ในวันที่ท้องฟ้าไม่ได้เป็นสีฟ้า

‘มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนและเจ้าเล่ห์ที่สุดในโลก คนที่ดูว่าซื่อที่สุดก็มีเหลี่ยมมุมที่คาดไม่ถึง ส่วนคนที่ดูเจ้าเล่ห์ที่สุดกลับถูกตลบหลังได้ง่ายดายเช่นกัน
มันไม่มีอะไรแน่นอนในความเป็นมนุษย์ ความรักก็เหมือนกัน มันไม่ได้ต่างจากท้องฟ้าที่ไม่ได้มีเพียงแค่สีฟ้า
และความรักของแต่ละคนก็คงให้สีที่แตกต่าง’

::::::::::::::::::::::
“ปล่อยผมนะ” เขาบอกเสียงสั่นเมื่อริมฝีปากของผมผละจาก
ริมฝีปากแล้วย้ายมามุมปากแทน
“ผมเกลียดคุณ!” คำพูดนั้นกระชากผมให้ผละจากเขาแทบจะทันที แต่ยังไม่ปล่อยร่างที่กำลังสั่นเทา ก็ไม่รู้เพราะความโกรธหรือเพราะอารมณ์วาบหวามเมื่อครู่
แต่ใบหน้าเล็กๆ นั้นแดงก่ำ ริมฝีปากแดงช้ำห้อเลือด แต่ที่ทำใจผมรู้สึกเจ็บหนึบกลางอกก็คือดวงตาสีน้ำตาลนั้นวาวด้วยหยาดน้ำ
“อย่ามาแตะต้องผม!” จบประโยครันผลักผมเต็มแรงจนหลังกระแทกกับผนังหนังส้วมจนรู้สึกเจ็บ จากนั้นเจ้าตัวก็ปลดล็อกประตูลนลานก้าวออกนอกห้องไปทันที

...............