คนชั่วคนนี้เคยเป็นสามีคุณนะ

"รักผมด้วยหรือเปล่าครับ"

เสียงห้วนทุ้มคุ้นหูดังขึ้นขัดจังหวะเพียงพราวจึงคลายกอดออกจากป้าเย็น

"ป้าเย็นไปพักก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมดูแลพราวเอง"

"ขอบคุณนะคะ"

"เดี๋ยวป้ากลับมานะคะ"

"ค่ะ" จากน้ำเสียงอ่อนหวานเมื่อครู่กลายเป็นน้ำเสียงเชิดรั้นเอาแต่ใจพร้อมๆ กับการทิ้งตัวลงนอนหันหลัง

"เดี๋ยวหมอจะเข้ามาตรวจร่างกายเพราะคุณหลับไปตั้งสามวัน ตอนแรกผมคิดว่าถ้ายังไม่ฟื้นจะลองจุมพิตแบบเจ้าขายกบดู"

"พราวเป็นผู้หญิงก็ต้องสโนว์ไวท์หรือเปล่าคะ"

"อืมมมม ยังแข็งแรงดีนี่"

ยังไม่ทันจะต่อปากต่อคำคุณหมอกับพยาบาลก็เดินเข้ามาตรวจดูพร้อมทั้งแจ้งผลว่าไม่มีอะไรน่าวิตกกังวล ส่วนเรื่องตาจะมีหมอผู้เชี่ยวชาญถูกเชิญมาดูแลเคสนี้เป็นพิเศษ ลองนับระยะเวลาดูตั้งแต่เธอเริ่มมีอาการคิดว่ายังรักษาทัน

พอได้ยินเสียงหมอและพยาบาลออกพ้นประตูไปทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบเจ้าของร่างบางนอนหันหลังห่มผ้าและไม่ยอมพูดอะไรอีก

"พราวลุกขึ้นมาทานข้าวก่อน ผมป้อนให้คุณทานเองคงไม่สะดวก"

"ไม่หิวค่ะ"

"ผลไม้ไหม"

"ไม่ค่ะ"

"นม?"

"ไม่ค่ะ"

"บานอฟฟี่?"

"ไม่ค่ะ"

"ชาเย็น?"

"ไม่ค่ะ"

"อย่าดื้อได้หรือเปล่า"

ร่างบางที่นอนอยู่ลุกขึ้นนั่งหลังตรงทันทีเธอเพ่งมองไปยังทิศทางที่เงาร่างของธีร์ดนัยยืนอยู่ใกล้ๆ เตียงพร้อมกับแผดเสียงดังลั่นห้องแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

"ดื้อแล้วยังไง คุณธีร์จะโกรธพราวอีกใช่มั้ย จะทำไม่ดีกับพราวอีกใช่มั้ย จะโยนของพราวทิ้งอีกใช่มั้ย จะเอาพราวไปขังไว้ที่เกาะบ้าๆ นั่นอีกใช่มั้ย พราวไปทำอะไรให้ใครหนักหนาทำไมทุกๆ คนก็คิดว่าพราวผิด คิดว่าพราวสมควรโดนลงโทษ พราวก็แค่คนๆ หนึ่งที่อยากจะมีชีวิตที่ปกติ ทำไมต้องบีบคั้นพราวจนหมดทางไป ทำไมๆๆๆๆๆๆ กรี้ดดดดดดด ออกไป ออกไปเลยนะ "

เธอไม่พูดเปล่าแต่ลงจากเตียงดึงสายน้ำเกลือออกโดยไม่สนว่าเลือดจะไหลหรือตัวเองจะเจ็บ

"พราวอย่าทำแบบนี้"

"แล้วคุณธีร์ก็จะพูดจาร้ายๆ กับพี่สิบอีกใช่มั้ย"

ธีร์ดนัยพูดพลางกดปุ่มเรียกพยาบาล แต่เพียงพราวเธอไม่หยุดแค่นั้น มือเล็กๆ คลำไปตามขอบเตียงแล้วไปหยุดอยู่ที่โต๊ะก่อนจะหยิบของขึ้นมาขว้างปาไปข้างหน้าโดยไม่สนว่าที่หยิบคืออะไรและโยนใส่ใคร

เจ้าของร่างสูงใหญ่รีบเดินเข้าไปกอดเธอไว้ทันทีแม้เธอจะดิ้นรนมากแค่ไหน ปลายเล็บที่ขีดข่วนจิกลงบนใบหน้าและท่อนแขนก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเจ็บเลยสักนิดเพราะมันยังเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่มันฝังอยู่ในหัวใจของเธอ

เขากอดเธอเอาไว้แน่นแนบอกจนเธอค่อยๆ สงบลงเป็นเวลาเดียวกับที่พยาบาลมาถึงพอดีในมือมีเข็มฉีดยาที่พร้อมจะทำให้เธอสงบสติอารมณ์ลงได้ในไม่กี่นาที