สุภาพบุรุษสีเทา

หากสีขาวเป็นสัญลักษณ์ของคุณงามความดีและสีดำเป็นสัญลักษณ์แห่งความชั่วร้าย ใครกันที่สามารถยืนอยู่ในวงกลมสีขาวหรือวงกลมสีดำไปตลอดชีวิตได้ ต่อให้คนดีที่สุดก็ยังมีแปดเปื้อน หรือคนเลวที่สุดก็ยังมีกรรมดีหลงเหลือ
'นภดล' ตำรวจหนุ่มอนาคตไกลผู้ยึดมั่นในความดีแต่ชะตาชีวิตกลับพลิกผันให้เขาเข้าสู่ด้านมืดของสังคม
'พิภพ' นายแพทย์หนุ่มผู้เติบโตมาบนเส้นทางทมิฬแต่พยายามกลับตัวกลับใจเป็นคนดีเพื่อให้หลุดพ้นอดีตของตน
ด้วยความกรุณาของฟ้าเบื้องบน พวกเขาจึงได้พบ 'กัษษากร' หญิงสาวที่ถูกลิขิตให้เป็นดั่งแสงสว่างในชีวิตสีเทาๆของสุภาพบุรุษทั้งสอง
เรื่องราวความรักแบบหวานปนขม ซึ้งปนเศร้าจึงอุบัติขึ้น เมื่อมีผู้สมหวังย่อมต้องมีผู้ผิดหวัง ใครคือคนที่พระจันทร์จะส่องแสงลงมาติดตามได้ในนิยายรักเรื่อง 'สุภาพบุรุษสีเทา'

ปล.ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ

*นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงบทบาทสมมุติเท่านั้น ตัวละครในเรื่องไม่พาดพิงบุคคลใด

ตัวอย่างในเรื่อง

"ฉันว่าฉันพูดชัดแล้วนะคะว่าถ้าไม่จำเป็นเราอย่าเจอกันอีกเลย"ทำไมเขาจะจำไม่ได้ หล่อนสั่งเขาชัดถ้อยชัดคำแล้วหลังจากที่เขาจูบหล่อน แต่ผู้กองหนุ่มไม่คิดจะทำตามอยู่แล้ว
"เห็นทีคงจะไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้คะ คุณบอกเองว่าผู้หญิงน่ารำคาญ เพราะฉะนั้นคุณก็อยู่ห่างๆไม่ต้องมายุ่งกับฉัน" คนฟังทำหน้าคิดตามที่หล่อนพูด
"ผู้หญิงก็น่ารำคาญจริงๆนั่นแหล่ะ แต่ผมยกเว้นคุณไว้คนนึง"
"ยกเว้นอย่างไรคะ" หล่อนไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ
"ก็ถึงคุณจะน่ารำคาญแต่ผมก็อยากยุ่งกับคุณไง" ใบหน้าขาวเนียนของหล่อนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อได้ยินเขาบอกมา
"แต่ฉันไม่อยากยุ่งกับคุณ" หล่อนก้มมองพื้นไม่กล้าสบตาเขาเพราะนภดลมองหล่อนด้วยสายตาที่หล่อนไม่เข้าใจ แต่รับรู้ได้ว่าอ่อนโยนลงกว่าเก่ามาก
"คุณบุหลัน เรื่องที่ผมจูบคุณ มันไม่ใช่แค่อารมณ์ชั่ววูบ ผมตั้งใจ"
"ตั้งใจหรือคะ"
"ใช่ ผมไม่ชอบเวลาที่คุณชื่นชมผู้ชายคนอื่น"
"คุณอยากพูดอะไรกันแน่"
"อย่างน้อยคุณจะได้จดจำว่าจูบแรกของคุณเกิดจากความตั้งใจของผม ไม่ใช่แค่ความเผลอไผล" คุณฟังยิ่งหน้าแดงเข้าไปใหญ่ นี่เขารู้ได้อย่างไรว่านั่นเป็นครั้งแรกของหล่อน
"คุ...คุณ ทราบหรือคะ" น้ำเสียงของหล่อนเริ่มตะกุกตะกัก
"ผมเป็นผู้ชายอกสามศอกนะคุณ จูบอ่อนหัดอย่างคุณ ทำไมผมจะไม่รู้"