รักละลานใจ

เมื่อได้พบกับคนที่ใช่จะมัวช้าอยู่ทำไมต้องรีบพาเธอมาเป็นเมียสิ!
----------------------------------------------------------------
นับโอกาสต่อจากนี้รัมณีย์ขอแนะนำให้รีดเดอร์ทั้งหลายได้พับกบ...พ่ามพาม! พบกับ...
นายช้างเผือก เลื่องลือชา ผู้ชายธรรมดาๆ ที่มีหัวใจไว้ห่วง หวง หึง และรักเพียงแค่น้องดุจหนึ่งเพียงคนเดียว และ
นางสาวดุจหนึ่ง พึงตา ผู้หญิงที่โผล่เข้ามาเขย่าหัวใจของนายช่างแห่งอู่ใหญ่ให้สั่นสะเทือนไปถึงระบบประสาท
~ โปรยปราย ~
“อุ๊ย! อย่านะ! หยุดอย่าทำดุจ” คนกำลังคิดไปไกลดีดดิ้นขัดขืนพยายามจะแกะมือตัวเองออกจากการเกาะกุมแต่แรงผู้หญิงบอบบางหรือจะสู้แรงช้างเผือกตัวดำวัยฉกรรจ์
“อย่าดิ้นเดี๋ยวเจ็บ” คลายมือไม่ให้บีบข้อมือน้อยจนช้ำแต่กระนั้นก็แข็งแรงพอที่เธอจะดิ้นไม่หลุด “เรามาคุยกันดีๆ อย่าโวยวาย”
“พี่เผือกห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาดนะคะ” ดุจหนึ่งหยุดดิ้นแล้วเมื่อสัมผัสได้ว่าอุ้งมืออุ่นจัดเพียงแค่จับไม่ได้จาบจ้วงลวนลาม
“ทำอะไร” คิ้วเข้มขมวดปม
หญิงสาวจุปากอย่างไม่ค่อยพอใจที่เขาทำมึนแล้วทวนความจำให้ด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักจากอาการขัดเขิน “ก็...ก็แบบ...นอนด้วยกันไง”
“พี่ตั้งใจมานอนกับดุจ”
“พี่เผือก!”
***หมายเหตุ ‘รักละลานใจ’ ไม่ใช่นิยายสยองขวัญสั่นประสาทหรือเกี่ยวกับสิ่งลี้ลับใดๆ ทั้งสิ้น เนื้อเรื่องดำเนินไปในขณะที่ผู้เขียนได้วางสติลงแต่ไม่ได้หยิบถุงกาวขึ้นมาดมแต่อย่างใดแค่มีหัวใจหลงใหลในตัวผู้ชายหื่นฮาเพียงเท่านั้น เรื่องราวจึงค่อนข้างบ้าบอและไร้สาระมากมาย
***กรุณากดอ่านตัวอย่างแต่จะปั่นจักรยานด้วยหรือไม่ก็สุดแล้วแต่ความสบายใจของรีดเดอร์จ้า