ไม่เคยไม่ปรารถนา

ห้าปีที่ตกหลุมรัก สองปีที่ใจหนึ่งดวงแหลกสลาย กับช่วงระยะเวลาสั้นๆ ที่เศษเสี้ยวเสน่หาหว่านโปรยลงมาให้ แค่ผู้หญิงลับๆ ในมุมซ่อนเร้น แค่ของเล่นใกล้มือชั่วครู่ชั่วยาม ไม่เคยจะเหมาะสมคู่ควร ไม่กล้าเผยอคิดครอบครอง รักแรกที่ยังไม่ลืมของพุดน้ำผึ้ง...สูงสุดเอื้อมอยู่เสมอ

..............................................................

"อุ๊ย!" ยังไม่ทันจะเข้าบ้านก็โดนดึงแขน ลากรั้งให้เดินตามจนมาหยุดประจันหน้ากันในมุมที่ค่อนข้างมืด
"มีความสุขมากไหม"
"คะ"
"พี่ถามว่ามีความสุขมากไหม" คราวนี้เสียงถามเปลี่ยนเป็นเสียงตะคอก ชายหนุ่มที่เคยใจเย็นกำลังทำท่าคุกคาม เขาเหมือนจะคลั่ง ดวงตาวาววะวับเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ
"ปล่อยค่ะ" เธอดึงแขนหนี แต่ยิ่งดึงยิ่งโดนจับกำเอาไว้แน่น
"นอนกับพี่ เอากับพี่ ยอมให้พี่เป็นผัวจนน้ำเต็มท้อง แต่ไปหวานกับคนอื่น ออกไปตะลอนๆ ด้วยกันจนค่ำมืด ทำไมผิง อยากเห็นพี่บ้า อยากเห็นพี่อาละวาด หรืออยากให้พี่ทำตัวเถื่อนถ่อยมารยาททราม เดินไปบอกไอ้หมอนั่นว่าผู้หญิงที่มันควงไปไหนมาไหนมีเจ้าของ หรือต้องให้ต่อยตีกันเหมือนหมาที่แย่งตัวเมียในฤดูผสมพันธุ์"
"หยุดนะคะ อย่ามาพูดจาน่าเกลียดใส่ผิง พี่ธีร์ไม่ใช่เจ้าเข้าเจ้าของ ไม่ใช่เจ้าชีวิต ผิงจะไปไหนกับใครผิงก็ไปได้ จะคบกับใครก็คบได้ ถ้าอยากนอนกับใครก็นอนได้เหมือนกัน"
"ผิง!" ชายหนุ่มส่ายหน้าหงุดหงิด กัดกรามกรอด ระงับอารมณ์โกรธจนสุดกำลัง
"นี่มันอะไร ผิงเป็นอะไร พี่งงไปหมด"
"ไม่ต้องงงหรอกค่ะ ผิงก็แค่ผิดพลาดเสียตัว ผิงไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนั้น แล้วมันก็เลยเถิดต่อไปอีก ผิงผิดเองที่ใจง่าย ยอมให้มันเกิดขึ้นซ้ำ แต่ถึงตอนนี้มันควรจะจบได้แล้ว ผิงอยากจบ ไม่อยากคาราคาซังอยู่ในความสัมพันธ์บ้าบอแบบนี้"
"ความสัมพันธ์บ้าบอ หึ!" มือหนากระชากเอวกิ่วเข้าหาตัว อวัยวะหลายส่วนถูไถ
"พี่ธีร์!" พุดน้ำผึ้งเบิกตาโพลง กลัวจะมีคนเห็น
บริเวณที่ยืนอยู่มืดสลัวก็จริง แต่ยิ่งมืดยิ่งน่าสงสัย ว่ามายืนทำอะไรอยู่ด้วยกัน
"ตอนที่พี่อยู่ในตัวผิง เอากัน มีความสุขด้วยกัน ไม่เห็นจะพูดจาตัดรอน สารพัดจะอ่อนหวานจนพี่หัวหมุน อยากได้ดาวก็จะให้ดาว อยากได้เดือนก็จะสอยลงมาให้ ทำไม? เดี๋ยวนี้พี่มีค่าแค่ตอนกำลังมีเซ็กซ์"
ปากอิ่มเม้มแน่น อัดอั้นตันใจจนแทบปล่อยโฮ ใครกันแน่ที่มีค่าแค่พอคลายหิว เป็นของกินเล่นเอาไว้เคี้ยวเพลินๆ ไม่ใช่เมนคอร์ส
"ตอบสิ!"