ท่านและข้าอย่าได้มีวาสนาต่อกันเลย

"หากสวรรค์ส่งข้ากลับมาอีกครา... ชาตินี้ท่านและข้าก็อย่าได้มีวาสนาต่อกันเลย"

___________________________________

"ท่านเกลียดข้ามากถึงเพียงนี้เชียวหรือ" เสียงหวานสั่นเครือเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา

องค์หญิงสิบเอ็ดจ้องมองบุรุษตรงหน้า ดวงตาคู่งามที่เคยพร่างพราวด้วยความรัก บัดนี้กลับเต็มไปด้วยน้ำตาจากความปวดร้าวและสิ้นหวัง

มือเล็กสั่นระริก เอื้อมไปแตะกริชเล่มนั้นอย่างแผ่วเบา คมของมันยังฝังลึกลงกลางอก เลือดสีชาดทะลักออกมาจากบาดแผล เปรอะเปื้อนเต็มฝ่ามือนาง

ดวงตาคู่งามพร่ามัว หยาดน้ำตาไหลรินลงอาบแก้ม แต่กลับไร้ซึ่งเสียงสะอื้นใดๆ มีเพียงลมหายใจที่แผ่วเบาลงทุกขณะ และร่างกายที่เย็นเยียบลงช้าๆ นางหัวเราะเสียงแผ่ว นัยน์ตาหม่นแสง พร้อมรอยยิ้มกลับเต็มไปด้วยความขมขื่น

"ข้าช่างโง่เขลานัก รักท่านหมดใจ กลับได้สิ่งนี้เป็นสิ่งตอบแทน"

ลมหายใจของนางขาดห้วง ดวงตาพร่าเลือนราวกับม่านหมอกปกคลุม หยาดน้ำตาอุ่นร่วงหล่นบนพื้นเย็นเยียบ นางเฝ้ารอให้เขายื่นมือมา แต่กลับไร้ซึ่งสัมผัสใดๆ แรงทั้งหมดในร่างค่อยๆ หายไป เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง อย่างช้าๆ ในที่สุดทุกอย่างก็ดับวูบลง เหลือไว้เพียงร่างอันไร้ลมหายใจ กับรักที่ถูกทอดทิ้ง........