัวอีกครั้ง”

“คุณรู้มั้ย น้องพายกลัวเสียงฟ้ามาตั้งแต่เล็ก ๆ วันไหนฝนตกฟ้าร้องฉันต้องคอยอุ้มคอยกอดต้องบอกรักลูกอยู่ตลอดเวลา อาจจะเป็นเพราะวันนั้นที่ฉันวิ่งตากฝนตามรถของคุณไป ลูกคงจะรับรู้ถึงความเสียใจของฉันได้” ณิชาหันไปมองหน้าพิชญ์ผู้ชายที่เป็นรักแรกของเธอ

“เพราะฉะนั้นถ้าคุณสำนึกผิดอยากจะขอโทษจริง ๆ ฉันขอแค่ปล่อยเราสองแม่ลูกไปก็พอค่ะ ช่วยทำเหมือนเราสองคนไม่เคยมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้เหมือนที่คุณเคยทำได้มาตลอด ฉันขอแค่นั้น” พูดจบณิชาก็เดินกลับไปล้มตัวลงนอนกอดลูกสาวเอาไว้ และไม่หันมามองทางพิชญ์อีกเลย