แรก (พบ) รัก

“แม่หญิงของคุณภัส เปิ้นงามขนาดนะเจ้า นายฟ้า” บัวสายเอ่ยขึ้น ขณะที่เห็นเจ้านายหนุ่มแหงนมองใบหน้าหญิงสาวที่ปรากฏอยู่ที่หน้าต่างห้องชั้นสองฝั่งตรงข้ามกับเรือนนอนของเจ้านายหนุ่มแค่ครู่เดียวก็หายไป

“ก็สวยนะบัวสาย ตอนที่เห็นครั้งแรกทำให้รู้สึกเหมือนกำลัง...”
ขอบฟ้าหยุดพูดไปเพราะกำลังนึกถึงใบหน้าหญิงสาวตอนที่เธอหลับอยู่ในรถ
นานมากแล้วที่ขอบฟ้าไม่เคยรู้สึกว่าเวลาหยุดนิ่งไปเพียงเพราะได้เห็นหน้าผู้หญิงคนหนึ่ง แม้งานของเขาจะได้เจอะเจอกับผู้หญิงสวยมากมายหลายแบบ แต่...ผู้หญิงที่ทำให้โลกทั้งใบของเขาหยุดนิ่งอยู่กับที่ได้...เพิ่งเคยเจอคนนี้เป็นคนแรก

“พบ...รัก” ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ
“ว่าอะหยังก่อเจ้า นายฟ้า”
“เปล่า แค่คิดว่าพ่อแม่เขาเอาอะไรคิด ตั้งชื่อลูกสาวว่า ‘พบรัก’ น่ะ”

“น่าฮักดีออกเจ้า บัวสายคิดว่า กำเดียวบัวสายจะกลับไปคิดชื่อน่าฮักๆ อย่างนี้ มาตั้งชื่อลูกบ้างดีกว่า” บัวสายพูดด้วยน้ำเสียงสนุก ขอบฟ้าจึงโต้กลับว่า
“แต่ฉันว่ามันแปลก แล้วไม่รู้ว่าชื่อเล่นชื่อ ‘พบ’ หรือเปล่า อย่างนั้นคงเหมือนชื่อผู้ชาย”

“เปิ้นอาจจะมีชื่อเล่นอื่นก็ได้นะเจ้า เอาไว้วันพูก บัวสายจะลองถาม
เปิ้นฮื้อดีไหมเจ้า นายฟ้าของบัวสายจะได้หายสงสัย” บัวสายถามยิ้มๆ
“ไม่ต้องหรอกบัวสาย ฉันไม่ได้อยากรู้สักหน่อย บัวสายไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันก็จะไปพักเหมือนกัน”

ขอบฟ้าบอกปัดแม่บ้านสาว ทำให้บัวสายค้อมตัวรับคำ แต่ก่อนที่ บัวสายจะเดินพ้นเรือนของเจ้านายก็หันมาพูดกับขอบฟ้าว่า
“วันพูก นายฟ้าโกนหนวดโกนเคราสักหน่อยก็ดีนะเจ้า”
“ทำไมล่ะ” ชายหนุ่มถาม

“แม่หญิงพบรัก เปิ้นจะได้เลิกคิดว่านายฟ้าของบัวสาย เป็นโจรห้าร้อยน่ะสิเจ้า” บัวสายพูดด้วยสีหน้านิ่ง แต่แววตาของแม่บ้านสาวกลับแสดงออกชัดเจนว่ากำลังล้อเลียนเขาอยู่

ขอบฟ้านิ่งงันไปกับคำล้อเลียน แล้วหันไปมองหน้าต่างบานเดิม
“พบรัก พบรัก ชื่อแปลกแล้วยังจะมาทำให้เราโดนล้ออีก แย่จริง” ถึงจะพูดอย่างนั้น ขอบฟ้าก็อดคิดถึงใบหน้าและแววตาหวานๆ ของหญิงสาวไม่ได้

“โธ่เว้ย ขอบฟ้าเอ๊ย ทำไมคิดถึงเขาไม่เลิกละเนี่ย อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว อยู่คนเดียวมาได้ตั้งนาน จะมาตกม้าตายเอาตอนนี้หรือไง” ขอบฟ้าถามตัวเอง ก่อนจะนั่งนิ่งเพื่อหาคำตอบ

“ไม่มีทางหรอก ผู้หญิงหน้าสวยๆ ก็แอบซ่อนความร้ายกาจไว้ทั้งนั้น อย่าไปหลงกลหน้าหวานๆ นั่นเชียวนะไอ้ฟ้าเอ๊ย”

ชายหนุ่มบอกตัวเอง ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนแล้วหลับไปพร้อมกับภาพเจ้าหญิงนิทราที่ติดตาเขาจนแม้แต่ตอนที่เขาหลับไปแล้วก็ยังเห็นหน้าเธออยู่
‘พบรัก ประภัสสร’

“ทำไมชื่อของคุณถึงติดปากผมนักนะ ไม่เข้าใจจริงๆ”


+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

นิยายเรื่องเเรกของ ชุดในห้วงรัก

"การบังเอิญ พบรัก กับใครสักคนนั้น มันไม่ใช่แค่เรื่องของพรหมลิขิตที่ขีดเส้นให้ใครคนหนึ่ง มีรัก กับใครอีกคน
แต่มันยังมีด้ายแดงของโชคชะตาที่ถักร้อยชีวิตของเขาและเธอให้ได้ สมรัก กัน...โดยไม่ได้คำนึงถึงแผนการของใครเลย"

“Love needs no reason. No season. It just happens. But when it happens exactly, nobody knows.”
- Riddhi Sharma