หวานรักละมุนหัวใจ

เขา...ผู้เกลียดของหวานเข้ากระดูกดำเพราะมีความหลังอันไม่น่าจดจำเมื่อครั้งยังอดีต แต่เธอ...ดันเป็นแม่ค้าขนมหวานที่หวานหยดย้อยจนต้องลิ้มลอง!

น่านน้ำ โพธิ์ธาราธร (น้ำ) อายุ 32 ปี รองประธานบริหารบริษัทพีทีที คอร์ปอเรชั่น จำกัด บริษัทผลิตเครื่องหนังรายใหญ่ของประเทศไทย หัวใจด้านชาไม่แลเหลียวหญิงใดฉายาเสือจำศีลที่ปฏิญาณตนว่าจะไม่ย่างกรายยุ่งเกี่ยวกับของหวานและผู้หญิงคนไหนอีก...ผู้เกลียดของหวานเข้ากระดูกดำเพราะมีความหลังอันไม่น่าจดจำเมื่อครั้งยังอดีต แต่เธอดันเป็นแม่ค้าขนมหวานที่หวานหยดย้อยจนต้องลิ้มลอง!



พิมพ์วลัญช์ พุธิตานันท์ (พระพาย) อายุ 23 ปี เจ้าของร้านพระพายเบเกอรี่หน้าหวานที่ย้ายตัวเองกลับมาอยู่ประเทศไทย ...ผู้ไม่สนไม่แคร์กับอะไรในโลกยกเว้นขนมที่เธอทำ แต่ดันถูกเหวี่ยงจากครึ่งโลกให้มาเจอกับเขาผู้เกลียดร้านเบเกอรี่และของหวานแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้าของร้านขนมเค้กอย่างเธอ!



น่านฟ้า โพธิ์ธาราธร (ฟ้า) อายุ 35 ปี ประธานบริหารบริษัทพีทีที คอร์ปอเรชั่น จำกัด นิสัยบุ่มบ่ามใจร้อนปากไว ไม่เคยขาดสาว ๆ ข้างกายสักวัน เมื่อต้องถูกคลุมถุงชนให้แต่งงานกับน้องสาวคนรักของน้องชายจึงโทรไปเจรจาขอหย่ากับว่าที่เจ้าสาวทั้ง ๆ ที่ยังไม่เคยเห็นหน้าพูดคุยกันมาก่อน...เอ่ยปากขอหย่ากับเธอแล้วทำไมต้องตามหึงตามหวงเธอด้วยวะ!

พิมพ์วลักษณ์ พุฒิตานันท์ (พระแพง) อายุ 21 ปี เรียนด้านการออกแบบที่ประเทศสหรัฐอเมริกา ชอบเด็ก ๆ กรุบ ๆ แต่ไหงต้องมาแต่งงานกับผู้ชายแก่ที่ไม่เจียมเนื้อเจียมตัว ขอหย่ากันตังแต่ยังไม่ทันได้แต่งงาน เธอจะยอมให้ถูกปฏิเสธฝ่ายเดียวเหรอไม่มีทาง!

ตัวอย่าง...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“ขนมเค้กมาส่งแล้วค่ะ”
เสียงหวานใสของพิมพ์วลัญช์ ดังขึ้นพร้อมบานประตูที่เปิดออกกว้าง ชายหญิงที่กำลังนัวเนียบดจูบกันจำต้องผละออก สาวเปรี้ยวผมสั้นเสมอหูส่งสายตาฟาดฟันมาให้ ชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีครีมสั้นเสมอ…นั้นรัดติ้วจนเจ้าตัวดิ้นแทบไม่ได้ หากเจ้าหล่อนก้มลงไปเก็บของบนพื้นมันคงดีดขึ้นไปกองเหนือเอวทันที
“ขอโทษค่ะที่มาขัดจังหวะ”
พิมพ์วลัญช์ กล่าวขอโทษคนที่อยู่ในห้องเสียไม่ได้ ด้วยรู้ว่าตัวเองผิดที่ทะเล่อทะล่าเข้ามา แต่จะผิดเสียทั้งหมดก็ไม่ใช่เพราะเธอก็เข้ามาถูกห้องแล้วนี่นา หน้าห้องเขียนไว้ว่าเป็นห้องของท่านประธานน่านฟ้า โพธิ์ธาราธร
“เสียมารยาท ไม่รู้จักเคาะประตู”
น่านน้ำตวาดต่อว่าเสียงเขียว เนื่องจากเขาอารมณ์ขุ่นที่ถูกจู่โจมโดยผู้หญิงของน่านฟ้า พรชิตา พนมเลิศ หรือ พร แต่เปลี่ยนชื่อมาเป็น พินนี่ เข้ามาหาน่านฟ้า บังเอิญว่าเขาก้ม ๆ เงย ๆ หาเอกสารที่โต๊ะในห้องทำงานของพี่ชายพอดีไม่ทันได้ระวังตัว แม่พินนี่นมเด้งนี่ก็คงคิดว่าเขาเป็นพี่ชายจึงเข้ามากอดรัดฟัดเหวี่ยงจากด้านหลัง
พอหันไปหาสาวเจ้าก็กระโดดดูดปากเขาอย่างรวดเร็ว มือเหนียวอย่างกับตุ๊กแก แรงเยอะยิ่งกว่าควายขุนเขาเป็นผู้ชายแท้ ๆ ยังผลักแทบไม่ออก อันที่จริงเขาควรจะขอบคุณผู้หญิงหน้าหวานนัยน์ตากลมใสผู้มาใหม่เสียด้วยซ้ำถ้าไม่ได้ยินคำว่าขนมเค้กเสียก่อน
“พวกคุณต่างหากที่เสียมารยาท ทำอะไรประเจิดประเจ้อไม่อายฟ้าอายดิน บริษัทเป็นที่ทำงานแท้ ๆ ยังกล้ากินกันจนไม่ได้ยินเสียงเคาะประตู พอคนอื่นเข้ามาเห็นก็ทำเป็นหน้าบางโวยวายใส่”
พิมพ์วลัญช์ต่อว่าเสียงเขียวไม่ยอมให้ถูกว่าอยู่ฝ่ายเดียวหรอก เธอผิดอะไรประตูก็เคาะแล้ว หูหนวกกันเองช่วยไม่ได้
“ปากดีนักมันน่า…สั่งสอน”
น่านน้ำคำรามกลับเสียงเข้ม ใบหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหูที่ถูกต่อว่าซึ่ง ๆ หน้า ความน้อยใจเกิดขึ้นที่พี่ชายของเขาได้ขนมเค้ก แต่ตัวเองไม่ได้โดยไม่รู้ตัว แม้ว่าเขาไม่เคยลงไปสั่งเค้กมากินสักครั้งก็เถอะ น้ำใจน่ะมีบ้างไหมมันมีเหลือเผื่อแผ่ให้เขาบ้างไหม
“ดีกว่าปากมอมของคุณละกัน”
พิมพ์วลัญช์ขึ้นเสียงว่าให้อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ ๆ จ้องหน้าผู้ชายปากมอมจนคนถูกจ้องรู้สึกประหม่าหลบสายตาเชือดเฉือนแทบไม่ทัน นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนใสแจ๋วคู่นั้นของเธอมันช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจที่ด้านชามานานหลายปีเสียนี่
พิมพ์วลัญช์วางกล่องขนมเค้กและชาเขียวปั่นแก้วใหญ่ลงบนโต๊ะทำงาน ปรายหางตาไปมองสองหนุ่มสาวที่ยืนจ้องหน้าเธออยู่ด้วยสายตาเหยียดหยันก่อนจะหมุนตัวเพื่อเดินออกไปจากความอึดอัดในห้อง ความรู้สึกน้อยใจเสียใจโจมตีหัวใจดวงน้อยอยากจะรีบออกไปจากห้องให้ไว ก่อนจะเผยความอ่อนแอให้ใครเขาหัวเราะเยาะ เธอทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จแล้วคือเอาขนมมาส่งให้ลูกค้า ตั้งแต่โดนไล่เมื่อสัปดาห์ก่อนหญิงสาวก็ไม่มาเหยียบที่บริษัทนี้อีก จะให้พนักงานที่ร้านเอาเค้กมาส่งให้น่านฟ้าแต่วันนี้พนักงานคนหนึ่งต้องไปเฝ้าแม่ที่โรงพยาบาล อีกคนก็อาหารเป็นพิษ ลูกค้าที่ร้านก็ยุ่งมาก ไม่มีใครปลีกตัวเอาขนมมาส่งได้เธอจึงจำเป็นต้องมาด้วยตัวเอง
นับตั้งแต่สัปดาห์ก่อนที่ถูกต่อว่าและโดนไล่ตะเพิดออกจากบริษัทรวมถึงภาพที่เขาพาผู้หญิงคนอื่นไปกินข้าวที่โรงแรมคราวนั้น พิมพ์วลัญช์พยายามปิดกั้นหัวใจตัวเอง ไม่ให้คิดฟุ้งซ่านเกินเลยกับผู้ชายเจ้าชู้หลายใจตรงหน้าแต่ก็ช่างยากเย็นเหลือเกินยิ่งมาเห็นเขากอดจูบกับผู้หญิงตำตาวันนี้ทำให้หญิงสาวก่อกำแพงขึ้นมาปั้นหน้าเย็นชาเหมือนไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่เห็นเพื่อเป็นเกราะป้องกันหัวใจไม่ให้มันเจ็บปวดมากไปกว่านี้
“ร่าน แรด มาเสนอตัวให้ผู้ชายถึงห้อง”
น่านน้ำที่อารมณ์กรุ่นโกรธน้อยใจหญิงสาวที่ไม่มาให้เห็นหน้าทั้งสัปดาห์จนเขาฟุ้งซ่านราวหมาบ้า แต่ก็ไม่กล้าที่จะลงไปหาที่ร้านเพราะยังทำใจให้เข้าไปเหยียบย่ำร้านเบเกอรี่ไม่ได้ถึงกับหลุดคำบริภาษออกมา ทว่าคำกล่าวหาว่าให้อีกคนดูเหมือนจะกระทบพรชิตาที่ยืนหน้าชาอยู่ข้าง ๆ อย่างไร้ตัวตนเต็ม ๆ จนหญิงสาวทำหน้าไม่ถูก
“ผู้หญิงร่านแรด ที่มาเสนอตัวให้คุณเขาสะดุ้งเหมือนโดนน้ำร้อนลวกไปหลายรอบแล้วที่โดนหมาเห่าใส่แบบนั้น”
พิมพ์วลัญช์ที่กำลังจะเดินออกจากห้องหันกลับมายังเสียงต่อว่านั้นพลางโต้ตอบกลับด้วยความเสียใจ เธอไปทำอะไรให้เขาถึงได้จงเกลียดจงชังแบบนี้ น้ำตาที่พยายามกักกลั้นเอาไว้เริ่มคลอเบ้าตาด้วยความไม่เข้าใจ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับเธอ เจอกันแค่สามครั้งแต่ละครั้งมันทำให้เธอเจ็บแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อนแม้แต่แฟนเก่าที่คบกันหลายปีตอนเลิกรากันไปก็ยังไม่เสียใจน้อยใจเท่าเจอน่านน้ำเพียงแค่สัปดาห์เดียว
ก่อนที่ปากจิ้มลิ้มจะได้เอื้อนเอ่ยถ้อยคำอะไรต่อไปได้อีก ร่างสูงของน่านน้ำก็ก้าวพรวดเข้ามาประชิดจู่โจมริมฝีปากเล็กรูปกระจับน่าจูบที่เอาแต่พ่นคำพูดไม่เข้าหูของเขาทันที ริมฝีปากอิ่มระเรื่อถูกทาบทับปิดปาก มือใหญ่จับล็อกท้ายทอยของลูกไก่ตัวใหญ่ที่พยายามดิ้นขลุกขลักเอาไว้แน่นไม่ยอมให้หันหน้าไปไหนได้อีก มาด่าปาว ๆ แล้วจะชิ่งหนีไปมันไม่ง่ายนักหรอก
“อื้อ...อ่อยอั๋นอ๊ะ” (ปล่อยฉันนะ)
เสียงอู้อี้ประท้วงอยู่ในลำคอสองมือเล็กขยุ้มแผงอกกว้างก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นกำปั้นทุบลงบนกล้ามอกหนัดแน่นทว่าคนที่กำลังหลงใหลตกหลุมเสน่ห์เมื่อได้สัมผัสกับความหอมหวานอ่อนนุ่มจากปากกระจับจิ้มลิ้มจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้นนั้นหาได้สะทกสะท้านไม่
ริมฝีปากหยักดูดดึงกลีบปากเล็กอย่างเร่าร้อนรุนแรงก่อนจะค่อย ๆ ละเลียดชิมความหวานในโพรงปากนุ่มเชื่องช้าละมุนละไมเมื่อคนที่ถูกช่วงชิงลมหายใจเริ่มอ่อนระทวย ชายหนุ่มกระตุกยิ้มพึงพอใจคนที่ทำให้หัวใจว้าวุ่นมานานหลายวันกำลังอ่อนระทดระทวยอยู่ในอ้อมกอด ทว่าสิ่งที่เขาไม่ได้เตรียมตัวหรือเตรียมใจตั้งรับก็คือเข่าแหลมหนักยิ่งกว่าค้อนเหล็กของพิมพ์วลัญช์ที่กระแทกกล่องดวงใจของเขาอย่างแรง
“โอ๊ย ยัยตัวแสบ กระแทกเข่ามาได้ ถ้าฉันเป็นหมันไปเธอจะมีลูกได้ยังไง เธอต้องรับผิดชอบเลยนะ”
น่านน้ำหน้าเขียวหน้าดำขยับกรามแกร่งแยกเขี้ยวลอดไรฟันพูดออกมาพร้อมกับยกนิ้วชี้หน้าคนที่กำลังน้ำตาคลอ ขณะที่ตัวเริ่มงองุ้มคุกเข่าลงพื้นด้วยความทรมาน พิมพ์วลัญช์ยกเท้าวาดไปด้านหลังอีกครั้ง ชายหนุ่มเห็นท่าเตรียมเตะของเธอก็รีบยกมือขึ้นมากุมเป้ากางเกงเอาไว้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด ยัยตัวแสบของเขาช่างร้ายกาจ แรงเยอะไม่เบาเล่นเอาจุกจนพูดกระท่อนกระแท่นไม่เป็นภาษา
“โอ๊ะ ช่วยไม่ได้ฉันแค่ป้องกันตัวเองเท่านั้น”
----------------------
ทดลองโหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อค่ะ
อ่านเพิ่มเติมรายตอนได้ที่ ReadAwrite, ธัญวลัย และเด็กดีค่ะ
Apple/IOS ให้กดเข้าหน้าเว็บนะคะจะได้ราคาถูกกว่าในแอปพลิเคชันค่ะ

ฝากเอ็นดูพี่น้ำน้องพาย และพี่ฟ้ากับน้องแพงด้วยนะคะ
ขอขอบพระคุณทุกแรงสนับสนุนที่ทำให้เขียนนิยายเรื่องนี้จนจบถึง 174,xxx คำ เป็นเรื่องแรกที่เขียนเกินหนึ่งแสนคำค่ะ

ด้วยรักจากหัวใจ
อักษรสายรุ้ง