พ่ายฤทธิ์เสน่หา

*************งานหมดสัญญาเคยตีพิมพ์และวางขายอีบุ๊กแล้ว****************

เจตน์มองเด็กสาวกลางเตียงแล้วส่ายหัว อยากจะถอนใจแรงๆ ออกมาด้วย เมื่อเดินมาหยุดอยู่ริมเตียง มองหล่อนเงียบๆ อยู่เป็นนาที เห็นดวงตาที่พยายามหลับ แต่กลิ้งไปมายุกยิกใต้เปลือกตา กับคิ้วเรียวที่ขมวดมุ่นของหล่อนแล้วแอบยิ้มเยาะ ร่างสูงใหญ่ในชุดกางเกงนอนตัวเดียว เปลือยอกกว้างขยับเข้าใกล้
มือหนายื่นออกดึงผ้าห่ม ก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนเตียง เตรียมเบียดลงไปนอนด้วย พร้อมๆ กับที่ร่างเล็กสะดุ้ง ผวาลืมตาโต เด้งตัวเองลุกขึ้น กระถดถอยออกห่างเขาไปอีกฝั่งของเตียงกว้าง
“คุณจะทำอะไรน่ะ?” ถามเขาเสียงลนลาน ตาคู่วาววามจ้องหน้านิ่งขรึมของชายหนุ่ม พร้อมกับแก้มใสที่แดงก่ำขึ้นมาทันตา เมื่อเห็นสภาพอกเปลือยเปล่าของเขาตรงหน้า
“แล้วเราคิดว่าไงล่ะ หืม” เขาทอดเสียงนุ่มทุ้มใจเย็น เปิดยิ้มน้อยๆ มุมปากที่ดูบาดตาบาดใจส่งให้เด็กสาว ขณะทิ้งตัวลงนอนช้าๆ ก่อนจะเปลี่ยนใจ ขยับลุกขึ้นนั่งแล้วเอนตัวนอนพิงหัวเตียง ส่งสายตาอ่อนเชื่อมหยาดเยิ้ม จงใจมองดวงหน้าจิ้มลิ้มน่ารัก ที่เขาเห็นว่าตอนนี้เจ้าหล่อนดูตกใจสุดขีด แล้วก็แทบจะขำออกมา แต่ยังปั้นหน้าเรียบไว้ได้ ตอนเอื้อมมือดึงผ้าห่มคลุมกายไว้แค่เอว ทำท่าจะขยับเข้าหาหล่อนแบบจงใจแกล้ง และได้ผลเกินคาด เพราะเด็กสาวร้องกรี๊ด ผวาตัวหนีเขาจนร่างเล็กหล่นตุ้บลงไปจากเตียง
“กรี๊ด...”
“!!!” เจตน์เองก็ตกใจไม่น้อย รีบลุกขึ้นไปมอง ก่อนจะทำหน้านิ่ง เมื่อเห็นว่าภรรยาสาวตัวเล็ก หล่อนลุกขึ้นนั่งหน้างออยู่บนพื้นข้างเตียงอีกฝั่ง คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย เมื่อสำรวจดีแล้ว ว่าหล่อนไม่น่าจะบาดเจ็บรุนแรง
สาวน้อยเงยหน้า ส่งสายตาเป็นอริมาให้เขาชัดเจนกว่าเดิม ปากอิ่มเม้มแน่นทีเดียว แต่เขาแค่ค่อยๆ เปิดยิ้มใจดีส่งให้กับท่าทีนั้นของหล่อน
“ขึ้นมานอนด้วยกันสิ เตียงนุ่มๆ อุ่นๆ นอนสบายนะจะบอกให้” บอกแล้วขยับตัวไปนอนกลางเตียง มือหนาตบฟูกข้างตัวปุๆ ยั่วยวนชวนหล่อนนอนด้วย ก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมตัว แล้วทำท่าจะหลับตาพริ้มอยู่อย่างนั้น
พลอยใสลุกขึ้นยืน มองเห็นเขานอนเต็มเตียงสบายใจเฉิบแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด มือเล็กยื่นไปดึงหมอนที่หล่อนหนุนก่อนหน้ามากอดไว้กับอก ก่อนจะส่งค้อนให้คนนอนหลับบนเตียง แล้วเดินหน้าบึ้งไปยังมุมห้อง ที่นั่นมีโซฟาตัวยาว พอให้หล่อนอาศัยขดตัวนอนได้สบาย อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเตียงนุ่มอุ่น แสนสบายที่หมายตาอีกครั้ง เห็นร่างหนานอนเหยีอดยาวอยู่บนนั้นแล้วก็ยิ่งนึกเจ็บใจ
“อีตาบ้าเอ๊ย!” ทำอะไรเขาไม่ได้ก็บ่นอยู่คนเดียว หันกลับมามองที่นอนของตัวเอง แล้วก็ทำหน้าจ๋อยอย่างเศร้าๆ ปีนขึ้นไปนั่ง กอดเข่าเศร้าใจอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะล้มตัวลงนอนหนุนหมอน พยายามหลับตาลง