เกี้ยวรักเมียสวมรอย

“ถ้าจะให้พิสูจน์ตอนนี้เกรงว่าสถานที่อาจจะไม่เหมาะสม ไว้คุณหายดีเมื่อไร
ผมจะทบทวนความทรงจำให้คุณเอง ผมจะทำให้คุณเห็นว่าเรามีความสุขกันมากแค่ไหน”
“ไม่จำเป็น!!”
“แต่ผมอยากพิสูจน์ คุณจะได้รู้ไงว่าผมเป็นสามีที่น่ารักมากแค่ไหน ใคร ๆ ต่างก็อิจฉาคุณกันทั้งนั้น
ที่คุณมีสามีที่เพียบพร้อมอย่างผม”
เชอรีนไม่อยากที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะมีแต่จะเสียเปรียบ
เธอเลือกที่จะพลิกตัวไปอีกด้าน
ซึ่งเป็นด้านที่อยู่ตรงกันข้ามกับที่เขายืนพร้อมกับพูดขึ้นมาลอย ๆ
“การหลงตัวเองถือเป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง”
ฟาอิสฟาดฝามือลงไปที่บั้นท้ายงอนงามอย่างแรง เพื่อเป็นการสั่งสอนที่เธอบังอาจแผลงฤทธิ์ใส่เขา
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ”
หญิงสาวหันมาแว้ดใส่เขาทันที
“ก็แค่ล้อเล่น”
ปากบอกล้อเล่นแต่สายตาหาเป็นเช่นนั้น
“มีใครเขาล้อเล่นแบบนี้บ้าง”
“ก็เราไง ผมมักจะล้อเล่นกับคุณแบบนี้เสมอ เวลาที่คุณดื้อหรือแผลงฤทธิ์ใส่ผม”
“คุณกลับไปได้แล้วฉันอยากอยู่คนเดียว”
“นี่คุณไล่สามีสุดที่รักของคุณเหรอ”
“ใช่...โน่นประตู”