นิราศวันวาน

เมื่อผมถูกผีแก่ ๆ ตนหนึ่งส่งกลับไปแก้ไขเรื่องราวในอดีต
คนชิก ๆ ที่ไม่เหลือสมบัติสักชิ้นอย่างผม ก็รีบรับปากทันที
เพราะสิ่งที่จะได้เป็นค่าตอบแทน คือ คฤหาสน์หลังใหญ่ น่าจะขายได้สักร้อยล้าน
อีกอย่างผู้ชายไทยในสมัยก่อนก็โคตรล่ำ! แล้วใครล่ะจะโง่ปฏิเสธ
แต่… ใครจะรู้ ว่าผมต้องเจอกับอะไร…

“ขุนเพียง!”
ผมเรียกชื่อของเขาเพื่อเตือนสติ เผื่อบางทีเขาจะจำได้ว่าเราเคยได้เจอกัน แม้มันจะเป็นในกาลข้างหน้าที่ยังมาไม่ถึงก็ตาม
“ใช่ กูชื่อขุนเพียง มึงจงจำชื่อของกูเอาไว้ ขุนเพียงคนนี้จักมิมีทางให้คนอัปรีย์จัญไรเยี่ยงมึงมาทำลายเกียรติยศชื่อเสียงของลูกกู”
“คำก็ต้อยต่ำ คำก็อัปรีย์จัญไร ลุงเอาอะไรมาวัดว่าคุณค่าของคนมันอยู่ที่ไหน ไอ้สิ่งที่ลุงกำลังทำกับลูกชายของตัวเองต่างหากที่มันเรียกว่าอัปรีย์จัญไร”
“ปากเยี่ยงนี้ กิริยาเยี่ยงนี้อย่างไรเล่าที่ต่ำกว่าไพร่กว่าทาส แลยังวิปลาสลักเพศ ฆ่าทิ้งเสียดีหรือไม่จักได้ไม่หนักแผ่นดิน ไอ้มิ่ง มึงไปเอาหวายแช่น้ำแสบมา กูจักเฆี่ยนมันสักสิบยก”
“ลุงคิดว่าตัวเองเป็นใครอยู่เหนือกฎหมายหรือไง เป็นคนแก่หัวโบราณคร่ำครึยังไม่พอ แล้วยังบ้าอำนาจ เขาเลิกทาสไปตั้งนานละ ลุงไม่มีสิทธิ์มาตีผม”
ขุนเพียงโกรธจัด ใบหน้าของเขาขึ้นสีเข้ม ดวงตาแดงก่ำ จ้องมองหน้าผมตาเขม็ง พลันเขาก็เงื้อไม้เท้าขึ้นมา ฟาดมันลงบนหัวของผม
“นิรินธน์!” เสียงของคุณพร้อมร้องตะโกนออกมาจากช่องหน้าต่าง “คุณพ่อหยุดประเดี๋ยวนี้นะขอรับ อย่าทำร้ายเขา” เขายังคงยื่นแขนออกมาราวกับต้องการจะไขว่คว้าตัวผมเข้าไป แต่เราอยู่ไกลกันเหลือเกิน เกินกว่าจะเอื้อมถึง
ผมยกมือขึ้นแตะบนศีรษะที่บัดนี้มีเลือดไหลออกมา ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองหน้าขุนเพียงพร้อมกับตะโกนใส่หน้าเขาอย่างสุดที่จะสะกดกลั้น
“ไอ้ลุงบ้า ลุงส่งผมกลับมาที่นี่เพื่อที่จะมาทุบตีผมแบบนี้อย่างงั้นเหรอ เพื่อที่จะให้ผมมาดูว่าลุงโหดร้ายขนาดไหน ทำร้ายได้แม้กระทั่งหัวใจของลูกตัวเอง สมควรแล้วที่ลุงต้องเป็นผีแก่ ๆ ที่ติดอยู่ในบ้านกลิ่นโกมุท ขอให้ลุงติดอยู่ที่นี่ตลอดไป ไม่ได้ไปผุดไปเกิด!”
“ไอ้ชาติชั่ว มึงกล้าแช่งกูรึ?”
ทันใดนั้น ขุนเพียงก็ยกเท้าขึ้นมา เขาออกแรงถีบมาที่หน้าอกของผม จนผมหงายหลังลงไปในสระบัว
ตู้ม!
“นิรินธน์! ม่ายยยยยยยย!” นั่นเป็นเสียงร้องเรียกครั้งสุดท้ายของคุณพร้อมที่ผมได้ยิน
#นิรินธน์ ชยังกูร

ชายหนุ่มเปิดเอากล่องไม้สีคล้ำออกมาจากลิ้นชักตรงหัวเตียง เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งมันมีสภาพเก่าจนกรอบออกมาอ่านข้อความในนั้น ข้อความที่เขียนด้วยดินสอ ตัวอักษรเลือนรางจนอ่านไม่ออกราวกับมันถูกเขียนมาสักร้อยปี แต่ที่น่าแปลกคือลายมือบนกระดาษแผ่นนั้น มันเป็นลายมือของวัยรุ่นในยุคปัจจุบันที่เขียนภาษาไทยแต่เป็นสไตล์เกาหลี… แปลกดี
พร้อมพบมันในกล่องไม้ใบเก่าที่ซุกอยู่ด้านในสุดของตู้ที่อยู่ในห้องนี้เมื่อหลายปีก่อน ห้องที่พ่อบอกว่าเป็นห้องนอนของคุณปู่ที่ท่านย้ายเข้ามาอยู่หลังคุณทวดสิ้น พร้อมไม่แน่ใจว่ามันเป็นจดหมายของใคร และใครเขียนถึงใคร ที่สำคัญเนื้อความในจดหมายก็เลือนรางจนอ่านไม่ออก แต่สิ่งที่ทำให้พร้อมเก็บมันไว้คือคำลงท้ายในจดหมายที่ถูกเน้นย้ำราวกับกลัวว่ามันจะลบเลือนไปตามกาลเวลา แต่ทว่า… มันยังคงชัดเจน
ผม-รัก-คุณ-พร้อม
นิรินธน์ ชยังกูร
พร้อมอ่านแล้วก็ยกยิ้ม ใครก็ไม่รู้มาบอกรักเขา ชื่อของเจ้าของจดหมายที่อ่านแล้วทำให้รู้สึกใจหวิว… นิรินธน์ ชยังกูร
#พร้อม พชรพัฒน์

******** ********

สำหรับนักอ่านที่ตามมาจาก RAW หรือรายตอนในเว็บอื่นๆ แนะนำว่าให้เริ่มอ่านใหม่ทั้งหมด เนื่องจากมีการรีไรท์เพิ่มทุกอารมณ์ ทั้งดราม่า ความฮา และความฟิน รวมถึงเนื้อหาใน E-Book ได้เพิ่มตอนพิเศษซึ่งไม่ลงในเว็บนะคะ

*กรณีซื้อผ่านเว็บจะถูกกว่าซื้อผ่านระบบ In-App เช่น Apple นะคะ*