เส้นรุ้งที่ขอบฟ้า

“ปล่อยฉันนะ ฉันบอกให้ปล่อย” ฟ้าใสทั้งร้องทั้งขีดข่วนชายหนุ่มอย่างไม่ยั้งมือ “ดิ้นเก่งจังนะ คุณหนีผมไม่พ้นหรอก ยังไงก็ต้องเป็นของเล่นของผม ผมจะให้คุณเป็นนางบำเรอต่ออีกวัน! ดิ้นทำไม อยู่เฉยๆ สิ แล้วก็เตรียมตัวปรนเปรอผมให้ดีอย่าขัดใจ” ชายหนุ่มคำรามใส่ ใช้เข่ากดส่วนล่างของลำตัวของฟ้าใสเอาไว้ เอื้อมมือไปคว้าผ้าเช็ดหน้าที่ลิ้นชักหัวเตียงมาถือเอาไว้ในมือ



“แม่จะให้แก้วทำอะไรเหรอคะ? ถ้าเพื่อพ่อแก้วทำได้ค่ะ” หญิงสาวกล่าวอย่างจริงจัง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็รักทั้งบิดาและมารดา อีกอย่างไม่ว่าจะอย่างไรท่านทั้งสองก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้บังเกิดเกล้าของเธอ
“แก้วแต่งงานเพื่อพ่อได้ไหม”
“อะไรนะคะ?” แก้วใจรู้สึกเหมือนถูกทุบเข้าที่ศีรษะอย่างจังจน ด้านชาไปหมด นี่มันอะไรกัน



“เกิดอะไรขึ้น ทูนหัวเป็นอะไร ผมบอกแล้วไงว่าผมเต็มใจที่จะอยู่กับคุณ เต็มใจที่จะดูแล แล้วทำไมถึงได้ทำร้ายจิตใจผมถึงขนาดนี้ ทำไม?” อินทรเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ตัดพ้อ อารมณ์ของชายหนุ่มเริ่มคุกรุ่นขึ้นมาอย่างระงับไม่อยู่ อารมณ์น้อยใจเสียใจมันปะทุขึ้นมาจนจะระเบิด
“หวานจะหย่า เตรียมเซ็นใบหย่าให้ด้วยค่ะ” หญิงสาวเอ่ยซ้ำอีกครั้ง ทั้งวาจาคำพูดและเสียงที่ใช้มันช่างบาดลึกเข้าไปในจิตใจของชายหนุ่ม