หนาวนี้ที่พักใจ winter love.

ข้อความบรรทัดสุดท้ายจากจิระ
ขอบคุณป้องนะที่อ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้าย แจนมีบางอย่างจะสารภาพ แจนรักป้องนะ ขอโทษด้วยถ้าความรู้สึกนี้จะทำให้ป้องลำบากใจ ได้โปรดอย่าเกลียดแจนเลยนะ
แจนรักป้อง
หลังจากอ่านข้อความในบรรทัดสุดท้ายอีกครั้ง ปวินก็ทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้พร้อมกับร้องไห้เสียงดังเพื่อปลดปล่อยความรู้สึกที่มี แล้วตั้งใจเขียนความรู้สึกมากมายต่อจากจิระด้วยมืออันสั่นเทา
จากป้องถึงแจน
ป้องได้อ่านครบหมดทุกหน้าแล้วนะ ขอบคุณแจนมากที่นึกถึงป้องตลอดและทำเพื่อป้องขนาดนี้ ขอบคุณที่แจนมอบความรักดีๆให้กันเสมอมา แต่ป้องกลับรู้สึกว่าป้องไม่คู่ควรกับความรักที่แจนให้มาเลย ป้องขอโทษนะที่ไม่เคยทำอะไรเพื่อแจนเลย ขอโทษที่ขี้ขลาดมาตลอด จะเป็นการขอมากเกินไปไหม ถ้าป้องจะขอให้แจนกลับมา ต่อให้แจนจะหนีไปไกลแค่ไหนป้องก็จะไปตามกลับมา แม้จะผ่านไปอีกกี่ปีก็ตาม ขอโทษนะที่ป้องยังเห็นแก่ตัวเหมือนเดิม ป้องอยากได้โอกาสจากแจนอีกสักครั้งเพื่อที่จะดูแลรักครั้งนี้ตลอดไป
แจนรู้ไหมว่าความรู้สึกมากมายมันเกิดขึ้นอีกครั้งตั้งแต่วันที่เราเจอกันวันแรกที่มหาลัย ป้องดีใจมากที่แจนยังจำป้องได้ ความเหงาและการรอคอยที่ผ่านมามันสิ้นสุดลงในวันนั้น มีแต่ความสุขและความยินดีมากมายเกิดขึ้นจนป้องเองก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่าความรู้สึกลึกๆของตัวเองเป็นเช่นไรกันแน่ ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันมีโอกาสได้แบ่งปันเรื่องราวในชีวิตหรือทำอะไรด้วยกันมากมายล้วนถูกบันทึกลงไปในความทรงจำของป้องไม่รู้ลืม
ความสนิทและใกล้ชิดกันมากขึ้นจนก่อความรู้สึกบางอย่างในหัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และยังไม่แน่ใจว่ามันเป็นความรู้สึกแบบไหนกันแน่ แม้จะอยากจะแสดงออกมากแค่ไหน แต่กลับไม่กล้าที่จะทำอะไรไปมากกว่าที่เป็นอยู่ เพราะกลัวแจนจะรู้สึกไม่ดีหรือคนอื่นอาจจะว่าแจนได้ โดยเฉพาะครั้งแรกที่เห็นแจนร้องไห้ ความรู้สึกภายในใจกลับเจ็บปวดไปด้วยจนอยากจะคว้าแจนมากอดปลอบให้หายเศร้า หรือแม้แต่คราวที่แจนจับมือป้องครั้งแรกกลับสร้างความอ่อนไหวภายในใจจนเกือบจะเก็บอาการไม่อยู่ อยากจะจับมือกันไปทุกที่โดยไม่ต้องกลัวใครจะมองมายังไง แต่วันนั้นกลับไม่กล้าพอที่จะจับมือคู่นั้น
ทุกครั้งที่มีโอกาสได้ใกล้ชิดและสัมผัสกัน ป้องกลับไม่อยากห่างหรือจากไปไหนเลย อยากอยู่ด้วยกันและปฏิบัติแบบนั้นไปเรื่อยๆ ไม่ว่าจะลูบผมด้วยความเอ็นดูหรือโอบกอดให้กำลังใจแก่กันล้วนแล้วแต่เป็นสัมผัสที่ป้องอยากได้มันเสมอมา อีกทั้งยังมีรอยยิ้มที่สวยงามและแววตาอันอ่อนโยนที่ยังคงมองมายังป้องอยู่ตลอดเวลาเช่นเดียวกัน ทุกความใส่ใจเหล่านี้กลับทำให้ป้องเสพติดมันอย่างไม่รู้ตัว จนถึงวันที่รู้ใจตัวเองอย่างแท้จริง คือวันที่ได้กลับไปเชียงใหม่ด้วยกันอีกครั้ง และมั่นใจว่ารักแจนมากแค่ไหน
ความรู้สึกในวันนั้นราวกับได้ปลดล็อคบางอย่างที่ไม่เคยมั่นใจมาตลอด แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าที่จะบอกแจนไปตามที่ตัวเองรู้สึก ได้แต่เก็บงำความลับนั้นไว้มาเนิ่นนาน รู้สึกไม่พอใจทุกครั้งที่แจนไปกับคนอื่น แต่ป้องกลับไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรได้เลย หรือบางครั้งทำตัวพาลถึงขั้นที่เราต้องทะเลาะกัน ซึ่งทุกอย่างเป็นเหตุมาจากป้องทั้งนั้น จนมาถึงวันที่อยากจะสารภาพให้แจนรับรู้ความรู้สึกที่แท้จริง คือวันที่รู้ว่าแม่ต้องการให้ป้องไปดูตัว และพยายามที่จะสื่อให้รู้ว่าความรักระหว่างเราเป็นไปไม่ได้ ป้องจึงตั้งใจจะบอกแจนวันนั้น เพราะไม่อยากเสียแจนไป แต่สุดท้ายป้องก็ไม่มีโอกาสได้บอกแจน จนปล่อยให้เวลาผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์ ซ้ำยังเห็นแก่ตัวที่ฉวยโอกาสในวันที่แจนเมา ขอโทษแจนอีกครั้งนะที่ป้องไม่สามารถระงับความต้องการของตัวเองได้จนทำให้แจนเจ็บปวดในวันนั้น
ป้องพยายามที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่ก็ไม่กล้าพอที่จะบอกแม่ไปตรงๆจนทำให้แจนต้องแบกรับความทุกข์นั้นมาโดยตลอด ขอโทษนะที่ป้องไม่กล้าพอในวันนั้น ขอโทษที่รักษาแจนไว้ไม่ได้ ขอโทษที่หยุดรักแจนไม่ได้เช่นกัน ป้องหวังแค่ว่าแจนจะมีความสุขเหมือนที่แจนบอกป้องให้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข
ป้องรักแจน