ผมถูกคุณหมอรุมฉีดยาจนตาเหลือก!

ภาคต่อจากเรื่อง หมอครับ...อย่าเถื่อน! (เนื้อหาไม่ได้ต่อกัน สามารถเริ่มอ่านเรื่องไหนก่อนก็ได้)

หลังจากห่างหายไม่เจอกันนาน 7 ปี ธีร์ก็กลับมามีอาการของโรคกำเริบอีกครั้ง หนทางเดียวในการรักษาคือการกลับไปรับยาฉีดขเ็มโตจากหมอ ทว่าผ่านการรักษาได้ไม่เท่าไร อาการก็ยิ่งกำเริบรุนแรง และเมื่อไม่ได้รักษาต่อเนื่องเชื้อ...จึงลุกลามขึ้นสมอง...

ตัวอย่างในเนื้อเรื่อง
“คนไข้อาการเป็นยังไง”

“...มากครับ ...มากกว่าทุกเคสที่เคยเจอ ขนาดพวกผมฉีดยาไปสองน้ำยังดึงดันจะดูดต่อ ก็เลยต้องมัดเอาไว้แบบนี้”

เสร็จสิ้นคำอธิบาย หมอหนุ่มหน้าหล่อก็เข้ามาตรวจร่างกายรวดเร็ว ดูแล้วน่าจะเป็นหมอประจำห้องฉุกเฉินสำหรับโรค... เขาส่องไฟมาที่ตาหวานหยาดเยิ้มของผม แล้วเลื่อนสายตามองร่างกายที่ชื้นเหงื่อ สะดุดกับ...ของผมที่ชี้ไปทางหน้าหมอ ก่อนวกไปท้ายเตียงเพื่อสำรวจ...ที่กำลังตอดอากาศไม่หยุด

“ไม่ได้การ…”

เขาพึมพัมกับตัวเอง ผมไม่ทราบหรอกครับว่าเขาหมายถึงอะไร ถ้าไม่ได้ยินประโยคถัดมา

“รีบเกณฑ์คนมาปั๊มยาด่วน เชื้อท่าจะลุกลามขึ้นสมองแล้ว!”